Aflevering 20 Verwondering

Het is zo mooi dat ik me regelmatig kan verwonderen. Vooral als ik goed om heen kijk, met aandacht.  (eigen foto) Volledig transcript: Dit is de podcast: 'Evenwicht, je leven'. De podcast over ons evenwicht in de breedste zin van het woord. Welkom en fijn dat je luistert, juist omdat er nog niet zo heel veel gedeeld wordt over het evenwicht. En dat wil ik wel. En het is niet alleen maar het fysieke evenwicht, het gaat ook over mijn psychische evenwicht. En ook over ja, allerlei ervaringen die ik met je wil delen die niet specifiek op mijn fysieke evenwicht ...ehm... dat ik daar last van krijg of zo maar ook ja, wat me bezighoudt, wat mij verwondert. Want dit is dan seizoen 6, aflevering 20: Verwondering. En dan moet je weten, dit is de 120e aflevering die ik al maak van de podcast 'Evenwicht, je leven'. Ben je nu voor het eerst aan het luisteren? Er is nog heel veel te beluisteren als je het leuk vindt om naar mij te luisteren. Goed, aflevering 20: Verwondering. Dat doe ik naar aanleiding van een citaat wat ik gelezen heb bij ‘omdenken’. En dat citaat gaat als volgt: ‘De wereld heeft nooit gebrek aan wonderen, alleen verwondering’. Ja, dan met andere woorden is het dan: de wereld heeft gebrek aan verwondering. Nou is de wereld zelf helemaal niet denkend en is er ook helemaal geen sprake van taal. Wat bedoeld wordt is eigenlijk: de mensen hebben gebrek aan verwondering. En dat is ook maar deels, want voor elk kind dat wordt geboren, is de wereld allemaal nog een wonder, die is in verwondering. Voor een baby, een peuter, alles is nieuw! Alles maken ze voor de eerste keer mee! Wat ze horen, wat ze zien, wat ze beleven. En als groter kind en helemaal als volwassene, dan raken we wel die verwondering kwijt. Voor een deel dan. Er is dan in het dagelijks bestaan veel minder oog en oor voor alles om ons heen. Omdat we ja, min of meer aan het overleven zijn of dat we te druk zijn met het werk of, als je kinderen hebt, met het opvoeden. Als je in het verkeer bent, ben je ook alleen maar oplettend dat je veilig blijft rijden. En zo hebben we eigenlijk nauwelijks tijd om ons te verwonderen. En dat kan natuurlijk wel wisselend zijn. Op een gegeven moment dat je ineens herkent dat je weer wél verwonderd wordt. Als je ineens weer bewuster wordt, bewuster gaat bewegen in je omgeving. Dat je andere mensen weer gaat ontmoeten of dat je in je eentje loopt en dan is er niet zoveel afleiding van iemand naast je en dat je ineens allerlei dingen ziet de je eerst allemaal niet zag, omdat je dan aan het praten was. Praten houdt ons vaak weg ook van verwondering. En dat is ook heel fijn als je dan in een nieuwe omgeving bent. Dat merk ik zelf als ik op vakantie ben, dan is dat een nieuwe omgeving en ja, dat draagt dan bij aan dat ik weer verwonderd kan raken door wat ik om me heen zie! En het grappige is dan, als je goed om je heen kijkt, dan kan zelfs de regenboog zien, als het regent en de zon schijnt, kan dat alweer, ja een verwondering zijn. Daar kun je blij van worden! En vooral als je dan ziet dat het zelfs een dubbele regenboog is! Of als je tijdens het wandelen ergens komt op een uitzichtpunt en dat je dan héél ver weg kan kijken! Als je hier bij de zee, waar ik nu op vakantie ben, als ik daar bovenop de duinen sta en ik kijk daarnaar, héél ver weg, dan kan ik me verwonderen door wat er allemaal te zien is. Heel veel ruimte die ik helemaal voor me zie. En ik denk dat als je in de bergen bent, in het buitenland, dat je dat ook nog eens een keer nog sterker kan hebben. Nou ga ik nooit naar het buitenland, ik ben altijd in Nederland op vakantie. Maar we hebben hier wel duinen, we hebben hier wel de zee. En we hebben hier ook het gebied achter de duinen, wat vaak ook nog niet bebouwd is en dan kan je ook heel ver weg kijken. Wat dan ook op kan vallen is bijvoorbeeld die vijf buizerds in de lucht! Of een biddende torenvalk zien. En dat je ineens een hele donkere lucht aan ziet komen, waaruit héél veel regen kan vallen. En dat je dan ineens, als je al naar de zee kijkt en het zou regenen dat je de zee ook bijna niet meer ziet, omdat er zo veel, ja, weg is door de regen! Dat het allemaal verdwijnt en dat je dan zelf ergens onder een boom gaat schuilen voor die plensbui. Dan onder die boom ineens ziet wat voor moois er allemaal is. En dat je verderop de koeien in het veld ziet staan die zich helemaal niets van de regen aantrekken. Dus dat verwonderen, dat kan je zo maar in de natuur doen! En waar ik me ook wel eens door verwonder, dat zijn... dan gaat het wel over praten, dat ik gesprekjes heb met mensen om me heen. En dan kom ik wel eens iets bijzonders te weten. Zoals ik het verhaal een keer hoorde van een vrouw -ook op de camping- die haakte allemaal muizen. En die neemt dan zo'n muis mee en die maakt dan een foto van die muis op een speciaal plekje en daar maakt ze een kort verhaaltje bij en dat deelt ze dan. Daar maakt ze een boekje