Aflevering Voor Dga's #4 Cor Spronk In Gesprek Met Wim Van Beuzekom - Over Simplificare, Servicegerichtheid, Financieringen, Ruzie Maken En Overlijden Van Dochter

LEER LUISTEREN NAAR ANDERE ONDERNEMERS EN KIJK BUITEN JE BRANCHE [over simplificare, servicegerichtheid, financieringen, ruzie maken en overlijden van dochter] Vandaag ga ik in gesprek met Wim van Beuzekom van Hoogwerker Centrum Nederland BV uit Groot-Ammers. Zijn leermeester was bijzonder pragmatisch en simpel: “Dat vond ik fantastisch en er is ook een Italiaans woord dat is: simplificare. Dat betekent eenvoudig. En mensen die dat zijn in hun zaken doen, dus die gewoon heel direct zijn, vormgeven aan het moment zoals het ook op dat moment is, daar niet omheen draaien. SERVICEGERICHT “Ik ben van mening dat we in de toekomst steeds meer ontzorgd willen worden en daar één bedrag voor willen betalen en of dat nu een leaseauto is of een leasemachine, wat is leasen? Mensen hebben daar heel vaak in bepaalde regio’s nog een verkeerde gedachte bij, maar leasen is niet anders dan volledig ontzorgd met een product onderweg kunnen zijn, zodat jij jouw ding kan doen waar jij goed in bent. Ja, dat is de toekomst. Ik denk ook dat je iedere dag je nederigheid moet hebben dat je voor de klant gedienstig moet zijn, dat je ernaar moet luisteren of hij nu een ding van een euro bij jou komt halen of een ding van honderdvijftigduizend euro”. FINANCIERING “Als je als DGA in nood komt, en dat scenario moet je gewoon als bedrijf klaar hebben liggen, dan moet je gewoon zorgen dat je minder afhankelijk bent van mensen die jou willen dicteren zonder kennis van zaken van je echte business. En kunnen werken en kunnen leven zonder bankschulden, dat is een luxe en een comfort die ik iedereen toewens, want dan kun je gaan ondernemen”. WAT IS HET ZAKELIJKE WAARD ALS JE DOCHTER STERFT? “Je eigen dochter aan moeten kijken en haar moeten vertellen met al haar verstand en de volwassenheid dat ze in dat jaar van ziek zijn had gekregen, haar aankijken en dan zeggen dat ze gaat sterven. Terwijl je dat een kwartier eerder van haar arts hebt meegekregen, dus je eigen dochter aankijken, samen met je vrouw en haar dan vertellen dat ze niet blijft leven, maar dat ze gaat sterven. En als ze je dan vraagt met tranen in haar ogen: dit jaar nog pap? En we hadden net gehoord nog enkele dagen, ja, wat heeft dan nog waarde? Wat heeft er dan nog waarde, of je dan miljonair bent of honderd machines bezit of driehonderd machines, het werd allemaal waardeloos”. Dit en veel meer kun je horen in de volledige Podcast voor DGA’s #4 op de bekende kanalen. Meer over Wim van Beuzekom en zijn bedrijven kun je vinden op: https://www.linkedin.com/in/wim-van-beuzekom-b464771/ https://www.linkedin.com/company/hoogwerker-centrum-nederland/ https://hoogwerkercentrum.nl/   Volledige tekst Podcast: Wim van Beuzekom. Ik zag op internet dat ze jou ook wel noemen: de Beus. Dat is jouw bijnaam. Wij kennen elkaar omdat we allebei life partners zijn van het for life netwerk en afgelopen maandag hebben wij pas voor het eerst telefonisch contact gehad, elkaar leren kennen, dus dank je wel dat ik hier mag zijn op jouw bedrijf in Groot-Ammers. Hoogwerker Centrum Nederland BV, gaan we straks nog even op terugkomen. Dit wordt geen reclame podcast voor jouw bedrijf, we gaan het hebben over jou als DGA. Jij woont in Nieuwpoort, daar ben ik doorheen gereden volgens mij en heb jij een relatie, even zien, je bent ooit getrouwd geweest.   Wim Met Mirjam, bijna dertig jaar samen geweest en ik zeg altijd: Mirjam is een hele mooie vrouw en zeg daarom maar dat ik een klootzak ben, dan blijft Mirjam nog een mooie vrouw. Ons leven is door heel veel familieomstandigheden heel moeizaam geweest.   Cor Ja, daar komen we misschien nog wel op terug. Kinderen, ik heb heel veel gelezen over Eva, je dochter die twaalf is geworden in 2010, is overleden. Je hebt nog een dochter Amy en een zoon Sven.   Wim Een zoon, Sven.   Cor Sorry, zoon Sven inderdaad. We hebben gezegd: dat loopt als de rode draad door je leven, dus we komen daar zeker inderdaad in ons gesprek nog op terug. Hobby’s zag ik: hardlopen. Ik heb altijd geleerd, Wim: hardlopers zijn doodlopers, maar dat is in dit geval.   Wim Ik heb vroeger gevoetbald, na het voetballen, sporten is voor mij een uitlaatklep. Dat is even een half uur de polder in, even fysiek bezig zijn, dus lichamelijke inspanning is geestelijke ontspanning.   Cor En hoe oud ben je?   Wim Ik ben vijfenvijftig. Ik loop nog steeds echt wedstrijden, marathons gelopen van de Jungfrau op, dus tweeënveertig kilometer de hoogste berg in Zwitserland op tot in Afrika met – met ehh   Cor De Muskathlon.   Wim Daar was ik de Wim-Wim in plaats van de Tom Tom voor een blinde jongen. Ik heb een blinde jongen daar aan de finish gebracht. Al pratend, terwijl we ook nog aan het rennen waren en in vierenhalf uur tijd en lopen, lopen is letterlijk wat ik zei: ontspannen. Even gedachten op nul, je kan tegen jezelf praten, je kan rennend bidden, geloof het of niet, je kan er eigenlijk je rust in vinden die je in je dagelijks leven vaak niet vindt. Terwijl je toch bijzonder energiek bezig bent.   Cor Ja, mooi. Heb je een favoriete voetbalclub?   Wim Ik ben een echte Ajax-man.   Cor Een echte Ajax-man. Terwijl we hier toch richting het Feyenoordse zijn, zou je zeggen.   Wim Dat is hier op de zaak ook een leuke discussie, maar ik hou van tactisch voetbal.   Cor Oké. Muziek?   Wim Niet specifiek, ik ben wel een muziekliefhebber, maar heel breed.   Cor Auto?   Wim Ik was gek op auto’s. Ik heb geleerd dat ze voor mij geen waarde meer hebben, dus ik rij in een hele mooie auto, sterker nog ik heb er wel drie, maar twee hele oude. Dus ik rij een oude Saab cabrio, ik heb een hele oude Golf cabrio, ook een keer opgeknapt en ik rij in een degelijke Audi, zonder logo of typeaanduiding, ik heb hem om in te rijden en niet om hem te laten zien zeg ik maar.   Cor Maar als je nu over de Duitse autobahn gaat, dan gaat hij hard genoeg, zeg maar.   Wim Hij kan harder dan dat ik regelmatig doe, laat ik het zo zeggen.   Cor Lees je wel eens boeken?   Wim Nee. Ik heb heel veel gelezen, heel veel boeken gelezen, ik ben belezen denk ik, ik lees heel graag magazines, artikelen, ook in buitenlandse bladen, ook buitenlandse kranten. Ik hou van talen, ik spreek ook zes talen. Sommigen heel goed, sommigen beperkter.   