Aflevering Het Geluid Vaart 2020 - Aflevering 4: Het Babyduintje / E4 The Baby Dune

(English below)- We zagen dit duintje waar helmgras op groeide. Eerst wilden we een container gebruiken maar daar kwamen we op terug. Het werd dit baby-duintje. We gaven het twee oren door aan iedere kant een microfoon neer te leggen. Later luisteren we. In de verte raast de branding onze oren binnen. Eerst als brei, als pap zonder krenten. Steeds beter herkennen we de deining in de uniforme massa, daarna de kleinere geluiden die zich daaronder schuilhouden. Het helmgras dat wuift in de wind. Een zeetje in zichzelf. In de verte soms een vogel, in ieder geval scholeksters. Verder gebeurt er eigenlijk niet behalve dat de de ruimte steeds groter lijkt te worden. Het is met geluiden eigenlijk altijd net alsof ze érgens zijn, maar eigenlijk reizen ze de hele tijd. Het geluid vaart. ______ We saw this little dune on which marram grass grew. At first, we wanted to use a garbage-container, but we had second thoughts. It had to be this baby dune. We gave it two ears by inserting a microphone on each side. Later on, we listen. In the distance, the surf rages into our ears. First as brew, as porridge without raisins. Increasingly we recognize monumental structures in the uniform mass, then the smaller ones first hidden. The marram grass swaying in the wind. A sea in itself. In the distance some birds, at least oystercatchers. Nothing else happens besides the space that seems to get wider and wider. With sounds, it's almost as if they are somewhere else, but in fact, they travel all the time—the sound sails.