Aflevering 2 De Eerste Aanval

Mijn evenwichtsgevoel was altijd goed totdat het mis ging in 2006.  Alle sporten die ik heb gedaan vanaf mijn puberteit hebben met evenwicht te maken. Zelfs in de achtbaan vond ik geweldig. Totdat ik in 2006 mijn eerste aanval van draaiduizeligheid kreeg. Dat zette letterlijk en figuurlijk mijn leven op zijn kop. Ik raakte mijn evenwicht kwijt. En in de jaren daarna ben ik stapje voor stapje weer in beweging gekomen en ben ik waar ik nu ben. Als auteur van de boeken 'Meniere in balans' en 'Evenwicht in uitvoering'. Ik heb een nieuw evenwicht gevonden waarin wiebeldagen 'gewoon' zijn geworden. Ik heb genoeg activiteiten gevonden die waardevol zijn in mijn leven.  'Door het zintuig evenwicht kun je optimaal gebruik maken van de ruimte om je heen.' Volledig transcript: 'Evenwicht, je leven', aflevering 2:De eerste aanval. Mijn evenwichtsgevoel is altijd heel goed geweest tot 2006. En ik wil eerst vertellen over wat er gebeurde tot 2006, want alle sporten die ik heb gedaan vanaf mijn jeugd, die hebben dus met evenwicht te maken. Zo ging ik al als, ik denk 6, 7-jarige naar de gymvereniging in Vlaardingen, waar ik toen woonde. En ik ging naar de gymnastiekles, gymvereniging T.E.S.T.O. Volgens mij bestaat die vereniging ook allang niet meer. En daar heb ik natuurlijk geleerd koppeltje-duikelen, handstand doen, over de kast heen springen, op de evenwichtsbalk lopen. Allerlei bewegingen die... waarbij het evenwicht gewoon superbelangrijk is om je goed in evenwicht te houden. Koppeltje-duikelen, sowieso, dat is een beweging, draaiing van je hele lichaam en het is natuurlijk... je moest het netjes doen, want je deed het eigenlijk met een beetje een aanloop, koppeltje-duikelen en ook weer zorgen dat je netjes rechtop kwam te staan. En handstand, dat deden we in eerste instantie tegen de muur, mocht je als steun gebruiken, maar ook dan elke keer, ook als je op je kop staat, handstand, dan sta je op de kop, heb je met dat evenwicht te maken. En dat heb ik allemaal geleerd, ik vond het heerlijk om te doen en dat koppeltje-duikelen, handstand doen, dat bleef ik ook gewoon thuis doen hè! Thuis kon je dat bij elke muur, als ik ergens een kleed had, een tapijt, dan kon ik daar koppeltje-duikelen. Prima, helemaal goed. Wat ik ook als klein kind heel fijn vond, is naar de kermis en vooral dan in de draaimolen. Je kon mij als klein kind niet blijer maken dan mij in die draaimolen zetten! En dan liefst zo vaak mogelijk achter elkaar en dan soms kreeg mijn moeder mij niet eens uit de draaimolen, want dan wilde ik niet, dan begon ik eigenlijk al een beetje zo van: ik wil blijven zitten! Nou ja, en dan betaalde ze maar weer voor een paar keer meedraaien. Dus die draaimolen? Jaaaa, geweldig! De zweefmolen? Ook zo een geweldig, heerlijk gevoel! Dus als er ergens een zweefmolen was, niet meestal op de kermis, maar meestal dus in een pretpark, dan wilde ik ook écht een paar keer in die zweefmolen. Dat gevoel, dat draaien en tegelijkertijd dus ja, door die lucht zweven, ja heerlijk! Achtbanen! Zette mij vroeger in een achtbaan en ook dan was ik zo blij als een kind, als kind al, maar later als volwassene zelfs vond ik dat ook heerlijk, dat over de kop gaan en dan blijven kijken! Alles blijven volgen met wat je lichaam dan doet! Dan is het wel