Aflevering ‘En Wij, Wij Zijn In ’T Vaderland!’

Gelijk een landman, moe van ’t ploegen,de neigend’ avondschaduw groet,en zich verheugt in het genoegen,dat hij naar ’t huis der ruste spoedt,zo zal de mens, vermoeid van zorgen,waaraan hij zijne krachten sleet,verlangend uitzien naar den morgen,die ’t graf is van verdriet en leed.Al is het einde ook verborgenvoor ’t oog, dat door geen nevels ziet,God zal voor onze toekomst zorgen:zij, die geloven, haasten niet.Geloofd zij God! Hij zal ons schenkeneen toekomst beter dan het graf;aan sterven onbevreesd te denkenis ook een vrucht die ’t kruis ons gaf.Nooit kan ’t geloof te veel verwachten,des Heilands woorden zijn gewis.’t Faalt aardse vrienden vaak aan krachten,maar nooit een vriend als Jezus is.Wat zou ooit Zijn macht beperken?’t Heelal staat onder zijn gebied!Wat Zijne liefde wil bewerken,ontzegt Hem Zijn vermogen niet.4 Die hoop moet al ons leed verzachten.Komt, reisgenoten, ’t hoofd omhoog!Voor hen, die ’t heil des Heeren wachten,zijn bergen vlak en zeeën droog.O zaligheid niet af te meten,o vreugd, die alle smart verbant!Daar is de vreemd’lingschap vergeten,en wij, wij zijn in ’t Vaderland!