Cor Welke?   Wim Nederlands, Duits, Engels, Frans, op een redelijke manier, Pools en Zweeds.   Cor Oké.   Wim Maar, allemaal geleerd vanuit de praktische kant van mijn leven, zeg maar.   Cor Die heb je allemaal voor je werk, voor je huidige werk ook - pas je die toe?   Wim Waar ik, en het gaat niet over trots zijn, maar wat ik mooi vind aan de interactie met de mens, als je ze even in hun taal kan aanspreken, dus ik kan wel in vijftien talen allemaal termen en uitspraken van goedemorgen tot zaken, dat laat ik me ook toelichten en dat vind ik plezierig en daar ervaar ik ook altijd mee dat mensen van in eens hun deur van een kier wat breder open zetten. De deur van hun leven en dat is toch vaak het begin waarmee je met mensen in contact komt. Ik vergat Italiaans nog.   Cor Italiaans.   Cor Even terug naar boeken, zijn dat dan vaak boeken om - voor het zakelijk, of boeken voor privé?   Wim Ik heb vroeger in mijn jongen jaren boeken verslonden. Ik ben een oorlogsverhalen liefhebber, de mentaliteit daarachter die vind ik bijzonder en daarnaast, ja, het echte lezen daar vind ik niet altijd de rust van, dus ik lees wel boeken die ik links en rechts eens krijg, ik kreeg er recentelijk nog één van iemand waar ik een gesprek mee had en ja, die breedte en die tijd van lezen die is voor mij toch meer - ik lees graag artikelen, ik lees bijvoorbeeld het Financieel Dagblad. Een klant vertelde mij ooit, hij zegt: Wim, als jij de wereld wil begrijpen, dan moet je het Financieel Dagblad lezen. Ik denk: ja, kerel wat moet ik met een Financieel Dagblad. Ik ben geen bankier en ik sta rood op mijn bankrekening, destijds zeker, nu niet meer, maar dat is een ander hoofdstuk en dat betekent dat - maar je leert daar inderdaad de begrippen, de termen, de bandbreedte van de economie te begrijpen, de terminologie en ja, die lees ik graag, die pluis ik uit. Soms vier kranten op een zaterdagmorgen bij wijze van spreken.   Cor Nou, mooi. Tegen wie kijk je op? Heb je een idool? Of iemand waarvan je zegt: daar heb ik nu heel veel van geleerd?   Wim Ja, ik heb zeker van mensen geleerd. Ik had vroeger ene Dick de Geus, dat was mijn leermeester die was zo bijzonder pragmatisch en simpel, dat vond ik fantastisch en er is ook een Italiaans woord dat is: simplificare. Dat betekent eenvoudig. En mensen die dat zijn in hun zaken doen, dus die gewoon heel direct zijn, vormgeven aan het moment zoals het ook op dat moment is, daar niet omheen draaien en daar ken ik meerdere mensen in die zo acteren. Nuchtere, boeren Hollandsheid. Ik kom hier uit een polder, mijn grapje is wel eens: ik kom uit een polder met meer koeien dan mensen en ja, alle moeizame praat wordt hier niet begrepen. Dus als je direct bent, duidelijk bent en ook durft te zeggen waar het om gaat, die mensen die respecteer ik. Vind het wel lastig om een voorbeeld te noemen, ik heb niet echt een idool.   Cor Je zegt polder, ja ik kom uit de Flevopolder, wij denken natuurlijk dat dat de enige polder is, maar dat noem je hier dan ook polder, Groot-Ammers, uit wat voor nest kom je? Ik zag dat jouw vader en moeder nog leven?   Wim Nee, mijn vader is recentelijk overleden, dus, die is in februari overleden. Die is vierentachtig mogen worden. Ik kom uit een echt werkzaam gezin. Mijn vader die was vertegenwoordiger, bezorger van zoetwaren, later bij een kaashandel, waar hij zich specialiseerde. Loyaal aan zijn gezin en hard werken, altijd zorgend. Mijn moeder had zoals ze dat zeggen de broek aan, die regelde thuis, daar kregen we ook een pak slaag van, nooit van mijn vader. Mijn vader deed zijn hand wel omhoog, maar ik heb nooit een tik van hem gehad. Mijn moeder gaf ons wel eens met het klerenhoutje op ons kont. Daar zou nu de jeugdlijn voor gebeld worden, maar dat was duidelijk. Nee was nee en dat is nog steeds zo.   Cor Je moeder heeft volgens mij zelfs een Facebook-account of niet?   Wim Ja, mijn moeder die is van deze wereld. Die heeft recentelijk nog haar heup gebroken en dat was verbrijzeld en ze had al twee kunstheupen en ja, ze is weer opgestaan en ze loopt weer in haar eigen appartement over deze wereldbol en kent ons, kent haar kleinkinderen, geniet van de breedte die haar aangeboden wordt, dus bijzonder.   Cor Je hebt een broer en een zus, of broertje en zusje, of hoe is die verhouding?   Wim Ik heb een zus van twee jaar ouder en ik heb een broer van bijna twee jaar jonger. Cor Dus je bent de middelste van drie.   Wim Ja.   Cor Wat was je voor kind?   Wim Ja, ik denk onbevangen, avonturier, avonturier is in die tijd natuurlijk anders dan nu. Dus wij gingen vroeger slootje springen in de polder en dan was mijn karakter wel: we gaan net zo lang totdat we allemaal nat zijn. En dan zeiden mijn vrienden: over deze kun je echt niet meer en dan bouwde ik een dammetje aan de zijkant van de sloot, want het land loopt altijd iets rond en dan ging ik er toch nog overheen. En dan zeiden ze: het kan niet en het kan wel. En ja, dat is typerend voor Wim, zeg maar.   Cor Dus als je aan je moeder vroeg: wanneer komt Wim thuis? Als hij vies is.   Wim Ja, voetballen, de polder en huiswerk dat deden we erbij, zeg maar.   Cor Ik zag je hebt ook gestudeerd aan de Hogeschool voor de Nietsweetkunde, dat vond ik wel een mooie. Heb je daar lang op school gezeten dan?   Wim Dat is natuurlijk intern. Kijk, ja, ik heb gewoon op de middelbare school gezeten, HAVO gedaan, daarna HBO technische school. Wat je ziet is eigenlijk dat leren, was voor mij een bijzaak. Is het eigenlijk altijd geweest. Dus dat deed ik erbij. Ik was op eenentwintig al klaar en er waren allemaal feesten, ik kwam op school met zeventien op het HBO en daar wist ik nog niet eens wat seks was en daar waren al jongens getrouwd bij wijze van spreken, die waren zesentwintig en die zaten nog steeds op school. Ik deed mijn ding, deed wat ze me vroegen en begreep dat je zo snel mogelijk klaar moest zijn om de echte wereld in te kunnen.   Cor Al om te gaan ondernemen of was dat toen nog niet, zat dat -   Wim Voor mijn gevoel heb ik altijd voor mijn baas, als je dat zo mag zeggen, het grapje hier intern is: een hond heeft een baas en een werknemer niet. Ik denk dat ik altijd aan het ondernemen was voor mijn werkgever.   Cor Maar toen jij tweeëntwintig was ben jij al Volvo-trucks gaan verkopen?   