Aflevering Volle Schuren Zoals Beloofd (2)

Jozef is passief Hier is niet Jozef aan het werk, maar de Heere. In reactie op Jozefs woorden horen en zien we Faraö handelen, maar van Jozef zelf horen we verzen lang niks. Faraö stelt Jozef aan als opziener. De vorst neemt de leiding in een ceremonie die Jozef inwijdt, naar de traditie van die dagen. Hij bevestigt de positie van Jozef in een enkele zin: ‘Ik ben Faraö! Doch zonder u zal niemand zijn hand of voet opheffen in gans Egypteland.’ Hij krijgt een nieuwe naam. Zafnath-Paäneah: de Heere spreekt en leeft. Tachtig jaar in overheidsdienst ligt voor de boeg. Zoals later Daniël in Babel   God doet wat Hij belooft Jozef wordt als dertigjarige aangesteld en is tot zijn zevenendertigste bezig om de voorraad te verzamelen. Jozef hoeft de belofte dus niet te bewerkstelligen, maar mag in de oogst uitgaan. Wij worden in dienst geroepen, maar de Heere geeft de vrucht. Het land brengt ruime oogst voort. ‘Overvloed tot volle handen’ (Lev. 2: 2). Hier wordt werkelijkheid wat we ook in Spr. 3: 10 lezen: ‘Zo zullen uw schuren met overvloed vervuld worden en uw perskuipen van most overlopen.’ Er is zoveel graan dat men ophoudt om de volumes vast te stellen.    Alles anders Jozef en Daniël hebben een parallel. Ze moesten leidinggeven in een vijandig land, met God aan hun zijde. Dit ging door persoonlijke verliezen heen. Zij vormen hierin afbeeldingen van Christus, die regeert vanaf het kruis. God verkiest het dwaze, het zwakke, om het sterke en wijze te beschamen. Jezus voldoet, waar wij failliet gingen. Hij regeert, onder de schijn van het tegendeel. Uiteindelijk buigt elke knie zich voor Hem.   Dan begint na jaren van verzamelen het grote uitdelen. Zo opende Jozef alles waarin iets was (Gen. 41: 56). Waar je ook vandaan kwam uit Egypte, wat je verleden ook tekende, je kon komen en delen in de oogst. Het kostte je uiteindelijk alles, maar het leven behield je. Allen kwamen erdoor, graan genoeg. De schuren stroomden eerst over en vervolgens leeg; in de lege buiken van een hongerend volk.    ‘En Jezus zeide tot hen: Ik ben het Brood des levens; die tot Mij komt, zal geenszins hongeren, en die in Mij gelooft, zal nimmermeer dorsten.’ (Joh. 6: 35) Wie het ziet, beseft dat er genoeg is. Over bestaanszekerheid gesproken.