Aflevering 8 - Sander

In deze aflevering doen we het even helemaal anders. Voor deze aflevering zit ik niet in de podcast studio, maar thuis aan de keukentafel. En zonder gast, of ben ik mijn eigen gast? Ik wil dmv deze aflevering inzicht geven hoe een bouwstuk er uit zou kunnen  zien en hoe deze inhoudelijk zou kunnen klinken. Om dat te doen lees ik een mini-bouwstukje voor dat ik geschreven heb voor de komende (profane) editie van het tijdschrift VM. Een primeur dus! Aan het einde lees ik nog een gedicht van R. Kipling voor. Als we dan toch eenmaal aan het voorlezen zijn.... Lichtsymboliek – VM voor Profanen   Als ik in de ruimte om mij heen kijk is de duisternis alom vertegenwoordigd. De duisternis is het uitgangspunt. Het beginpunt. Duisternis heeft, in tegenstelling tot licht geen bron nodig. Waar licht pas verschijnt na het ontsteken van een bron is de duisternis er gewoon. Altijd. Ik hou me eraan vast omdat het mij zekerheid bied. Zekerheid, geen geruststelling, geen richting en zeker geen vooruitgang. Het is te donker om te lopen. Te donker om verder te komen. In het duister voel ik me onbeschermd en komen mijn problemen zo dichtbij dat ik hun zware adem kan voelen.  Zo dichtbij dat ik verstijf van angst en niet meer kan vluchten of bewegen. En toch, om verder te komen in het duister zal ik het moeten accepteren. Het moeten omarmen. Ik zal op zoek gaan naar mijn diepste duisternis. Mijn donkerste steen. Die ik zal moeten omkeren. Dan pas kan ik vooruit. Vooruit naar het licht. Want zoeken doe ik in het duister, vinden in het licht. Lichter leven begint in de duisternis, de duisternis is slechts het vertrekpunt. Het licht is de bestemming. Maar ik ga niet met oogkleppen op pad. Zoals een mot aangetrokken wordt door licht, of het nou een lamp is of een vlam. Licht kan verwarmen, verhelderen maar ook verbranden. Op mijn zoektocht in het schemerduister zie ik in de verte diverse lichten opdoemen. Als vuurtorens. Ze geven mij richting en duiding. Hun lichten schijnen ook op mij, zodat ik mezelf beter waar kan nemen. Hoe dichter bij ik bij deze lichten kom, hoe duidelijker het mij wordt. Dit zijn geen lichten, het zijn bakens. Het zijn Broeders. Indien              Indien ge met bezonnen hoofd alom beroering kunt aanschouwen, Paniek en dreiging om u heen met kalme blik kunt gadeslaan; Indien, waar ànd'ren aan u twijf'len, gij u zèlven kunt vertrouwen, Maar tòch die twijfel aan uw trouw óók kunt vergeven en verstaan; Indien ge wachten kunt, het juiste tijdstip met geduld verbeiden, En, als een lastertong u treft, gij laster slechts met waarheid keert; Indien, vervolgd door haat, ge tot geen wrokgevoel u laat verleiden, En daarbij nimmer met uw deugdzaamheid of wijsheid paradeert;  Indien ge dromen kunt—nochtans u niet door dromen laat regeren; Indien ge denken kunt, maar niet uw heil zoekt in gepeins alléén; Indien ge alle wisselingen van het noodlot kunt trotseren, En rustig koers houdt, langs de klippen van triomf of rampspoed heen; Indien ge kunt verduren, dat een schelm het woord, door u gesproken, Verdraait, vervalst, en dan voor goede munt verkwanselt aan een zot; Indien, als 't werk van héél uw leven voor uw ogen wordt gebroken, Ge 't weder opbouwt, met gereedschap deels versleten, deels kapot:  Indien ge met de fondsen, door uw vlijt en spaarzaamheid verkregen, Een bod naar rijkdom hebt gedaan, een sprong gewaagd naar méér gewin, En 't is mislukt... en àl uw leed hebt ge voor iedereen verzwegen: Uw hand grijpt weer de ploeg, en ge begint opnieuw bij het begin; Indien ge, als het moet, uw zinnen en uw zenuwen kunt dwingen Uw doel te dienen, ook al ging hun energie reeds lang teloor, Opdat ge nog één laatste ruk aan hun vermogens kunt ontwringen, Waaruit ge onverwachte wilskracht put voor het bevel: Zet dóór!  Indien ge met de menigte, maar óók met Vorsten kun