Wim Nee, ik heb bij de douane gezeten, dat was destijds om niet in het leger te hoeven, dienstplicht was een issue, daar leerde ik dat ik daar in ieder geval niet wilde werken. Dus de hele dag agenda’s naast elkaar leggen om diensten te kunnen ruilen, om hogere reisvergoedingen te kunnen krijgen dat was niet mijn taak. Ik chargeer waarschijnlijk de job zoals hij vandaag door die mensen wordt uitgevoerd, maar dat was wachten op vliegtuigen die niet kwamen op Zestienhoven, voorvallen die mij duidelijk maakte dat dat niet mijn ? was, toen ben ik bij Groeneveld Transport Efficiency begonnen als junior commerciële man, dingen technisch in kaart brengen en de grote wijde wereld in. Daar leerde ik reizen, daar leerde ik zelfstandig zijn, daar leerde je, we hadden een probleem in Oostenrijk en ik belde naar de zaak na twee dagen en vroeg je aan je klant: mag ik even bellen?   En dan kreeg ik de planner aan de lijn, Peter heette die en ineens greep de baas en die heette Aard Groeneveld destijds, die greep de telefoon en zei: Wim met ome Aard. Je kan het niet bedenken dat je toen je baas oom noemde en die greep de telefoon en die zei: met ome Aard, wat denk je nu, dat we komen of zo? En daarna gooide hij gewoon de hoorn erop, oftewel: zoek het even lekker zelf uit. En in die mentaliteit, daar is dat bedrijf ook groot door geworden, dat ging in tweeënhalf jaar tijd van dertig mensen naar honderddertig mensen, in die mentaliteit ben ik mijn business begonnen. Begreep ik dat de wereld heel veel groter was dan Nieuwpoort. Dat hadden mijn ouders mij overigens al geleerd. Mijn ouders, op jonge leeftijd reisden wij al, ontdekten we talen en kregen we bij een mondeling Duits een tien voor Duits en die mevrouw zei mij wel dat er van mij nooit iets terecht ging komen, het zou mooi zijn als ik ooit nog eens kon laten zien hoe volleerd ik nu Duits spreek, omdat Duitsers vaak denken dat ik uit Noord Duitsland kom als ik in het midden van Duitsland rondloop, ja. Grappig.   Cor Ja, mooi. Maar je loondienst functies zijn eigenlijk altijd op het vlak van techniek en sales geweest?   Wim Veelal commercieel toch wel, maar wel met een technisch product. Ja, techniek vind ik iets indoctrinerends, dat heeft iets, de stappen die dat vooruit maakt, de techniek als je daar in dertig jaar naar kijkt, dat is gigantisch geweest wat daarin veranderd is, maar ook nog gaat veranderen. En daar zitten altijd uitdagingen in en juist de toepassingen simpel houden en ook praktisch toepassen, ja, dat mis je bij veel bedrijven, dat mis je in veel technologie. Zelfs engineers zitten achter computerschermen, ontwikkelen iets, maar hebben nooit over maintenance, over service nagedacht. Of de haalbaarheid van service. De eenvoud van service, of het product an sich. Hoe gebruiksvriendelijk is dat nu eigenlijk en stap eens tegenwoordig in een nieuwe auto, je hebt er bijna een dag voor nodig om hem te begrijpen. Behalve als je hetzelfde merk weer koopt, dan zitten daar heel wat herkenbare zaken in, maar het laat je eigenlijk zien dat je bijna zelf niks meer kan en dat is ontstaan doordat mensen die het maken, het zelf niet gebruiken. En ik denk dat juist daar de kansen liggen voor mensen die ontwikkelen, zorg dat je schoonmoeder ermee om kan gaan en dan kan de rest van de wereld dat ook. En zoals ik eerder zei, een mooi Italiaans woord is inderdaad simplificare, hou het simpel en dan zijn heel veel technische producten al heel complex.   Cor Ik zag even een paar dingen op jouw LinkedIn-profiel. In 1998 heb je een stap genomen in Powerlift in Duitsland en in 1999 is Van Beuzekom International in Hoogwerkcentrum Nederland opgestart.   Wim Het is een iets andere volgorde.   Cor Hoe ging dat?   Wim Ik werkte bij Volvo Trucks, een dealerbedrijf, een dealer groep, één van de mooiste tijden uit mijn leven, de Van Dijk groep. Daar kwamen wat opvolgingsdilemma’s, een koers waar ik me niet in kon vinden, ik heb eigenlijk altijd voor een werkgever gewerkt waar ik mee in botsing was. Er kon meer en ik wilde meer, er was meer, maar die ruimte die bleek er niet te zijn, dat werden discussies en dan hield ik de eer aan mijzelf en dan ging ik voor de boodschap waar ik wel voor stond en zonder die mensen tekort te doen, want ze hebben nog steeds mooie bedrijven, een koers waar, ja, waar mijn karakter dan toch niet genoeg in paste, wat mij uiteindelijk bij een ondernemer bracht, Jan van Meever in de Van Meever Groep, dat was destijds een heel klein handelskantoor, nu een grote staalhandelaar in Nederland en ver daarbuiten met branches in Australië, Amerika. Ik heb daar voor hem een buizenbedrijf in opgericht, die importeerde stalen buizen, maar dat was allemaal niet goed geregeld en die buizen bv ja, die groeide dusdanig hard in vijf jaar tijd dat hij dat persoonlijk niet bij kon benen, ook financieel, de gelden.       Dus ineens gingen we van één, twee, drie miljoen naar twintig, dertig miljoen omzet in guldens en dat moest gecoördineerd, dat moest gefinancierd, er kwamen vragen van bankiers. Hij wist heel goed wat geld verdienen was, maar hij had nooit - vragen aan bankiers als het weer eens om een miljoentje of een letter of credit extra ging en ja, die disciplines moesten er wel zijn. We gaven inhoud als bedrijf, we gingen automatiseren. Ik herinner me nog dat ik een computer kocht, hij zegt: waarom, er staat er toch één bij Esther op haar bureau, waarom moet jij ook een computer op je bureau? Ik deed in 1996 een eigen domeinnaam, ik heet Van Beuzekom en ik deed de Van beuze.com ja, in die routing in vijf jaar met Jan, ook een hele mooie tijd, veel geleerd, veel gereisd, in Oost-Europa waren, grenzen en barrières nog heel anders waren dan nu. In Oost-Duitsland in de cel gezeten omdat je op een dag over de Berlijnse muur was geklommen zal ik maar zeggen en een week weg was en uiteindelijk in 1999 zijn Jan en ik gebotst. We zouden uit elkaar gaan op een goede manier en dat is niet gelukt en laten we maar zeggen dat ik zo eigenwijs was om weg te gaan en ben ik voor mezelf begonnen.   Cor En wat was dan dat de botsing bracht?   