Aflevering Mathijs Lamberigts

U ben direct in omgang, u heeft een scherpe blik waar mensen van onder de indruk zijn en heeft in uw loopbaan veel aandacht gehad voor de rol van de vrouw in onderzoek en de Kerk. Mogen wij u een feminist noemen?  Thieu: U mag mij geen feminist noemen. Ik ben een vriendelijke, beleefde en kritische mens maar ik voldoe niet aan de criteria van feminist. Want het is de evidentie van de zaak zelf. 51% van de wereldbevolking zijn vrouwen. Het is toch onzin omdat ze vrouw zijn ze minder kwaliteiten zouden hebben dan de mannen. Het is een zaak van rechtvaardigheid en intelligente openheid en authenticiteit. Uw kritische houding kwam bij velen hard aan. U staat er om bekend dat u geen wollige taal gebruikt in een professionele context.  Je moet kritisch zijn in hun gezicht en het verdedigen achter de rug. In Vlaanderen gebeurt dat meestal andersom. In een professionele relatie moet je zeggen waar het op staat. Ik heb regelmatig naar “mijn vijs gekregen”. Maar ik heb dat zeer gewaardeerd. Ik ken geen rancune. Ik heb waardering voor mensen die me rechtuit zeggen wat ze denken.  In een professionele relatie moet je zeggen waar het op staat: je moet kritisch zijn in hun gezicht en hen verdedigen achter hun rug.  Welk moment was voor jou onvergetelijk?  Meest onvergetelijk waren de 3 jaar tussen 2002-2005. We experimenteerden op de faculteit, we waren zelfs een zooitje ongeregeld. We waren een heel divers bureau met onder andere Didier Pollefeyt, Lieven Boeve, Kris Depoortere, Gilbert Van Belle en Jacques Haers. Toen waren er helaas nog geen vrouwen. We hebben in die periode de faculteit een elan gegeven door meer in te zetten op onderzoeksprojecten en RZL. Ik ben heel blij dat na die periode, na het pensioen van Lieve Gevers er meer vrouwen op de faculteit gekomen zijn. We zijn er nog niet maar het is al een goede zaak dat we nu een vrouwelijke decaan hebben.  Is het relevant om kerkgeschiedenis binnen te brengen binnen het godsdienstonderwijs?  Ik ben begonnen als leerkracht Latijn en geschiedenis in het Sint-Jozefcollege in Sint-Pieters-Woluwe. Ik was toen voltijds student theologie en halftijds leerkracht. Kerkgeschiedenis moet een integraal onderdeel zijn van de geschiedenis. Zeker tot aan de Franse revolutie kan je sociaal, economie, politiek en cultureel leven niet los zien van de Kerk.  Als je spreekt over Oost-europa, Konstantinopel, de Byzantijnse keizers en hun bisschoppen en al hun ruzies dan maakt dat een onderdeel uit van 1500 jaar geschiedenis. Dat kan toch niet genegeerd worden?!   Kerkgeschiedenis moet een integraal onderdeel zijn van het vak geschiedenis maar nu is slechts 4u van het volledig curriculum geschiedenis aan kerkgeschiedenis gewijd. Welke periodes zijn volgens u essentieel om als godsdienstleerkracht te kennen, of in de les te bespreken? Augustinus en zijn impact op het Westen, Thomas van Aquino, het concilie Trente en Vaticanum II. Ook is het belangrijk om te kijken naar het internationale karakter van het christendom. In Afrika is er een ander christendom dan bij ons.  Augustinus en zijn impact op het Westens kan zeker in het godsdienstonderwijs: de grote vragen rond huwelijke en seksualiteit en hoe de Kerk daarmee is omgegaan niet kan begrepen worden als Augustinus niet behandeld is.  Ik merk op dat u vooral de moment opnoemt waar er verdeeldheid heerste.  Verdeeldheid zorgt ervoor dat een open geest kan zien dat je in verscheidenheid de oplossingen kan vinden. Op die manier haal je jezelf uit de crisis. Als je op het niveau van het beschrijven blijft ben je nog niet begonnen aan het zoeken van een oplossing. Verdeeldheid en een confrontatie met een verscheidenheid en tegenstellingen daagt je uit tot het hebben van een open geest. Dit is ook de basis van het idee van de Katholieke Dialoogschool dat hier gegroeid is. In leerpakketten zit nu -los van godsdienst- heel veel ideologie. Het feit dat er amper kerkgeschiedenis zit in geschiedenis is een ideologische keuze. Dit is ook zo voor andere vakken.  We vieren het Adrianusjaar. Zijn leuze was ‘patere et sustine”, met andere woorden: “wees geduldig en hou stand.” Is dat een leuze waarin u zich kan herkennen?  Deze twee werkwoorden betekenen soms hetzelfde. In de twee gevallen kan het ook standhouden betekenen. Volgens mij bedoelde hij met patere “verdragen” en sustine is eerder “durf”. Ik zou zijn leuze dus eerder vertalen als “Verdraag en durf”. Dat zien we ook terugkomen in zijn leven. Het is een boeiend figuur waar ik me regelmatig bij afvraag hoe het verloop van de geschiedenis en het instituut Kerk anders zou geworden zijn mocht hij langer aangebleven zijn.  Wat zijn uw plannen voor de toekomst?  Vanaf 1 september ga ik een nieuwe verantwoordelijkheid opnemen maar dat is nog niet officieel. Het heeft te maken met mijn grote liefde: “boeken”. Ik ben nog steeds in een commissie in Duitsland, Freiburg dat verlengd werd voor een aantal jaren. Ik blijf ook directeur van het Augustijns Historisch Instituut. We hebben dan nog onze projecten en ik blijf Latijn geven voor beginnelingen omdat dat een geweldige uitdaging is.   Bedankt voor dit gesprek!