Aflevering Later Dan We Denken

Ontvankelijk In zijn pastorale herinneringen deelt ds. J. Overduin een ervaring die hem bijbleef, naar aanleiding van een begrafenis. ‘Ze woonde in een rossige buurt. Haar vader had een nachtkroeg. Ze kende het leven van vele kanten. Op een zomeravond kwam ze door het Sarphatipark. Wat zou daar aan de hand zijn? Een groep mensen. Zeker een rel of een ongeluk.    Maar voordat haar nieuwsgierigheid haar dichterbij had gebracht, hoorde ze zingen. We hielden elke week op vier plaatsen straat- of liever parkprediking. Niet alleen collega’s maar ook een aantal lekenpredikers, die ik ’s winters liet “oefenen”, hielpen daarin getrouw mee.    Ik kan me niet meer herinneren over welk onderwerp ik sprak. Het voornaamste was, dat het zaad van het Evangelie viel in een ontvankelijk hart van de nieuwsgierige vrouw uit de rossige buurt. Na afloop hadden we een kort gesprek. We maakten een afspraak om door te praten.    Bekering Dat was het begin. Ze brak met het leven van vroeger. ’s Zondags kwam ze trouw in de kerk. Als een dorstige dronk ze gretig het water van het leven. Helaas werd ze plotseling ziek, en dodelijk ziek. Het was een kort proces. Ze ging nu pas goed “het nieuwe leven in”.    Haar vader in de nachtkroeg heeft haar in haar bekering nooit ernstig gehinderd, zodat haar leven ondragelijk werd. Hij nodigde me uit de begrafenis te leiden. Het ruime café kon nauwelijks de vele genodigden bevatten. Een heel ander publiek, dan men als predikant bij begrafenissen gewoon is.    Maar hoe dankbaar was ik gestemd, niet alleen omdat deze overleden zuster haar Heiland had gevonden, maar ook omdat ik datzelfde Evangelie ook aan deze mensen kon brengen. Mensen, die ogenschijnlijk voor de lol leven, maar heel vaak barsten van ellenden. Onverschilligheid en spot zijn meestal de hulpmiddelen om zich over de narigheid heen te gooien. Een aandachtig en bewogen gehoor is bij voorbaat verzekerd. De dood stopt vele brutale monden.    Begrafenis Toen gingen we naar de Oosterbegraafplaats. Ook daar getuigde ik van de overwinning van schuld en dood. Aan het einde van de plechtigheid trad de vader van de nachtkroeg naar voren om te bedanken. Velen kregen een beurt. Hij deed het welgemeend en hartelijk. Op gewichtige ogenblikken spreekt een Amsterdammer zo, dat hij elk woord uit z’n tenen haalt en elke klinker lang uitrekt. Daarom zal hij op het kerkhof nooit danken voor de “troostrijke woorden”, maar voor de “troostraaàke woorden”.    Hij besloot met deze woorden: “En nu tenslotte bedank ik meheer de dominee voor zijn troostrijke woorden, gesproken zowel in het sterfhuis als nu bij het graf. Het is voor ons weleens goed, dat we d’r bij bepaald worden. We hebben nou eenmaal een branche, waar je met heel andere dingen bezig bent. Maar ik zeg maar, (terwijl hij waarschuwend de vinger ophief): mensen, de Schrift zegt niet tevergeefs, het is veel later as dat we denken.”    Al was het slot dan niet een tekst uit de Schrift, maar een chinees spreekwoord, de waarschuwende gedachte was toch zeker schriftuurlijk.’