Wim Eén van de essentiële dingen was: Jan kon niet delen, dus er werd echt geld verdiend en er waren afspraken gemaakt over verdelen, maar er werden heel veel kosten in dat bedrijf gebracht die eigenlijk niet bedrijfsgerelateerd waren. Managementfees van tweehonderdvijftigduizend gulden die eigenlijk niet de bijdrage verantwoorden. Dat ging mij - ik geef helemaal niet om geld, mijn drive is ook geen geld, geld verdien je als je met de juiste mentaliteit de juiste dingen doet. Daar ben ik ook van overtuigd, dus dat is nog steeds mijn overtuiging. Wat je duidelijk ziet is dat mensen die geld-gedreven zijn en dat komt toch vaak bij adviseurs vandaan, accountants, die vinden dan ook dat iemand teveel verdient, dus destijds verdiende ik ruim boven de honderdduizend gulden en ja dan: waarom nog een bonus, waarom nog geld en waarom nog zaken, afspraken waren niet helder gemaakt, maar wel gemaakt en dan werden ze toch ineens vaag niet herinnerd en dan ben ik een principe-mens, als wij een afspraak hebben gemaakt, dan hebben we die gemaakt. En als het contract niet helder genoeg is, dan stap ik eruit en ga ik het zelf doen. En als je je karakter meeneemt en je netwerk daarop aanspreekt, uiteindelijk is het doen. Dus het is overal, wat je ook in deze wereld doet, iedere keer weer nakomen wat je belooft, dat is moeilijk. Dat is een heel moeilijk iets, dat is ook voor mij een dagelijks dilemma en mensen terugbellen, appen, tot aan allerlei berichtvormen die tegenwoordig bestaan en die allemaal maar opvolgen en daarin privé ook een keer mee kunnen stoppen, want voor je het weet ben je daar ’s avonds om tien uur nog mee bezig, zit je nog op je telefoon, er is eigenlijk altijd wel een bericht of iets van iemand. Dat is ook, dat heeft geen grenzen meer, men noemt het een vierentwintig-uurs economie, maar in de business zoals ik die vormgeef bestaat die natuurlijk niet. Dat is wel iets wat mensen denken, maar negentig procent van de belletjes die buiten werkuren, laten we dan zeggen tussen zeven uur ’s morgens en zes uur, half zeven ’s avonds, de belletjes die daarbuiten vallen, die gaan heel vaak over onzin. Mensen schiet iets te binnen, zitten nog in hun auto en bellen maar raak en respecteren een ander zijn privéleven helemaal niet en daar ben ik ook debet aan, dat ervaar ik regelmatig, denk ik: ja, waarom vroeg je dat niet morgenochtend? Maar terug naar de setting, negenennegentig gestart, ik huurde een kantoor en begon een internationaal  buizenhandel. Gecertificeerde stalen buizen. En ik zei tegen iedere klant: blijf bij Jan, blijf bij de Van Meever Groep, maar mocht Jan het niet invullen, lukt dat niet, gaat dat niet? Bel me dan eens op.   Cor En dat waren buizen, waar worden die voor gebruikt?   Wim Gas en water.   Cor Gas en water.   Wim En constructie, dus fundatie. En dat deed ik van Spanje tot Noorwegen bij wijze van spreken. En weer anders dan anderen. Grote Duitse concurrenten die het over een miljard omzet hadden en ik deed vijf miljoen, in guldens, bankkredieten, ik had niet meer geld. Ik kon ook niet ruimen(?), dus ik zei altijd tegen een bankier: als je me geld leent, besef dat ik er de komende twintig jaar om ga vragen, maar een groeiend bedrijf heeft altijd kapitaal nodig. Een bottleneck voor heel veel ondernemers met ambitie die de bandbreedte niet versterkt krijgen of niet versterkt kunnen vinden.   Cor Hoe kreeg jij het dan voor elkaar om dan wel geld te krijgen, kon je het goed op papier onderbouwen of vertrouwden ze jou als ondernemer, eerder was dat nog veel meer, dat ze je in je blauwe ogen keken en dachten: ik geloof het wel, dan kreeg je het?   Wim Ik leende - vroeger had je een lokale bank hier, de Rabobank, daar zat een directeur, meneer Compier, die kon je vader, die wist waar je vandaan kwam en we hadden een management by out doorgesproken, daar moest ook achthonderdduizend voor geleend worden en ja, die management by out ging niet door, maar die acht ton leende hij mij wel en dat had deels te maken met dat ik het privé voor elkaar had, dus een huis gekocht, risico’s genomen, nog eens een huis gekocht, al een gezond stuk eigen vermogen bezat en altijd had afgelost. Iets wat ik mensen nog steeds adviseer. Blijf niet op de pof leven, maar zorg dat je schulden minder worden. Baas in eigen huis kan worden, waardoor je de bank naar huis kan sturen op het moment dat het jou niet meer past. Dat heb ik jaren niet kunnen doen en dat waren de meest moeizame jaren van mijn leven. Gesprekken met mensen die mijn business niet begrepen en die spelregels hanteren die ze zelf gedicteerd kregen en je eigenlijk openlijk vertelden hier op kantoor dat ze het er niet mee eens waren, maar dat ze het moesten doorvoeren. Dus ook altijd excuses bij een ander zochten om jou nee te moeten zeggen en op het moment dat je zelfstandiger wordt, dus over een betere liquiditeitspositie beschikt, dan komen mensen vragen aan je of je nog geld wilt gebruiken. Dat klinkt arrogant en zo simpel is dat nog steeds niet, maar daarnaast ook gewoon risico’s nemen. Ik noem het geen speculeren, maar ik heb nog altijd ervaren dat ik het bijzonder gaaf vind dat mensen dingen risico noemden waar ik een heldere kijk en toekomst bij zag en dus ook deed en zeiden: risico, risico, risico - ik dacht: ach, een machine is een machine, dus ik ben - even als zijsprong, in aanraking gekomen met machines, ontwikkelde we een machine, daar keken we eens naar en daar zochten we een fabrikant bij, daar zochten we fabrikanten bij, we lieten naar eigen idee dingen maken, ik denk: ik moet naar Duitsland, daar maken ze de beste machines, maar die Duitsers zeiden: daar is geen vraag naar. Ik zeg: dat klopt, want het bestaat nog niet. Maar ze wilden ze niet maken, maar ik ontmoette Italianen die dat wel wilden en dat zijn tot aan vandaag nog steeds mensen die loyaal samenwerken met de Van Beuzekom Groep, zeg maar.   Cor Is dat, naast dat je het op je eigen manier wilt doen, is dat het creëren, het bedenken van machines, is dat iets wat jouw passie is?   Wim Ik ben geen uitvinder. Het zou te stom zijn. Ik heb dingen uitgevonden, dat durf ik wel te stellen, maar die kwamen vanuit de praktijk. De klant heeft problemen, dus, een probleem is pas een probleem als je het niet oplost. Dat is in service net zo. Dus de klant belt op: ik heb een groot probleem. Wat is het? Mijn machine start niet. Als ik dus zorg dat die machine weer start, wie dat dan ook doet in onze organisatie, heeft die man geen probleem meer met mij. Dus je moet problemen heel snel aanpakken, heel snel oplossen en niet laten liggen. Dat is een heel moeizaam target, maar daarnaast ervaar je dus dat mensen, die komen met vraagstukken rondom machines. Dat is net als een auto, als je op vakantie wil met je caravan, moet er een trekhaak achter. Dus als je een autohoogwerker bouwt, die worden door gewichtsproblematiek niet met trekhaken uitgerust. Wij ontwikkelden daar een trekhaak achter waardoor mensen dus niet met een servicebus met materiaal er achteraan hoefden te rijden, maar een aanhanger meenamen. Auto’s uitspaarden en allerlei andere zaken.   