Aflevering In Vaders’ Handen

Duisternis Drie uren valt er dikke duisternis over de kruisheuvel (Luk. 23: 44). De zon wordt verduisterd. Duisternis is een teken van oordeel. Denk aan Egypte, Ex. 10: 20-21: ‘Als Mozes zijn hand uitstrekte naar den hemel, werd er een dikke duisternis in het ganse Egypteland, drie dagen.’ Ook bij Sinaï werd Israël geconfronteerd met duisternis, een donkere wolk overdekte daar de berg. De profeet Joël waarschuwt voor de naderende oordeelsdag, Joel 2: 1-2a. ‘Blaast de bazuin te Sion, en roept luide op den berg Mijner heiligheid; laat alle inwoners des lands beroerd zijn, want de dag des HEEREN komt, want hij is nabij. Een dag van duisternis en donkerheid, een dag van wolken en dikke duisterheid, als de dageraad uitgespreid over de bergen.’ De profeet Zefanja zegt daarover: ‘Die dag zal een dag der verbolgenheid zijn; een dag der benauwdheid en des angstes, een dag der woestheid en verwoesting, een dag der duisternis en der donkerheid, een dag der wolk en der dikke donkerheid’ (Zef. 1: 15).    Lijden De volle last van de toorn van God is over Christus uitgestort. ‘Maar Hij is om onze overtredingen verwond, om onze ongerechtigheden is Hij verbrijzeld; de straf, die ons den vrede aanbrengt, was op Hem, en door Zijn striemen is ons genezing geworden.’ (Jes. 53: 5). Het zwaard heeft zich tegen de herder gekeerd. Wie zal de zonden van een leven optellen, die van een dorp, van een land, van een eeuw? De zonden van zondaren die in duizenden jaren wereldgeschiedenis leefden, worden hier geoordeeld in het oordeel over de Zoon. Hij zonder zonde, om onze schuld. De Heere toont Zich op Golgotha in Zijn heiligheid. Zijn heiligheid en Zijn liefde raken hier aan elkaar, omdat Hij Zijn Zoon geeft tot behoud van Zijn kinderen. Vaak houdt de Heere Zijn oordeel in, maar hier komt het ten volle tot uiting. De handen van de Zoon, die Zich steeds weer uitstrekten om goed te doen, hangen hier in de spijkers. Plaatsvervangend.    Hier op Golgotha valt de duisternis over de Zoon. Een ervaring waarover de Zoon zal uitroepen: ‘Mijn God, Mijn God, waarom hebt U Mij verlaten?’ Heel bewust heeft de Zoon zich overgegeven in dit offer. Hier hangt Hij, Hij kan niet anders. Alleen op deze manier kan de straf van God op de zonden voldragen worden. Alleen zo kan er plaatsvervanging zijn. Dit is de enige manier waarop God Zijn kinderen kan verlossen. Door het lijden, door de duistere nacht heen, wordt de boze overwonnen. Het is een bewust offer, een liefdesoffer: ‘Gelijkerwijs ook Christus ons liefgehad heeft, en Zichzelven voor ons heeft overgegeven tot een offerande en een slachtoffer, Gode tot een welriekenden reuk.’ (Ef. 5: 2b).    Juist daar waar we opmerken dat de Vader Zijn handen terugtrekt van de Zoon, gebeurt dit om velen in Zijn handen reddend uit deze wereld te dragen. Hij doet dit om hen die in beide Zijn handpalmen zijn gegraveerd. Tot hun redding, tot hun behoud.    Stervende  Het is een opmerkelijke situatie. Aan het kruis hangt een stervende, in Zijn laatste krachten. Wie wel eens bij een sterfbed zat, weet hoe kwetsbaar de stem dan is. Haast niet meer hoorbaar. Als omgeving probeer je de laatste woorden op te vangen, met moeite. Op Golgotha hoeven we echter geen moeite te doen om Jezus’ woorden op te vangen. Het staat er sterk uitgedrukt: ‘roepende met grote stem’. Jezus roept het uit op Golgotha: ‘Vader, in Uw handen beveel Ik Mijn geest.’ Deze woorden vormen een onderdeel van het avondgebed van elke Jood. Ze verwijzen naar Psalm 31: 6: ‘In Uw hand beveel ik mijn geest, Gij hebt mij verlost, HEERE, Gij God der waarheid.’     We staan hier dichtbij een stervende, maar hoeven het oor niet tegen Zijn mond te leggen. Hij roept het uit. Tot Zijn Vader, mijn Vader en uw Vader. ‘Vader, in Uw handen beveel Ik Mijn geest.’ Hij geeft Zich over.