Aflevering Brussel Is De Moderne Toren Van Babel

Deze week was ik in Brussel, in het Europees parlement; mijn afspraak was ergens hoog in het gebouw. De lift ernaartoe stopte op bijna iedere verdieping, telkens kwamen er nieuwe mensen die een andere taal leken te spreken. Normaal gaan als er mensen in de lift bijkomen gaan mensen zachter praten, of worden gevoelige onderwerpen even geparkeerd. Maar in deze tjokvolle Brusselse lift bleef iedereen op vol volume doorkleppen. Er is immers geen betere privacy dan de wetenschap dat niemand je kan verstaan. Ik vind Brussel een te gekke stad, vooral vanwege de architectonische schizofrenie: prachtige gebouwen worden afgewisseld met afzichtelijke lelijkheid. Het is zelfs een serieus begrip in de planologie, Bruxellisation: willekeurige en onzorgvuldige introductie van moderne hoogbouw door de afwezigheid van ruimtelijke ordening. In het Bijbelse verhaal over de Toren van Babel wil de mens een toren bouwen die tot aan de hemel rijkt. God straft hen voor deze hoogmoed en dwarsboomt het plan door iedereen een andere taal te geven zodat niemand elkaar meer kan verstaan. Het Brussel van vandaag is net de toren van Babel, maar dan omgekeerd. Het bouwen wordt niet gedaan door een eensgezind volk, maar een kakafonie van talloze stemmen. En in tegenstelling tot het Oude Testament, hebben ze de taalbarrière weten te overbruggen met een bonte variëteit aan slecht Engels. Dit is een column van Julian Verbeek. Brussel is een rommeltje, een stad die hinkt op vele gedachten. En juist daarom zo geschikt als de facto hoofdstad van de Europese Unie. Net als de EU heeft het straatbeeld Brussel alles waar autoritaire persoonlijkheden een hekel hebben: het is ambigu, onoverzichtelijk en veel minder eenduidig. In deze tijden van Trump, Poetin, Xi, is ook iets om je aan vast te houden. Daarom deze ode aan de stad Brussel, een architectonisch protest tegen het autoritarisme. See omnystudio.com/listener for privacy information.