Heel simpel voorbeeld van technologie, de toepassing verbreden waardoor het product wel duurder werd, maar in verhouding heel weinig minder duurder werd en waardoor dus mensen een totaalconcept in oplossingen hadden, waardoor ze eigenlijk met iets meer kosten heel veel meer rendement uit hun eigen bedrijfsvoering konden halen. De toepassing begrijpen en die efficiënter aan de klant meegeven als bruikbaar product. Dus in buizen, vroeger deed ik dat al, de klant in Spanje die kon goedkoper kopen in Duitsland, maar dan moest hij zelf transport regelen. Wij leverden de buizen ook al waren het er tien, er gingen er negen op een vrachtwagen, binnen tien dagen franco in Spanje. Hoe? Was mijn target, mijn probleem en die man zei: dan heb ik ze nodig, dan werden ze geleverd en dat is heel veel werk, dat was heel veel moeizamer dan je tien, twintig vrachtwagens per dag onder weg hebt zitten met grenzen en documenten en papieren, mensen zijn het vergeten, maar de EU bestaat nog helemaal niet zo lang en  minder lang met open grenzen dan ik al ondernemer ben en dan merk je dat het probleem was: hoe regel ik transport. Hoe kan ik laden, hoeveel kan ik laden? Anders denken over laden, maar mensen er acht opladen bedacht ik, als een trailer iets anders gevoerd was kun je er negen laden. Dat lijkt maar één verschil, maar als je driehonderd buizen naar Spanje moet brengen dan zijn het ineens vijftien ritten van tweeënhalf duizend gulden destijds, die je niet hoefde te betalen. Die kun je aan de klant weggeven, zonder dat jij marge inlevert. Dus op een andere manier aan je rendement werken. En het niet altijd maar bij de klant weghalen en dat de klant zijn sores laten. Die klant ervaart een vrachtwagen voor de deur, die hoeft hij alleen maar te lossen en die denkt: het is iets duurder, maar alles geregeld en ik kan met mijn business verder. En daar geloof ik ook heilig in. Ik ben ook van mening dat we in de toekomst steeds meer ontzorgd willen worden en daar één bedrag voor willen betalen en of dat nu een leaseauto is of een leasemachine, wat is leasen? Mensen hebben daar heel vaak in bepaalde regio’s nog een verkeerde gedachte bij, maar leasen is niet anders dan volledig ontzorgd met een product onderweg kunnen zijn, zodat jij jouw ding kan doen waar jij goed in bent. Ja, dat is de toekomst.   Cor We liepen net even bij jou op de zaak in Groot-Ammers. Je mag even iets reclame maken, kun je iets meer vertellen over wat jouw huidige bedrijf, wat vooral de core business is?   Wim Dus, van stalen buizen is natuurlijk heel veel veranderd door internet. Er zijn nog ondernemers die steeds klagen: internet verandert veel, dat betekende dat: grenzen bestonden niet meer, ineens kon Jan, Piet, Kees en Klaas ook buizen bestellen in Turkije, in Polen en daar schakelden veel fabrikanten direct op over. Maar business, vandaag de dag zoals wij dat doen, wij zijn een hoogwerkerbedrijf, wij leveren machines en we zijn een fullservice solution provider, wat betekent dat wij: bouwen machines, ik ga niet zeggen de beste, de mooiste, maar wel de meest betaalbare, de meest kostenefficiënte machine. Daar streven wij naar. Wij zijn niet de beste, maar we proberen voor de klant iedere dag de beste te zijn. De grap was wel eens dat de klant toen vroeg aan mij: wie er dan de beste? Ik zeg: ja, dat moet je zelf uitzoeken. Maar, heel veel mensen krijgen awards dat ze de beste zijn, tot feest, verhalen, mensen worden daardoor lui, mensen vinden zich ook de beste, worden daardoor arrogant. Ik denk dat je iedere dag je nederigheid moet hebben dat je voor de klant gedienstig moet zijn, dat je ernaar moet luisteren of hij nu een ding van een euro bij jou komt halen of een ding van honderdvijftigduizend euro, binnen die bandbreedte opereren wij. Of die hem nu huurt voor een dag of voor vijf jaar, het gaat om de oplossing en ja, veilig werk op hoogte zonder ladder of steigers, wij noemen onszelf de specialist in compacte hoogwerkers. Dus dat kunnen autohoogwerkers, spin rups hoogwerkers zijn en in principe kan alles, als het om een spin rups hoogwerker gaat door een deur en dan toch nog tot werkhoogtes van tweeënvijftig meter, in tuinen, achterpaden, heel veel plekken zijn zeker door de huidige architectuur en door de groei van bebouwing steeds minder bereikbaar, verbouwingen, andere zaken en wij leveren oplossingen aan mensen die schoonmaken, mensen die technisch installeren, mensen die bomen snoeien, mensen die - eigenlijk in iedere bandbreedte vind je ons eigenlijk wel terug. Dus wij zijn totaal niet branche-gebonden.   Cor Dus waar eerder veel ladders nodig waren, dat soort dingen, liften, daar staat nu een hoogwerker van jou.   Wim Er zijn spelregels rondom het gebruik van ladders. Het is efficiënter, de machine wordt niet ziek, die gaat hoogstens een keer kapot en dan heb ik nog een andere voor je binnen twee uur, desnoods maak ik hem heel snel en kunnen wij alles? Nee, maar dat betekent wel dat een machine, is net als de automatisering, een onmisbaar begrip voor de professional in zijn eigen branche. En ben je een schoonmaker, een glazenwasser, noem ik een voorbeeld, er komt hier een glazenwasser aan de zaak die zegt: tot op de eerste etage mag ik gewoon op een ladder werken. Ik zeg: fijn kerel, maar niet in mijn bedrijf, want ik ben een hoogwerkerbedrijf en ik wil niet dat er in de krant staat: glazenwasser valt van ladder bij hoogwerkercentrum. Dat is eigenlijk de hele boodschap waar het om gaat. De ondernemer, de mensen die dingen uitbesteden, die nemen hun verantwoordelijkheid ook. Je bent medeverantwoordelijk als opdrachtgever voor veilig werk en het is niet duur, het is op een andere manier werken. Dus mensen zien alleen een rekening van een machine en denken dus dat het hun meer kost, maar het is efficiënter, het is één man alleen, binnen tien minuten op hoogte aan het werk, dat zijn zaken die eigenlijk steeds meer van toepassing zijn. Mensen, ook als er nu tijdelijk meer werkeloosheid gaat ontstaan, mensen zijn het meest moeizaam verkrijgbaar en machines doen het altijd. Bij ons op zondag niet en niet alleen uit principe, maar mijn boodschap is al jaren: of je nu in God gelooft of niet, één ding heeft hij voor jou en mij goed geregeld, dat is een dag vrij en die heb je gewoon nodig. Dus die zeven dagen economie en altijd maar werken, dat is bullshit. Dat lukt op lange termijn helemaal niemand. Rust en tijd voor iets anders dan de business is heel belangrijk.   