Aflevering 1 De Eerste Stapjes

Evenwicht, je leven. Aflevering 1, De eerste stapjes In deze eerste aflevering vertel ik over mijn jeugd in Vlaardingen, waar ik heb leren lopen, traplopen, fietsen, zwemmen, gymmen en schommelen. En over de eerste klas waar ik leerde lezen en schrijven. Zelfs schrijven lukt namelijk door gebruik te maken van ons zintuig evenwicht. Kinderen leren in kleine stappen hun evenwicht te gebruiken en te versterken, door veel te oefenen. Het lijkt bijna vanzelf te gaan. (foto: uit het foto album van thuis) Volledig transcript: 'Evenwicht, je leven' podcast Dit is de eerste aflevering van de podcast: 'Evenwicht, je leven'. En de aanleiding voor deze podcast is mijn boek: 'Evenwicht, in uitvoering'. Want er is veel te weinig bekend over het zintuig 'evenwicht'. “Is dat dan een zintuig?” hoor ik je al zeggen. Ja, dat is ons belangrijkste zintuig. Het ons belangrijkste zintuig om te kunnen bewegen. En hoe dat zit en hoe dat werkt, dat wil ik graag delen in de podcast. Dat heb ik natuurlijk al gedaan in het boek 'Evenwicht, in uitvoering', maar dat wil ik ook doen op de auditieve manier. Op deze manier, dat je dat op net een andere manier ook hoort, in plaats van dat je het leest. Dat kun je ook op je eigen moment doen, want dat is het voordeel van een podcast. Je kunt luisteren waar je bent, wanneer je maar wilt, want als je 'm dus downloadt kun je de podcast bij je houden en waar je ook bent, gaan luisteren. En ik neem mezelf als uitgangspunt voor deze podcast met alle inhoud die ik ga delen. En die ervaringen rondom het evenwicht, dat is natuurlijk veel breder dan alleen maar het zintuig 'evenwicht'. Er komt natuurlijk veel meer aan bod dan alleen maar dus die fysieke uitdaging voor het evenwicht. Het is veel meer ook ...ehm... het psychisch evenwicht. En ja, wie weet wat er nog allemaal langs komt, wat ook allemaal met evenwicht te maken heeft. En omdat ik wel mijzelf als uitgangspunt neem, kan ik natuurlijk het beste beginnen bij de allereerste stappen die ik gezet heb. De allereerste stappen, ook het leren fietsen, het leren lopen dus, leren fietsen ...ehm... springen, schommelen. Daar wil ik het allemaal met je over hebben. En ik.. Dan begin ik gewoon helemaal van vooraf aan. Ik ben geboren in Almelo en op de Zuiderstraat. De Zuiderstraat die bestaat nu niet meer. Ja, die is er nog wel, maar het is nu volgens mij een brede straat geworden waar helemaal geen huizen meer bij staan. En daar heb ik waarschijnlijk al wel de eerste stappen gezet. Daar in dat huis stond een box en in die box daar ging ik me al optrekken en buiten de box zal ik daar wel m'n eerste stappen al gezet hebben. Er zijn ook foto's wel van dat ik in de tuin sta en in de zandbak speel, dus daar zal ik zeker voor het eerst gelopen hebben. Maar waar echt veel meer foto's van zijn en de herinneringen die ik zelf nog heb dat is in Vlaardingen. Ik ben met zo’n twee jaar verhuisd naar Vlaardingen en in Vlaardingen daar heb ik écht stevig leren lopen. Laat ik het maar zo zeggen. En ...ehm... nou ja, met die twee jaar daar -mijn zusjes waren ook net geboren- dus mijn moeder had drie kleine kinderen waarmee zij zelf dus, ja overal mee naar toe ging. Uiteindelijk kreeg ze gelukkig zelf een auto, zodat ze makkelijk met ons mee uit de weg... ...ehm... verder weg kon dan alleen maar dus rondom het huis en net even naar de school of naar de winkel. Dus dat was wel heel fijn voor haar dat dat kon. En daar heb ik dus leren lopen en ja, wat ik daar ook nog weet is dat we daar, we woonden in een flat op de eerste verdieping. Met de trap naar boven. Dus ...ehm... één trap was dat en dan kwam je op de eerste verdieping en in ons huis hadden we ook een trap weer naar beneden, want er waren ook twee kamers beneden. Dus eigenlijk hadden we best een ruime flat. Dus ik heb ook vrij snel, heel jong al, leren traplopen. En ja, tegenwoordig heb je allemaal van die traphekjes. Ik kan me niet herinneren dat wij, dat mijn moeder daar een traphekje had, ook niet omdat natuurlijk op de galerij buiten als je dus de deur uit ging moest je ook de trap alweer af. Dus ik denk dat ze me heel snel heeft leren traplopen. Wat traplopen nou precies is voor dat evenwicht, daar ga ik 't later nog wel een keer over hebben. Het feit dat ik dat daar geleerd heb, ja, dat is natuurlijk al wel heel mooi, dat mijn buurmeisje die woonde dus ook op de eerste verdieping, maar die hadden dus niet die trap naar beneden. Die hadden niet die twee kamers extra en dat was... is mijn voordeel geweest om te leren traplopen want ja, in huis gebeurde dat natuurlijk regelmatig. En, even kijken wat kan ik daar verder over vertellen? Ja leren traplopen, buiten die... buiten was een zandbak. Beneden bij een van die kamers, dat was dan begane-grond, daar was een zandbak en daar, balkon... aan het balkon hadden we een schommel opgehangen. En ik weet dat ik dat schommelen