Aflevering De Heere Leidt Ons Leven (2)

Hij toont aan dat de manier waarop christenen het leven duidden haaks stond op het denken van hun eeuw. De Griekse manier van denken ging ervanuit dat het leven een cyclisch patroon kende. Paulus stelt echter op de Areopagus dat het einde van de wereld een oordeel van God met zich meebrengt. Alles spitst zich toe op deze climax. Mensen om ons heen leven alsof er niet meer is dan een vloed aan activiteiten waarin we ons vermaken. Een christen richt zich echter op God. ‘Hij loopt het pad dat God heeft gelegd; hij vermaakt zich in het doel van zijn leven dat God heeft verordend; en hij ziet vooruit naar de bestemming die God heeft gepland.’ Het ongeloof blikt met Lots’ vrouw achterom, maar de houding van een christen is om vooruit te kijken, naar wat volgt. Denk aan de heiligen uit Hebreeën 11, die hun hoop en verwachting richtten op de toekomst. We zijn als pelgrims onderweg.   We zijn als vreemdelingen en bijwoners in de wereld. Dit beleefde Abraham reeds zo, maar ook Petrus getuigt daarvan (1 Petr. 2: 11). Wij dienen dus niet de gestalte aan te nemen van de gemiddelde mens in onze eeuw, maar we leven als pelgrims onze pelgrimage.  ‘Door de wereld gaat een woorden het drijft de mensen voort.Breek uw tent op, ga op reisnaar het land dat Ik u wijs.   Heere God, wij zijn vervreemden,door te luisteren naar Uw stem.Breng ons saam met Uw ontheemdennaar het nieuw Jeruzalem.’   Ons burgerschap is ten diepste niet in deze wereld. ‘Maar onze wandel is in de hemelen, waaruit wij ook den Zaligmaker verwachten, namelijk den Heere Jezus Christus’ (Fil. 3: 20). Terecht zegt de kleine Westminster Catechismus daarom in antwoord op de vraag wat het doel van een mensenleven is: God te eren en Hem voor eeuwig te genieten.