de vraag: is dat evenwicht van mij heel goed geweest of heeft het juist minder goed gewerkt, want er zijn mensen die als ze in een draaimolen zitten al meteen misselijk worden. Nou kan het zijn dat het dan overgevoelig reageert en dat het dan bij mij gewoon goed reageerde. Dat zou kunnen. Alleen het wordt niet gemeten hè! Evenwicht wordt niet gemeten op de basisschool, niet gemeten in je puberteit, eigenlijk weet je niet hoe het met je evenwicht gesteld is. Behalve op het moment dat iemand ziet dat jij niet goed loopt of constant struikelt of ergens tegenaan botst en dat heel vaak, dan gaan er wel eens alarmbelletjes af en word je naar een fysiotherapeut gestuurd om dat eens te onderzoeken. Maar verder wordt het nooit gemeten! Dus je weet niet of het goed is of heel goed of... er is gewoon geen standaard voor. Dus ik kan eigenlijk wel zeggen: ik had wel een goed evenwichtsgevoel, omdat ik al die dingen leuk vond en ook graag deed. Ik heb dus ook leren zwemmen, dat heb ik in de eerste aflevering verteld. En het zwemmen deed ik ook toen wij gingen verhuizen naar Vianen. Ik was een jaar of 9 en daar ging ik met mijn vriendin Marike. Dat is trouwens nog steeds een vriendin van mij. Dus een vriendin van de lagere school waar ik nog steeds contact mee heb. En ik ging met haar zwemmen, 's morgens vroeg in het buitenbad in Vianen. En voordat we naar school gingen, ontmoetten we elkaar daar en gingen we gewoon lekker een tijd zwemmen. Door dat zwemmen, omdat daar te doen en ook daar heb ik ook diploma’s gehaald, ben ik gaan wedstrijdzwemmen. En met dat wedstrijdzwemmen, dan krijg je écht training natuurlijk... Ik heb zelfs een blauwe maandag waterpolo gespeeld, maar ik ben ook bij de reddingsbrigade gegaan. En bij de reddingsbrigade... Ik was al wat ouder, dus ik hoefde niet alle brevetten te halen. Ik ging eigenlijk meteen voor diploma A en diploma B bij de reddingsbrigade, had je toen, ik weet niet hoe het nu is. En ik ben toen ook daarna les gaan geven aan kinderen, juist die dus wél de brevetten gingen halen en ja, reddingsbrigade is zwemmen en dan ook nog eens een keer met voorwerpen zwemmen en met iemand ...ehm... die je vast moest houden, reddend zwemmen, om dus die paar keer op en neer heen en weer te zwemmen, op verschillende manieren. Dus ook dan, dat hele zwemmen is natuurlijk een hele uitdaging voor dat evenwicht. Dat is ja, ik vond het lekker. Ik vond zwemmen gewoon heel fijn! Dus dat wedstrijdzwemmen en de reddingsbrigade, prima sporten voor mij. Ik heb ook in, maar dat was nog in Vlaardingen, heb ik gezeten op judo en waarom ging ik naar judo? Judo is natuurlijk een vechtsport, is met lichamelijk contact, maar ook dat je dus dan door een heupzwaai over de kop ging door de lucht en dan neerkwam op de mat. En daar heb ik me dus zelf leren verdedigen en dat heeft natuurlijk ook alles met het evenwicht te maken. Maar mijn moeder heeft mij daarnaartoe gestuurd omdat ik... verbaal was ik niet zo heel sterk en ik liet me nog wel eens op de kop zitten. Er waren kinderen die ruzie met me maakten en dan wist ik niet zo goed wat ik terug moest zeggen. Dus toen had iemand haar de tip gegeven van: nou ja zorg dat het kind op judo komt. Dan leert het wél van zich af te bijten. En dat was ook wel zo, nog niet eens zo zeer dat ik dus verbaal sterker