Aflevering 9 Ruimte

Als je af en toe vastloopt, dan is het fijn als je met iemand in gesprek bent die de juiste vragen stelt. Dit is de weergave van zo'n gesprek, waardoor ik weer even dichterbij mezelf kwam.  (foto uit mijn archief, uit 2016) Volledig transcript  Welkom bij de podcast 'Evenwicht, je leven'. De podcast over ons evenwicht in de breedste zin van het woord. En dat kan zowel het fysieke evenwicht zijn als het psychische evenwicht. Want ja, dat is evenwicht in de breedste zin van het woord. Dit is seizoen 7, aflevering 9: Ruimte. Ik was naar de sportschool. En na de sportschool dan blijf ik nog wel eens kletsen, en zo raakte ik in gesprek, of eigenlijk ik ben aan het luisteren. En ik luister naar jouw verhaal en ik stel daar vragen over, het is best een heftig verhaal. En ik luister en ineens is het dan andersom. En toen vroeg jij: ‘hoe gaat het nou met jou? Want je vertelde al eerder dat het niet zo goed gaat.’ En toen moest ik even schakelen, want wat gaat er niet precies goed en hoe ga ik dat vertellen? Hoe leg ik het uit? Toen vertelde ik met name over die fysieke klachten. Ik heb, lichamelijk dus, ik heb te vaak hartkloppingen. Ik heb mijn zweetbuien nog steeds. Ik heb kramp in mijn kuiten en met name in de nacht, dan moet ik er erg mee oppassen. Ik heb ook ja, regelmatig last van mijn buik na het eten en zo en ook het slapen gaat niet zoals ik wil. En waar dat vandaan komt? Ik heb geen idee! Is er een relatie tussen die klachten? Ik ben bij de huisarts geweest en ik heb dat besproken en ik ga nog bloed prikken. En toen zei jij, of toen vroeg jij eigenlijk, ‘maar je vertelde dat je een heerlijke vakantie hebt gehad, hoe zit dat dan?’ Ja, inderdaad, vertelde ik ...ehm... er waren helemaal geen klachten, behalve dan de hittebuien, want die hittebuien blijven vanaf dat ik door de overgang heen ben of eigenlijk tijdens de overgang al, heb ik last van die hittebuien, opvliegers. ‘Maar wat is er dan anders thuis?’ vroeg jij. Ja dat weet ik dus niet. Ik heb het heel erg naar mijn zin in ons eigen huis. Ik leef samen met een hele lieve man. Ik vind het ook heel fijn om thuis te zijn. Ja, toen gaf jij mij even de tijd en bedacht ik ineens, kan het dan komen omdat ik mezelf weer van alles opleg na de vakantie? Doelen die ik wil waarmaken en het liefst binnenkort. En al pratend hoorde ik mezelf ineens zeggen het woord 'moeten'. En moeten dat zit eigenlijk helemaal niet in mijn vocabulaire, dus hoe kom ik aan dat woord 'moeten'? Doe ik dat dan toch onbewust? Het is natuurlijk wel prima om doelen te stellen, om doelen te verwezenlijken. Alleen lukt mij dat het beste als er juist geen druk achter zit en die druk is wat ik mezelf opleg, en ik ging daar een beetje over door vertellen en ineens zei ik dus: ik wil creëren, ik wil iets doen! Iets uit mijn handen laten komen, iets maken wat er nog niet is! Nou ja, daar heb ik het volgens mij wel eens eerder over gehad. Maar in ieder geval, in mijn jaarplan van 2024, daar heb ik het ook opgeschreven. Maar waarschijnlijk heb ik het daar nog niet concreet genoeg gemaakt, want daar staat namelijk -ik heb het even opgezocht- uitzoeken hoe ik eindelijk creatief kan zijn en kunst kan maken. En ik ga nieuwe dingen bedenken! En daar staat het dan al: uitzoeken en bedenken. Ja dat zijn natuurlijk niet de juiste woorden. Tenminste ...ehm... niet voor mij, want ik heb namelijk voor ogen: ik ben creatief, ik voer het uit en ik doe het nu! Dus wat ik heb opgeschreven in het jaarplan, ja dat is nog gaande, dat, ik ben het nog aan het uitzoeken, het is er nog niet. ‘Maar wat houdt we dan tegen om dat je doen?’ Ja dat vroeg jij dan ook hè? Dat was die vraag, wat houd je dan tegen? Ja, al die andere dingen die ik mezelf heb opgelegd. Als ik nu eerst dit afmaak, dan kan ik straks of later, volgende week, volgend jaar, daaraan... daarmee aan de gang gaan en dat werkt dus niet. En toen ontdekte ik dat het creatief bezig zijn, zie ik eigenlijk als een soort beloning voor als het andere werk allemaal gedaan is. Dus ik wil eerst al het andere werk gedaan hebben voordat ik creatief bezig mag zijn. Maar ja, dan kan ik het ook omkeren, eerst creëren en daarna pas dat andere werk gaan doen. En toen zei jij: ‘Noteer dat dan in je agenda! En neem dan anders een lege agenda en dan schrijf je op een bepaalde datum met de tijd erbij: ik ga schilderen of nou ja, tekenen, ...ehm... scheuren, plakken wat je ook maar wilt doen.’ En dat klopt wel, want zo werkt het wel. Als ik iets heb genoteerd dan regel ik het ook, dan voer ik het uit. Dan doe ik het gewoon. Kan ik dat gewoon opschrijven. Maar hoe kan het dan dat het de laatste weken dat niet is gelukt. Als ik terugkijk in mijn agenda zijn ook echt dingen doorgestreept, heb ik het niet gedaan. Ik heb me dus niet aan mijn eigen afspraken gehouden en toen vroeg jij al: ‘Maar wat zit er dan in de weg?’ Hmm, 'k kon me er niet toe zetten ik heb toen eerst maar twee podcast afleveringen gemaakt. ' Maar' zei jij toen! (ha) Ik heb het dus als alternatief gedaan, die andere afspraak voelde niet als prioriteit of zo?! Hoe kan ik daar dan dichterbij komen, bij datgene wat ik juist heel graag wil? En jij gaf als tip: ‘Meditatie. Meditatie is een hele goede vorm om dichtbij jezelf weer te komen.’ En, nou ja, stil zitten, meditatie is niet helemaal aan mij besteedt, toen zei ik zelf al: dansen! Want zo reageerde ik ook: dansen, ik wil dansen en ik opende mijn armen, (ha) ik doe het nu weer, bij de podcast, terwijl ik hier sta, ik open mijn armen, ik wil dansen. ‘Dan kan je dat toch gewoon in huis doen?’ Toen zei ik van: nee! in de zaal bijvoorbeeld op de sportschool, daar is dan zoveel ruimte om me heen, daar kan ik dan heerlijk in bewegen! En dat woord pikte jij eruit, dat woord 'ruimte'. ‘Wat is er dan met die ruimte? En je gaf al aan, ja tijdens jouw vakantie ervaarde jij de ruimte om je heen, was je buiten, je had verder niet heel veel om handen, je kon helemaal zelf bepalen wat je wilde, je kon ver om je heen kijken.’ Nou dat klopt, dat was ook zo, daar was die ruimte ook. En toen gaf ik mezelf een beetje de opdracht mee van, hoe kan ik die ruimte nou zo voelen dat die ook zo voelt als ik thuis ben? En dat ik ook die ruimte voel tijdens het werken aan de mijzelf opgelegde opdrachten? Ruimte. Gewoon met open armen. De ruimte inademen, de ruimte ontvangen. En dat heb ik ook, hebben we ook samen ook wel even gedaan, we deden allebei wel van, die ruimte ontvangen. Ik hoor het je nu nog zeggen. En met dat ik het nu uitspreek, voelt het ook wel als iets luchtigs, hoewel dat is niet helemaal het juiste woord. Het is eerder eigenlijk beide voeten op de aarde en als ik daar nu verder over nadenk, is het... het voelt wel als iets van liefde, liefde voor mezelf. Heb ik het natuurlijk vaak over gehad, over de mildheid in mezelf, dat ik mild mag zijn, dat ik mezelf niet hoef af te keuren daarin. Dus ik mag lief zijn! En als ik lief ben voor mezelf, dan kan ik die liefde ook laten zien en kan ik die liefde geven en ontvangen. Maar ja, zo verliep het gesprek dus niet hoor, het gesprek verliep nog weer heel anders (ha), maar dat is wat er nu met me gebeurt, wat ik nu bedenk. Die ruimte, die ruimte in mezelf is de sleutel waarvan ik niet wist dat ik hem zocht. Deze ruimte die heeft wel zijn grenzen en dat is nodig om mijzelf niet te verliezen en dat betekent juist dus geen lége agenda, maar het betekent: mijn agenda vullen met de juiste activiteiten, op de juiste momenten, met de juiste mensen en met mezelf. En ja, die de ruimte omarmen ...ehm... betekent ook bewegen en dansen. En ook met zachte ogen in jouw ogen kijken en de ruimte daarin zien! De ruimte… Seizoen 7, aflevering 9 van de podcast 'Evenwicht, je leven'. Dank voor het luisteren en tot de volgende keer.