Cor Komen we zo nog even op terug - ondanks dat heb je twintig personeelsleden.   Wim Ja, met onze Duitse vestiging erbij.   Cor Wat voor een baas ben je?   Wim Lastig, lastig tot heel erg lastig, want het is nooit goed genoeg. En dat is niet omdat ik dat vind, maar dat is omdat mijn klanten nog altijd iets te klagen hebben. Dus het gaat in business om de punt en de komma in een brief en dat is in onze business niet anders. Details bepalen de ontevredenheid. Dat is een kwartier te laat, dat is net niet in orde, bijna goed is niet goed. Maar hoeveel producten krijg je tegenwoordig niet bijna goed. Ja, maar ik wilde het snel. Ja, ik wil het wel snel, maar ik wil het wel goed. Ik heb er toch niet bijgezegd doe maar snel, maar dan maar een beetje goed? Dus wat je ziet is: die mentaliteit bijbrengen aan mensen, zeker aan jonge mensen, het gemak van deze wereld van: het zal wel, het gaat wel, als je naar het Verre Oosten kijkt, waar mensen totaal anders gedreven zijn, dan wil ik niet alleen China noemen, maar zeker ook landen als Zuid Korea, landen als Taiwan, Singapore, daar is een andere mentaliteit. Ga hier eens naar een restaurant. Hoeveel mensen zijn nog oprecht geïnteresseerd in jou als klant? En als je die mentaliteit loslaat en die probeer ik dus altijd - dat is spullen opruimen, regelen, je service wagens in orde, auto’s gewassen, je kop onder de kraan ’s morgens, het klinkt allemaal heel simpel en heel erg polders, misschien is het ook een poldermodel, maar dat maakt het verschil. Dat is de blik van de klant, dat is de tuin op orde bij de zaak. Bij hoeveel bedrijven kom je niet aanrijden dat ik denk: moet ik hier gaan investeren, moet ik hier vijftigduizend euro gaan uitgeven? Het gemak waarmee verkopers op een stoel blijven zitten, niet achter de klanten aanrennen, eigenlijk dingen niet laten zien, dus wat voor baas? Nogmaals, een hond heeft een baas, ik ben een werkgever. Ik ben kritisch en daarmee creëren we dus een drive en een mentaliteit dat we er altijd voor de klant willen zijn, mits die op tijd betaalt, daar zijn we heel duidelijk in, dus als je niet op tijd betaalt, dan zijn we heel vervelend. Je wil wel dat wij direct komen, maar dan vinden wij dat je ook direct moet betalen. Mensen, zeker de grote bedrijven bepalen hun eigen structuren, dus daar nemen wij regelmatig afscheid van. Het betekent wel richting werknemers dat ik kritisch ben, of het nu om een koffiekopje opruimen gaat, of over gereedschap op orde, of bedrijfskleding, schone jas, schone broek, dat betekent gewoon altijd iets te zeuren. Maar dat doe ik niet omdat ik zo’n vervelende vent ben, maar dat is omdat we werken aan de toekomst. Daar ben ik ook heel duidelijk in, ik zeg tegen iedereen hier: zorg dat je nodig blijft voor die klant.   Cor Heb je veel verloop in personeel?   Wim Ja, dat is tweeledig, dat heeft zeker met de eisen van doen, maar daarnaast is het ook een mentaliteit van mensen. Zodra mensen het even niet naar hun zin hebben, denken ze dat ze beter kunnen. Soms gaat dat om geld, je ziet duidelijk in bepaalde branches dat mensen weg worden gekocht, technisch personeel, daar staat de markt van onder druk. Wel durf ik te stellen: er gaat hier niemand weg omdat die te weinig verdient. Wat wel zo is, is dat mensen makkelijker willen, dus minder onderweg, minder willen reizen, minder uren willen werken. Wij werken in de techniek nog steeds vijfenveertig uur. Een unicum. Als ik hoor hoeveel bedrijven moeite hebben om technisch personeel te krijgen voor zesendertig uur, papadagen, mamadagen, deeltijdbanen die zorgen ervoor dat mensen daardoor een andere baan gaan invullen.   Cor Je hebt zoiets van: papadagen, daar beginnen we niet aan?   Wim Nee, tuurlijk. Ik heb eraan moeten wennen, maar ik durf te stellen, laten we een voorbeeld noemen, een dame die parttime werkt die is efficiënter dan een dame die fulltime werkt. Dus een parttimer die twintig uur werkt, werkt twintig uur, misschien wel eenentwintig uur, die doet nog even dit, nog even dat. Iemand die veertig uur werkt, werkt geen veertig uur in je bedrijf. Die houdt een keer te lang pauze, die zit te lang op het toilet, flauwe voorbeelden, maar dat zijn wel de trends. Dus de efficiency komt van parttimers, maar dat vereist wel veel flexibiliteit die de klant je niet geeft, die ruimte geeft de klant je niet, want die wilt dat jij er altijd bent. Dus die belt en als die man of vrouw op dat moment dan niet werkt, dan vereist dat wel een heel ander soort discipline en dat is wel een economie die sterk groeit, dus vijf dagen werken is al bijna een trend aan het worden die abnormaal is, maar het is natuurlijk wel nodig om alles flexibel te laten verlopen. En dat is een tweesplitsing en er zijn mensen die werken leuk vinden en er zijn mensen die werken noodzaak vinden. En mensen die werken een noodzaak vinden, die werken hier niet lang. Als ik dat gevoel heb, dan is dat erg moeizaam, daar ben ik duidelijk in. Werken moet je een voldoening geven, daar moet je je drive in kunnen vinden, dat moet een identiteit van jezelf zijn en daar staat heel veel flexibiliteit tegenover. Dus we tellen hier niet de vrije dagen, we zeuren niet teveel, we nemen absoluut dagen vrij op momenten dat het klanten niet uitkomt en laten we zeggen de vrijdag na Hemelvaart, de week na kerst, we zijn gewoon dicht. En als je daar duidelijk in bent, dan kan een klant het daarmee eens zijn of niet, maar dat doen we wel, want die beroemde rust en die vrije tijd met een gezin of sporten, op tijd thuis zijn, dus als we overwerken doen we dat ’s morgens vroeg en niet ’s avonds laat, je moet op tijd thuis zijn, een keer kunnen sporten, met kinderen ergens naartoe kunnen en ja, je echte leven, want nogmaals werken is niet je leven, je echte leven, daar moeten we op tijd voor zijn.   