Aflevering Kristien Hemmerechts

Kristien, ik vermoed dat er door je artikel in Knack wel wat pers op je afkwam. Waren er vragen die je niet verwacht had te krijgen? Of van schrok? Ik had meer negatieve reacties verwacht de reacties waren respectvol. Mensen kwamen na het verschijnen van dat artikel naar mij en vertelden aan mij ook hun spirituele zoektocht. Verbinding met anderen is voor mij cruciaal. Behoren tot de gemeenschap is cruciaal dit is een vorm van nederigheid. Ik gebruik liever niet het woord geloven omdat het dan zo letterlijk wordt. Het woord dat vaak gebruikt wordt is vertrouwen en dat is voor mij een interessanter woord. Zou het rationele, exacte bij u wat in de weg zitten om het woord “geloven” te gebruiken? Er is een conflict tussen rationele en het niet-rationele. Als je geloof heel erg rationeel vanuit de ratio zal benaderen klinkt het als onzin. Vanuit de rationaliteit heb ik heel lang dat gevoel gehad. Ik vind godsdienstonderricht heel belangrijk. Als je het ooit hebt meegekregen kan je er ooit naar teruggrijpen. Welke herinneringen hebt u aan het godsdienstonderwijs? In de lagere school was dat vooral angst. Als kind kwam dat wel binnen. In het middelbaar ging het veel over andere godsdiensten. Ik ben veel over het christelijke geloof later te weten gekomen. Verbijsterend wel, dat je als een katholiek traject komt heel weinig weet over de christelijke traditie. Hoe kwam u in contact met Sant’Egidio? Ik had een artikel gelezen over hen dat ze maaltijden aanbieden aan daklozen. Ik hem me ingeschreven als vrijwilliger. Ik vond er zeer positieve en warme mensen die niet oordelend zijn. Ik vond bij hen een openheid die ik als kind nooit gevoeld heb in de Kerk. Ik was ontroerd tijdens een eucharistieviering bij Sant’Egidio en had zelfs kippenvel. Ik wou een reportage over hen schrijven voor De Standaard. Daar pas heb ik gemerkt dat er een christelijke inspiratie achter schuilt. Ik ben naar de liturgie en het gebed beginnen gaan en ik ben blijven gaan. Ik denk dat we meer moeten werken aan verbinding met elkaar en het Hogere. Dat is uit jezelf breken. Dit is iets dat heel fundamenteel is in mijn leven waar ik heel veel kracht en rust uit put.  In jouw indrukwekkende bibliografie speelt religie op verschillende manieren een grote rol. Is een evolutie in jouw schrijven over de katholieke traditie of de religieuze verwijzingen die je maakt in je boeken?  Het punt is dat in bijbelverhalen prachtige verhalen en beelden zitten, louter vanuit een literair standpunt. Ze bezitten een rijkdom aan beelden en verhalen. Het is een probleem als jongeren dit niet meer kennen omdat ze het in de cultuur en de literatuur dan niet meer begrijpen. Voel jij je als een Demiurg of creator tegenover je personages? Het is een misvatting dat schrijvers hun personages alles kunnen laten doen. Het personage krijgt een eigen leven en beslist zelf wel welke weg het uit zal gaan. Kleine zielen is voor mij een belangrijk boek geweest. In Kleine Zielen (2009) ontdekte ik een jonge vrouw (Thérèse van Lisieux) die ook geschreven had. L’histoire d’un âme is na haar dood gepubliceerd en is een Bestseller geworden. Het jammere is dat zulke spirituele, religieuze werken ondergesneeuwd raken door de negatieve aspecten van de Kerk. Wat hebben wij als mens nodig? Een redder of een wonder? Mensen moeten zichzelf redden maar ontmoetingen met andere mensen, zoals bij mij met Sant’Egidio kunnen sleutelmomenten zijn. Is jouw “coming out” als christen soortgelijk als de bekering van Paulus?  Nee, absoluut niet. Ik heb het niet in mij om mensen te vervolgen. Ik heb het ook niet in mij om mensen belerend toe te spreken. Ik heb moeite met mensen die poneren de waarheid in pacht te hebben. Het is belangrijker om mensen te doen inzien dat ze veel krachtiger ze zijn dat ze denken. Er is een mogelijkheid om je te verbinden maar je moet het durven aanspreken en durven toestaan. Ik hou meer van een Socratische methode. Ik moet mensen niets aanleren maar hen bewust maken van hetgeen ze al weten. In de voorbereiding van de podcast vroeg ik jouw naar een tekst waarvan jij vindt dat leerlingen die toch wel “moeten” horen of lezen. Je stuurde een tekst van uw overleden echtgenoot Herman de Coninck: Bij het schrijven van dit gedicht was hij 19 jaar. Het is een Evergreen. Hij heeft een aantal gedichten die vaak worden geciteerd en dit is er eentje van. o, ik weet het niet, maar besta, wees mooi. zeg: kijk, een vogel en leer me de vogel zien zeg: het leven is een brood om in te bijten en de appels zien rood van plezier, en nog, en nog, zeg iets. leer me huilen, en als ik huil leer me zeggen: het is niets. De schoonheid van dit gedicht zit hem in het oog hebben voor de wereld. En het leren aanvaarden dat het leven ook verdriet en pijn kan inhouden. Het is heel eenvoudig maar ik vind dit een krachtig symbool.