Aflevering Het Geluid Vaart 2020 - Aflevering 5: De Wadpier / E5 The Lugworm

(English below)- Bij hoogwater verdwijnen dit soort piertjes voor een groot deel onder water. Wat overblijft wordt door de vogels als rustplaats gebruikt. Bij laagwater vormt het een pad, een lichaam dat enige stevigheid biedt in de moddervlakte. Hier kunnen we het slijk in alle rust beluisteren. De volgende dag, bij laagwater komen we terug. We geven het lichaam oren: we leggen aan iedere zijde een microfoon. Later luisteren we. We verbazen ons over het geluid dat voortdurend doorgaat. Eerst klinkt het als een zacht gesmak, later meer een knetterend vuurtje. Steeds beter herkennen we de ruimte: een vlakte doorsneden door een pier. Was het niet Mondriaan die één van zijn eerste abstracte schilderijen noemde: Pier en Oceaan? Die compositie horen we nu. Een zee van ruimte, en toch begrensd. In de verte geblaat en een maaier die de randen langs dijkhekjes en trappen even doet, daar waar de schapen het gras laten groeien. Het is met geluiden eigenlijk altijd net alsof ze érgens zijn, maar eigenlijk reizen ze de hele tijd. Het geluid vaart. ______ At high tide, this type of pier largely disappears underwater. What remains is used by the birds as a resting place. At low tide, it forms a path, a body that provides some strength in the mudflats. Here we can listen to the dirt in peace and quiet. The next day, at low tide, we come back. We provide the body with ears: at each side, we place a microphone. Later on, we listen. We are marveled by the sound that never stops. First, it sounds like a soft smack, later more like a crackling fire. We understand the space better and better: a plain intersected by a pier. Wasn't it Mondriaan who called one of his first abstract paintings: Pier and Ocean? We hear that composition now—a sea of space, and yet restricted. In the distance, a bleating sound. A machine is mowing the edges besides dike gates and stairs, where the sheep leave the grass to grow.