Aflevering #28 Cultuur In De Polder: Suzette Maureen Vond In Oosterwold De Ruimte Die Zij Als Schrijver Zocht

Suzette Maureen van Opzeeland – auteur van de roman Als moeders dochters worden – had nooit gedacht dat ze het Gooi zou verruilen voor Almere Oosterwold. Toch woont zij er inmiddels bijna zeven jaar, in een zelfontworpen stalen huis op het veld aan de Emile Durkheimweg. Haar verhuizing begon in 2015, toen ze in Naarden-Vesting nog comfortabel in een tweekapper uit de negentiende eeuw woonde, maar het benauwd begon te vinden. Ze verlangde naar vrij uitzicht en meer natuur, al bleef ze naar eigen zeggen “een stadsmeisje” dat graag in Oud-Zuid of Laren rondloopt. Een advertentie van makelaar Jorien zette haar op het spoor van de pionierende wijk in Almere. In die tijd werkte Suzette als salesprofessional op de Zuidas. Met een bonus op zak begon ze te fantaseren over “een stukje land, een camping of misschien een tiny house”. Haar partner – een creatieve 3D-ontwerper die alles wat hij tekent ook kan bouwen – durfde het avontuur met haar aan. Ze verkocht haar huis, woonde tijdelijk aan het water in Loosdrecht en liet in Oosterwold een staalbouw­woning verrijzen. Hij kocht zelfs een Google-bril zodat hij haar virtueel door het nog onzichtbare huis kon laten lopen; zo kreeg zij vertrouwen in een plek die toen nog vooral uit klei en bouwverkeer bestond. Het eerste jaar werd zwaarder dan verwacht. Slechts een maand na de verhuizing beviel Suzette van haar dochter, terwijl heipalen elke ochtend om half zeven de kraamperiode verstoorden. Ze beschrijft hoe ze “met piepende bandjes” heen en weer reed, overmand door de klei en de bouwchaos. Toch hielpen de open horizon en dagelijkse zonsopgang haar door de weken heen. Het uitzicht over de Vleervelde-akker, de schaapjes van Buitenplaats en de snelgroeiende begroeiing die de windmolens grotendeels uit beeld haalt, gaven ademruimte. Die schapen zijn meer dan decor. Samen met zeven andere huishoudens runt ze een “schapen-app”: elke drie weken verplaatsen ze met de boer het hok naar vers gras, en bij storm waakt de hele buurt over dier en onderdak. Suzette noemt het “aandoenlijk op een positieve manier” hoe buren hun eigen dakpannen vergeten wanneer ze eerst de schapen willen beschermen. Dat gevoel van gezamenlijk creëren ervaart ze als de kern van Oosterwold: authenticiteit, flexibiliteit en een bijna “agile” manier van samenleven waarin iedereen zijn eigen route mag volgen. Hetzelfde principe – jezelf blijven én maken wat je wilt – loopt als een rode draad door haar schrijverschap. Als moeders dochters worden ontstond uit het ziekte- en verliesproces van haar moeder. Suzette wilde méér dan een therapeutisch verslag; ze transformeerde haar verhaal tot een roman waarin dochters uiteindelijk moeders van hun eigen moeder worden. Twee grote uitgeverijen toonden interesse, maar stelden bijpassende eisen: de jeugdstukken en de “wijze sjamaan-achtige vriendin” moesten eruit, het ziekenhuisdeel mocht korter. Suzette weigerde. Ze regelde een samenwerking met Bruna, zag de eerste druk snel uitverkopen, bracht een tweede druk uit en schonk een exemplaar aan het Nederlands Historisch Archief – een persoonlijke “mission achieved”. Daarna ging ze verder als ghostwriter, genoot van de anonimiteit in Oosterwold en legde haar eigen boek terzijde. Toch bleven lezers om nieuwe exemplaren vragen, soms om cadeau te doen, soms omdat hun bibliotheek het niet meer had. Veertien jaar na verschijning verschijnt daarom een luisterboek en een e-boek, gepland rond 24/25 mei. Ze koos bewust voor een “AI-vrij” productieproces: de oorspronkelijke handgeschreven tekst, grotendeels op picknickkleden op de vestingwallen van Naarden geschreven, blijft intact – inclusief kleine taaleigenaardigheden die verraden dat het geen machinale bewerking is. De inkomsten uit die digitale uitgave vloeien naar Stichting Double D – “Dochters voor dochters” – die Suzette jaren geleden oprichtte om dochters van moeders met borstkanker te verbinden. Eén op de zeven vrouwen krijgt die diagnose, benadrukt ze; vaak belanden dochters in de rol van mantelzorger, organisator en emotionele spil. Suzette wil geen therapiegroep starten, wel bijeenkomsten waar vrouwen elkaar gelijkwaardig ontmoeten, ervaringen delen en lotgenoten vinden. Haar afkeer van handtekeningenrijen in boekhandels maakte plaats voor de liefde voor kleine leesclubs waar echte gesprekken ontstaan. In Oosterwold heeft Suzette Maureen haar thuis gevonden, precies doordat niemand haar in een mal probeert te persen. Ze ziet mannen van de Zuidas die opbloeien bij het bouwen van een kippenhok, vrouwen van zestig die rondlopen in jurkjes waarvoor je in het Gooi twintig zou moeten zijn, kinderen die naar school fietsen met twee verschillende sokken. Die vrijheid voedt haar eigen creatiekracht en maakt haar boek – en de stichting daarachter – tot een organisch verlengstuk van de wijk waarin ze wortel heeft geschoten. Eind mei hoeft niemand meer te zoeken naar een papieren exemplaar: het verhaal van moeder, dochter en nieuwe wortels staat straks voor iedereen in de cloud – precies zoals Suzette het bedoeld heeft. Get full access to Dit is Oosterwold at erickooijman.substack.com/subscribe