Cor Zijn dat dan ook de momenten, Wim, dat je zelf ook even rust hebt? Ik kan me voorstellen, als de zaak dicht is en de telefoon wordt niet meer doorgeschakeld, wat dan ook, dat dat ook een moment is dat jij even kunt afschalen?   Wim Ik ken de jaren dat mijn telefoon natuurlijk altijd aan stond op het moment, dat je werd doorgeschakeld, we hebben geen telefoondienst of dat soort zaken op mij. Die tijden zijn voorbij, dat is een luxe, dat ervaar ik als een luxe, dat ik mensen in de organisatie heb kunnen vinden die bereid zijn om dat ook te doen. Bel ons natuurlijk niet voor bullshit ’s avonds om negen uur, vragen wat voor weer het morgenochtend wordt, dat kun je op internet ook terugvinden, maar ja, we leven wel in een vierentwintig-uurs economie, er wordt ’s nachts gewerkt, langs wegen, gebouwenreiniging, noem het maar op, betekent wel dat ook dan machines kapot gaan, techniek gaat kapot. Dat is ook de enige echte garantie die wij kunnen geven, dat techniek kapot gaat, met daarbij de boodschap dat we dan beschikbaar zijn om het te repareren of voor vervanging te zorgen, maar dat betekent ook dat daar druk uit ontstaat. Want de man die drie keer ’s nachts uit zijn bed gebeld wordt, dus het vereist discipline.   Wanneer kan en mag een klant bellen, wat accepteer je van een klant en wat niet, wat mogen en wat moeten je mensen accepteren van klanten en moeten is al een lelijk woord, in mijn beleving, want moeten is voor mij jarenlang alleen iets wat je alleen op het toilet deed. Betekent wel dat nu de rust en het uitschakelen, echte rust heb ik nooit, maar dat komt omdat ik een onrustig persoon ben.   Cor Je hebt veel interesses, zou je kunnen zeggen.   Wim Ja, ik ben nieuwsgierig. Ik ben altijd aan het combineren, technieken aan het bekijken, totaal andere technieken dan anderen, ik kijk niet in onze branche, ik ga ook graag naar een beurs die totaal niet branchegerelateerd is, om te kijken hoe mensen zich ontwikkelen, toepassen, ik probeer breed in te lezen en uit te zoeken wat anderen ontwikkelen en voor mij is wel nog steeds leidend, de transportbranche. Die is dusdanig flexibel, die is dusdanig aan het automatiseren, die is dusdanig aan het internationaliseren. Daar waar je vroeger een vrachtwagen kocht, koop je nu kilometers en onze branche staat wat dat betreft gewoon nog in de kinderschoenen. Mensen zeggen: ik heb hem altijd gekocht en ik zie wel hoelang ik hem ga gebruiken, mensen kennen de kostprijs niet, berekenen misschien wel veel te veel en hadden dus waarschijnlijk tot nu toe de luxe dat ze marge genoeg maakten om het door te kunnen berekenen. Ik denk dat we naar een tijd toe gaan waar dingen steeds transparanter worden, waardoor je gewoon nog duidelijker moet zijn in je kostprijs en steeds meer partnership moet betekenen voor de klant die jouw product gebruikt. Dat betekent ook dat de klant, net als dat wij als leverancier, steeds meer duidelijker moeten worden in de spelregels die we met elkaar afspreken en uiteindelijk is het net als voetbal, over de lijn is uit, in het net is het doelpunt en af en toe fluit er eens iemand en die zegt: wacht even, dit doen we hier niet met elkaar. Dus ik ben meer scheidsrechter geworden, uiteindelijk bepaal ik wat er gebeurt, maar dat doe ik niet alleen, daar overleggen we in, maar daarnaast is het wel zo, ja, wij zeker niet alles van de klant accepteren.   Cor Even terug naar het rustmoment, want daar gaan we al snel weer vanaf, wat doe jij nu om rustig te worden?   Wim Ik heb een heerlijk huis, ik heb een heerlijke tuin, het voordeel van die tuin is dat je daar moet werken, maar dat zie ik niet als werk. Daarnaast loop ik graag hard, ik sport, ik ben ook lid van een atletiekclub.   Cor Trainer zelfs, zag ik?   Wim Ja, ik ben trainer van een g-groep, niet te verwisselen met een gay groep, overigens heb ik daar niks op tegen, maar het is een g-groep, dat is een groep van negentien mensen met een geestelijke beperking, daar konden ze geen trainer voor vinden, ik dacht: ik ben toch regelmatig op die club en dat doe ik op maandagavond een uur in de week en er is geen dankbaarder werk dan met deze mooie groep mensen mogen werken. Er zijn weinig mensen die zoveel van mij houden als die groep.   Cor En die konden wel wat energie gebruiken?   Wim Ja, daar zei ooit een vader: we doen nu in een avond meer dan vroeger in een maand aan sport en er werd door heel veel ouders gezegd: mijn zoon kan niet hardlopen, mijn zoon die kan geen kogelstoten, die kan niet hoogspringen, geloof me, ze kunnen het allemaal wel, op hun niveau. En ook al springen ze maar een meter ver, het is een persoonlijk record. Dus ik doe niet aan winnen en verliezen in die groep, ik doe aan persoonlijk records en ook al springen ze een halve meter minder dan de keer ervoor, het was weer een fantastische afstand. Ik geef ze eigenwaarde en ik kan er zelf, ja, mijn volledige ei in kwijt, ja dat is zo prachtig. Ik wist niet dat het zo mooi was. Het maakt me zelfs weer een beetje kind. Omdat velen van hun op kinderlijk niveau leven en ja, het heeft niets met werken of economie of efficiency of rendement van doen, het enige rendement is de dankbaarheid en als ik aan kom lopen, want ik moet altijd met de pont over, dan ben ik wel eens iets te laat, want die vaart niet regelmatig, als er dan negentien mensen juichen en je krijgt boksen, dat gaat in deze tijd nu even niet, maar dat is een fantastisch moment, ja. Gewaardeerd worden door een groep mensen die echter dan echt zijn.   Cor Waren werknemers altijd maar zo.   Wim Ik moet daar toch duidelijk in zijn, wij hebben hier een mooie groep mensen. En die zijn niet altijd zoals ik en dat is misschien ook maar goed, maar wij hebben hier ook echt een fijne groep mensen. Daar wil ik niemand mee tekort doen, maar ik leerde ooit een gezegde: beter één uit een dorp, dan twee uit de stad. Dat is ook zo, hier is echt nog een hele mooie mentaliteit en binnen onze groep mensen is dat ook zo. Ik heb klanten die echt wel eens tegen mij zeiden: Wim, besef dat je heel bijzonder personeel hebt en dat is deels opvoeden, maar dat ik deels ook jezelf thuis voelen in een manier van werken en kunnen en mogen doen, eigen verantwoording, eigen beslissingen, fouten maken, ik geloof in jongen mensen, ik laat jonge mensen dingen doen waarvan iedereen zegt: dat moet je nog lang niet doen. Maar daardoor ontwikkelen ze zich in onze groep bedrijven, want ik doe nog meer dan alleen hoogwerkers, op een manier die uniek is. Beslissen, vind ik veel belangrijker dan praten over de fouten. De fouten kosten geld, lossen we op en we gaan verder. Leer ervan en maak ze geen drie keer.   