van. En zo beleven die muizen die zij gemaakt heeft, allerlei avonturen en dat is zó grappig om te zien. En wat ik ook... waar ik me elke keer weer over verwonder is, als we dan in de caravan zitten of in de tent en het gaat dan regenen. Met name eigenlijk als we in de caravan zijn en we liggen daar te slapen en dan word ik wakker van de regen en dan hoor ik dat plenzen zo op het dak. En dat ik dan echt me lekker om kan draaien. Dat het lekker warm is en dan verwonder ik me weer: ja ik lig hier heel lekker. Ik hoef er ook niet uit. Ik hoef niet naar de wc. En zo kan ik me dus dagelijks verwonderen hè. En vooral als ik er dus aandacht voor heb. Want het komt niet zomaar vanzelf, het is wel dat je dus ja, daarvoor open moet staan. Zo heb ik ook een boek gelezen, dat heet: 'Escher worden' geschreven door Joris Escher. Mauk Escher was zijn oom. Hij heeft het verhaal een beetje opgezocht van hoe zijn leven is geweest. En dat boek heeft wel indruk op mij gemaakt. En er staat ook een citaat in van Aad van Stolk, die had contact met Mauk Escher -met dus de maker hè, Escher zijn voornaam was Mauk- en dat gaat als volgt: De mens die verwonderd stil staat, verzamelt zichzelf. Keert in zichzelf en stelt zich opnieuw op tegenover de wereld. Ik vind dat een prachtige uitleg over verwondering. Bij verwondering jezelf opnieuw opstellen tegenover de wereld. En dat raakt mij! En helemaal ook om te weten dat, ja Escher maakt zo ontzettend veel bijzonder werk, ik heb daar verschillende boeken van. En ja, dat betekent voor mij best heel veel. En ik heb het misschien wel eens eerder in een podcast verteld, ik wil zelf ook iets creëren wat er nu nog niet is. En ergens ligt het op het puntje van mijn tong en toch heeft het zich nog niet geopenbaard. En daar is verwondering natuurlijk voor nodig, maar ik kan dat niet afdwingen. Dat komt ineens zo naar boven. En misschien kan ik het beter anders benoemen: ik creëer! Want als ik zeg: ik ga creëren dan is dat weer iets voor in de toekomst. Heb ik de vorige podcast over gehad, over dat moeten en zo... dat daar ruimte tussen zit met iets wat je zegt en nog moet. Maar als ik zeg: ik creëer, is dat nu! Tegenwoordige tijd. Ook al voer ik het nog niet uit, het is wel al, ja, het proces van creatie. Het kan best zijn dat ik iets ga creëren in combinatie met taal, zoals ik ook heel graag schrijf en aan creatief schrijven doe. En dat ik iets doe met taal in combinatie met tekenen, kleur, beeld of verf of met materialen, met structuur en dat ik dat creëer. Ik creëer als ik mezelf toesta dat dat mag. Dan heb je kans dat dat op een gegeven moment zich openbaart, wat ik dan precies de wereld in wil zetten wat er nu nog niet is. En dan even terug naar dat citaat, de mens die verwonderd stil staat. Ja, ik die verwonderd stil sta. Hoe vaak op een dag gebeurt dat dan? En kan ik dat vaker ervaren? Ik vertelde net al dat als je dat met aandacht doet, met aandacht de wereld in kijkt, dan kun je dat ook vaker ervaren. Ja, als ik dat dus naar buiten ook kan brengen dat wat ik ervaar, dat ik wil delen met anderen, dat ik dat op papier gezet heb, dat ik daar beeld van ga maken. Dan wil ik dat wel altijd het liefst in mijn eentje doen. Ik wil eigenlijk zonder anderen erbij. Ik creëer het liefst in mijn eentje. Dan kan ik er mij met volle aandacht op richten. En dan ook genieten van dat proces, van dat maken. Zoals ik ook eigenlijk, (ha) elke keer begin met schrijven op een lege bladzijde in een schrift en dan als vanzelf, vanuit die vulpen, komen dan die letters tevoorschijn op het witte papier. Dat zijn dan hele kleurige letters. Worden woorden, worden zinnen en hele regels met komma's en streepjes, punten, hoofdletters. En grote en kleine letters. En tijdens het schrijven gaan die gedachten van mij steeds verlangzamen. En die gedachten krijgen dan op een gegeven moment een plekje op dat witte papier. Dus die woorden verzamelen, die... en dat aaneenrijgen tot zinnen? Ja, ik hou daarvan! Want verwondering blijft natuurlijk een heel mooi woord! Ik merk het hier ook al als ik aan het praten ben, dat ik dan ook als ik niet precies weet waar het naartoe gaat, dan laat ik het vanzelf wel komen. Dit is wel een beetje voorbereid, want ik heb hier ook nog een ander citaat uit hetzelfde boek van 'Escher worden'. En dat is ...ehm... een citaat -ook weer van Aad van Stolk- was het vorige citaat ook, wat in dat boek staat en het is: De verwondering is iets wat je overkomt. Het is een avontuur. Je kunt de afloop niet voorzien, een oefening in de vrije val. Ik was dus echt onder de indruk van het hele boek sowieso van Escher en ik heb ook het idee dat als ik het boek meerdere keren ga lezen dat ik elke keer wel weer een andere laag tegenkom. Het kan best zijn -ik heb het boek al eerder gelezen- dat ik dat... deze herfst of zo nog een keer ga lezen en dat ik dan ook nog veel meer dingen ga opzoeken wat er allemaal achter zit. Het lijkt me zo mooi. Maar go...