Aflevering Gerbert Bakx En Arne Vanhaecke Over Depressie En Antidepressiva En Over Het Brein En De Geest

Hoe kunnen we naar de 'herval' van bejubelde popartiste en veelbesproken 'depressie-ervaringsdeskundige' Hanne Putseys, alias Selah Sue, kijken, nu kristalhelder en gortdroog wetenschappelijk is aangetoond dat er geen verband is tussen depressie en serotonine? Daaruit volgt immers dat antidepressiva niet op de veronderstelde manier kunnen werken zodat alleen de verwachtingsvolle aandacht of het placebo-gegeven een ‘verklaring’ kan bieden voor de vaststelling dat sommige patiënten zich er toch beter gaan door voelen. Mensen voelen zich ook beter door de 'energetische straling van edelstenen en kristallen'. Steeds meer onderzoekers en psychiaters, waaronder de bekende Nederlandse psychiater Jim van Os, erkennen inmiddels dat wat we 'depressie' noemen, iets is (een 'ziekte'?) dat we niet begrijpen en dat we 'behandelen' met middelen waarvan we al evenmin begrijpen hoe ze werken. Daarmee wordt erkend dat de psychiatrie zich in een impasse bevindt. Een 'depressie' is immers een zijnstoestand, een manier van leven, een relatie met het leven, niet 'iets dat kan terugkomen' of waar men 'opnieuw in kan vallen'. Een 'verklaring' vanuit het neurotransmitterverhaal verschuift overigens alleen het verklaringsprobleem, want hoe kan men dan 'verklaren' waarom de neurotransmitters zijn gaan doen wat ze doen? Tenzij door te verwijzen naar een mysterieus 'iets' in het brein (een stofje, een 'onbalans'?), maar dat is een 'verklaring' die voor ALLES kan worden ingeroepen, ook voor verliefd worden, vioolspelen of in God geloven. Zou het kunnen dat het niet zozeer om 'kwetsbaarheid' gaat maar om een existentieel probleem, met name een zingevingsprobleem, een existentiële ondervoeding in een depressogene samenleving waarin iedereen zo origineel mogelijk op alle anderen probeert te lijken, een samenleving van festivalgekte, van het jong zijn, van de snelle hap, de snelle bonbon, de snelle emotie en het snelle succes, een samenleving met meer idolen dan idealen, met meer festivals dan diepgang en bedachtzaamheid, met een mateloze fascinatie en adoratie voor fysieke en sportieve prestaties en nauwelijks belangstelling voor intellectuele of morele prestaties, met meer emotie dan redelijkheid, met meer glitter en glamour dan waarden en betekenis, met meer mening dan kennis en meer kennis dan wijsheid, met meer keuze dan houvast en met een haast onverzadigbare zucht naar eigen luxe, oppervlakkig amusement en genot maar onverschilligheid voor de ellendige levensomstandigheden en het lijden van anderen? En zou het kunnen dat de aanzuigende werking van dit maatschappelijke zwaartekrachtveld en van de daarbij behorende taal op zijn minst een deel van de 'verklaring' zou kunnen zijn voor de vele ontsporende levens zoals steeds uitdrukkelijker wordt gesteld, o.a. door de reeds genoemde Jim van Os, maar ook door o.a. Paul Verhaeghe en door Johan Hari in 'Lost Connections'?