werd, maar ik kreeg meer zelfvertrouwen in mijn eigen lichaam, dat als iemand mij iets zou aandoen of mij een pets zou verkopen of een schop of weet ik veel wat, dat ik héél goed voor mezelf op zou kunnen komen. Dat ik mezelf daarin kon verdedigen en dat zorgde ervoor dat mijn zelfvertrouwen enorm gegroeid is in die tijd. Ik leerde mijn eigen fysieke kracht kennen, dus ik ging letterlijk steviger in mijn schoenen staan. Dus die hele judo, die vechtsport, was voor mij ideaal om zelf gewoon sterker te worden. En in mijn puberteit, we woonden toen nog in Vianen, had mijn vader in Culemborg een zeilboot en wij gingen dus meezeilen. En daar heb ik dus ook zeilen geleerd, ik ben ook een paar keer naar zeilles geweest in Friesland en ergens ook in Brabant, ben ik zelfs twee weken op zeilles geweest. En toen kreeg ik mijn eigen bootje. En dat zelf zeilen in een eigen bootje, ja, zeilen is het aanvoelen van de wind hè? En het is het spelen met de wind en tegelijkertijd als je in een eigen bootje zit, ben je ook met je lichaam en je lichaamsgewicht gebruik je voor dat zeilen. Ja, en dat heeft natuurlijk alles weer met dat evenwicht te maken. Daar kun je niet aan onderuit! De boot die schuin gaat, het aanvoelen van die wind en daarop reageren met je, ja, met het roer, maar tegelijkertijd doe je dat natuurlijk ook met je lichaam dat je dan reageert. En later ben ik ook gaan windsurfen. Ik had toen een vriendje, Carol, die woonde daar ook in Culemborg daar tegenover in Schalkwijk, en hij... van jongs af aan heeft hij altijd gezeild. Ik had hem ook leren kennen daar ook op... in de haven waar de boot lag van mijn vader. En samen met Carol heb ik toen een windsurfplank gemaakt, want hij was daar heel handig in en ja, windsurfen is natuurlijk helemaal de ultieme vorm van evenwichtsuitdaging van hoe je dat moet doen. Dat is helemáál echt spelen met de wind. Windsurf-scholen had je in die tijd nog niet. Er was gewoon nog weinig over bekend. Denk dat we in die tijd misschien alleen een boekje hadden. Dus we hebben het onszelf geleerd. Met zo'n plank om te gaan, het zeil uit het water halen, het zal best heel primitief in het begin zijn geweest vergeleken bij hoe dat nu gaat, maar dat surfen hebben we wel geleerd. En dat was weer een hele andere manier dan zeilen, en ja, ook geweldig om te doen! Na Vianen ben ik met mijn nieuwe vriend toen, dat was Roel, ben ik samen in Maarssenbroek gaan wonen en Roel is nog steeds mijn man, daar ben ik mee getrouwd en we zijn nog steeds samen. En we gingen wonen in Maarssenbroek en in Maarssenbroek hebben we op atletiek gezeten. En atletiek is sowieso rennen, hardlopen, is hordelopen, het is speerwerpen, discuswerpen, kogelstoten, verspringen, hoogspringen hebben we zelfs gedaan. Ja, atletiek. Als je het over evenwicht hebt en het evenwicht triggeren, dan is atletiek ook helemaal prima voor! Dat is nou ja, ook heerlijk, goed om te doen! Ik vond wel, met name het hardlopen, vond ik best moeilijk. Ik heb later hier in Zeewolde, waar ik nu nog steeds woon, heb ik een tijdje hardlopen gedaan -elk weekend- maar het is nooit mijn sport geworden. Dat moet ik er wel bij zeggen. Alle andere onderdelen van atletiek, dat vond ik wel écht leuk. Speerwerpen en zo en discuswerpen, dat ronddraaien wat je dan eerst doet en dan die discus weg krij...