daar ook gewoon geweldig vond. Ik heb heel veel op die schommel gezeten. Het was dichtbij huis en het was van ons, dus ik kon er eigenlijk heel vaak gebruik van maken. Wat ik ook daar heb geleerd in Vlaardingen is het zwemmen en het zwemmen in het Kolpabad. Kolpabad bestaat tegenwoordig niet meer, maar dat was toen het zwembad. En ik weet nog dat, ik zat al op school en met een jaar of zes of zo ging ik 2x in de week naar zwemles naar dat Kolpabad. En dan werd ik gebracht door mijn moeder of door een vriendinnetje dat ook daar naartoe ging, met haar moeder. En dat was altijd 's morgens heel vroeg. Dat was nog voor schooltijd, dat we daar gingen zwemmen. Wat daar bijzonder in was, ik leerde daar zwemmen. Ik begreep eigenlijk ook niet zo heel goed hoor, met dat zwemmen hoe dat precies moest. Ik vond het best een moeilijke beweging. Sowieso is schoolslag is niet iets logisch. Dat hebben we geleerd, het is heel fijn als je dat goed kan, dat kun je heel lang volhouden, alleen het is geen logische beweging. Dat moet je écht onder de knie krijgen. En dat heb ik daar dus geleerd, maar wat ik daar wilde in dat Kolpabad is van de hele hoge duikplank! Ze hadden daar écht.. springplank is het eigenlijk hè... écht een hele hoge. Alleen ja daar mocht ik natuurlijk niet af. Ik was daar nog veel te klein voor, dus de badmeester wilde dat écht niet hebben. En toen heeft ie gezegd: op het moment dat jij in het diepe bad kunt zwemmen, op je buik, maar ook op je rug, helemaal kunt zwemmen, dan pas mag jij een keer van die hoge duikplank. Dus toen ik dus (ha) daar mocht zwemmen in dat diepe bad, wat ook raar was, want je kon niet eens zomaar staan ...ehm... dat was allemaal veel te diep! En onder water zwemmen was er toen nog niet bij. Tegenwoordig moet elk kind ook écht leren onder water zwemmen, dat hoefde toen nog niet. Het was alleen maar schoolslag en op de rug zwemmen. En altijd met kurkjes. Ik weet dus dat op het moment dat ik dus een paar keer al dat had gedaan, dat ik weer naar de badmeester ging en zei: ik kan hier nu zwemmen dus ...ehm... ik wil graag van die hoge duikplank en dat mocht! Dus ik ben daar de trap opgeklommen en ik stond daar bovenaan en dan is dat toch wel als meisje van zes jaar, heel erg hoog! En heel spannend. Durf ik wel nu naar beneden te springen? En wat ik moest doen, is dat ik moest blijven kijken naar de klok aan de overkant en daarnaar blijven kijken, dus ik moest niet naar beneden kijken, maar écht recht voor me blijven kijken. Achteraf snap ik dat ook wel, want dan blijft je lichaam natuurlijk veel meer rechterop in plaats van dat je dus vooroverbuigt. En dan ga je gewoon rechtop het water in. Maar ja, ik wilde natuurlijk heel graag daar een keer vanaf springen. Dus toen ik daar eenmaal bovenaan stond, moest ik wel naar beneden en dat heb ik gedaan! Ik stond daarbovenop en ik ben gesprongen naar beneden! Naar de klok kijkend en ik voel mij -nog steeds- vallen! En het mooie is dan dat je natuurlijk dan in het water komt. En het zal best spannend zijn geweest, dat ik echt helemaal onder water kwam, want ja je gaat best dieper dan normaal bij gewoon zwemmen. Alleen ja, ik kwam natuurlijk ook wel weer omhoog! En dat was een hele overwinning dat ik dat had gedaan! Nu, met de wijsheid over dat hele evenwicht snap ik dat dat best heel wat is, dat je dus zoiets doet! En dat je dan ook naar beneden valt en dat het water jou weer draagt en dat je dus in het water ook weer dan kunt gaan zwemmen! Het heeft allemaal met evenwicht te maken. Dat als klein kind wist ik dat niet, want dit soort dingen leerden we helemaal niet op de lagere school, toen heette het zo. Nu tegenwoordig op de basisschool leren ze het ook nog steeds niet. Wel dat je weet dat je om kan vallen, maar dat je daar dus écht evenwichtsorganen voor hebt? Geen idee! Dat wordt eigenlijk helemaal niet geleerd. We leren dat we ogen hebben, oren, een neus, een mond, al die zintuigen kennen we, maar dat allerbelangrijkste zintuig waardoor wij écht letterlijk rechtop staan op de wereld...? Dat wordt helemaal niet geleerd. En het is wel wat er is! We kunnen rechtop staan op aarde. We kunnen, als we zijn gevallen, weer rechtop komen. Hoe dat allemaal verder werkt, dat ga ik natuurlijk in de volgende podcast, allemaal afleveringen, vertellen. Allemaal in kleine stukjes. Even kijken, dat... Ik heb het net over het zwemmen gehad. Wat ik natuurlijk ook heb gedaan, wat ik geleerd heb in Vlaardingen, waar ik toen woonde, is het leren fietsen. Leren fietsen, ik weet dat ik dat met zijwieltjes heb gedaan, ik weet dat ook mijn zusjes later met zijwieltjes gingen fietsen. Dat was natuurlijk wel een heel hulpmiddel. Je had nog helemaal geen loopfietsjes en zo, wat er tegenwoordig allemaal is. Je moest toen eigenlijk meteen op een gewone fiets fietsen en dan dus met zijwieltjes en daar heb ik leren fietsen. Door de straat, over de stoep,...