Cor Heb jij, misschien, om even over fouten te spreken, heb jij een fout waarvan je zeg, dit is een podcast voor DGA’s, heb jij ergens een fout gemaakt op DGA-niveau, niet dat het niveau is, maar met dat soort dingen waar je alleen als DGA tegenaan loopt, waarvan je zegt, o, Cor?   Wim Ik denk dat ik zeker in de beginjaren geen kennis genoeg had van de financiële kant van een bedrijf. Vond het ook allemaal best, geld heeft me nooit zo geïnteresseerd. Het was er, ik kon ermee werken en als je dan tegen limieten aanloopt dat wordt het eng. Dan krijg je, zeker in de jaren dat het moeizaam ging, 2008, 2009, 2010. Mijn dochter werd erg ziek, ik heb ervoor gekozen om alles los te laten en iedere tweede nacht in het ziekenhuis te slapen, waarbij je dan niet sliep. Dan was het heel erg moeizaam om de boel draaiende te houden, want ik moest ook nog voor een gezin zorgen thuis als mijn vrouw in het ziekenhuis sliep. We zagen elkaar amper en dan zie je dat je eigenlijk niet aan stabiliteit genoeg hebt gewerkt. En financiën waren daarbij een heel moeizaam breekpunt. En als je wakker ligt van financiële zorgen, dan lig je echt wakker. En dat heeft mij destijds ook doen besluiten dat ik nog veel simpeler gefinancierd wilde zijn en dan maar minder groot, dan maar minder duur en aflossen, aflossen, waardoor je baas in eigen tent wordt. En heel veel mensen zijn geen baas in hun eigen winkel. Zijn wel DGA, maar hebben niet genoeg zeggenschap om de bankier naar huis te kunnen sturen. En de fouten die er waren, ik maakte regelmatig ruzie met mensen die ik beter had kunnen paaien, maar dat is Wim, dat maakte mij Wim en dan niet mijn Wim blijven en dat was misschien niet de slimste techniek, maar het voelde voor mij wel als eigenwaarde en die heb ik hoog staan, maar dat is een fout als het gaat om werken met mensen. Dus nu, weer tien, vijftien jaar ouder ben je milder geworden, denk je iets langer over dingen na, stuur je die boze e-mail even wat later weg en ja, heb je duidelijkere afspraken waar je vroeger, een woord een woord liet zijn, bleek toch dat afspraken ernstig eenzijdig werden geïnterpreteerd. Dus een merk, wij leveren Oil & Steel, ooit bedacht, ik deed in staal, daar kwam olie bij, olie en staal, maakten we Oil & Steel van ik deponeerde het merk niet goed, anderen gingen ermee werken en uiteindelijk lieten ze mij tekenen dat ik dat merk en logo alleen maar exclusief mocht gebruiken zolang hun ze voor mij mochten maken. Dan kun je juridisch vechten, ik ben van mening dat hun mij nodig hebben, ik hun niet. Ik bedenk dingen, ik pas ze in de praktijk toe en iedereen die van alles maakt, die kent de toepassing niet en die kan de service niet verlenen die wij wel kunnen verlenen en een auto zonder service die koop je na vijf jaar niet nog een keer.   Cor Maar die fout, ik denk dat jij, ik denk dat dat voor veel DGA’s, een grote mate van rechtvaardigheidsgevoel hebt, maar dat is natuurlijk ook jouw rechtvaardigheid die geweld aangedaan wordt, dan mag de hele wereld omvallen, maar dan ga je je gelijk halen? Gelijk halen en gelijk krijgen is natuurlijk -   Wim Je maakt zeker wel eens gevechten tot uitersten, dat is misschien fout, soms zou je daar eerder een mediator of iemand moeten inschakelen, ik besteed ook dingen uit die ik vroeger emotioneel zelf oploste, dus zeker arbo-zaken en dat soort dingen die heel persoonlijk worden, waar ook heel vaak persoonlijke verwijten op tafel komen, los van het feit of ze terecht of onterecht zijn, ze worden je wel verteld. En als je daar persoonlijk op reageert dan escaleert dat vaak, dus doe dat niet. Dat doe ik niet meer, dat besteed ik uit, mensen zijn daar professional in, doen dat niet altijd zoals ik dat wil, maar vinden wel oplossingen waardoor we met zijn allen verder kunnen. Ik denk dat dat een hele belangrijke leerschool is, maar daarnaast, wat je net noemde, ik denk dat belangrijker is, het gaat niet om rechtvaardigheid, het gaat om: waar sta je voor. Ik ken heel veel mensen die rood mooi vinden omdat hun klant vindt dat rood mooi is. Ik vind rood op zich een gezonde kleur, zeker als je hem op je wangen hebt, maar ik vind het geen mooie kleur. Dus ik ga tegen de klant niet vertellen dat rood een mooie kleur is. Dat ga ik niet aan hem bevestigen. Dat is natuurlijk een flauw voorbeeld, ik ben een blauw-man. Ooit vertelde een Chinees dat blauw de kleur van kracht is en dat ervaar ik, dat voel ik ook zo en dat zie je aan onze bedrijfsvoering ook terug. Wij zijn blauw en ik respecteer iedereen zijn kleurkeuze, maar het betekent wel dat ik niet ga voor rechtvaardigheid, maar wel duidelijk ben dat mijn kleur geen rood is. Daar kun je natuurlijk als voorbeeld natuurlijk heel lang over verder discussiëren, die rechtvaardigheid, uiteindelijk heeft ieder mens die in zich. De één uit hem, de ander niet, ik ben redelijk duidelijk als dingen mij niet bevallen. En dan wil ik er ook niet mee verder, dan tel ik ook desnoods mijn verlies op en dan ga ik weg. Dus er zijn grenzen aan zakelijke dingen die ik menselijkerwijs wil accepteren. Maar dat geldt ook voor mijn mensen, die bescherm ik daar ook voor. Uitgescholden worden voor geld, of een grote bek verwachten, of voor andere zaken, we doen het zelf ook wel eens een keer, ik  ben er ook debet aan dat je wel eens uitvalt over iets wat misschien niet had moeten gebeuren, daar ben ik ook open in, dat is fout, maar dat heb je moeten leren en ik ben iemand die heel moeilijk sorry zegt en dat kan je als goede of slechte eigenschap zien, maar dat is voor mensen soms onverteerbaar. Ik kan boos zijn, over iets, ik heb het verteld, ik draai me om en ik ben het vergeten. Maar er zijn mensen die daar dan nog een half jaar mee rondlopen, die je niet meer aan durven kijken en dat moet je leren. Dus de menselijkheid, die heb ik moeten aanleren. De menselijke kant van ondernemen, maar dat betekent ook dat een aantal mensen je nog niet menselijk genoeg vinden, maar die beseffen niet altijd dat uiteindelijk de tent runnen en zorgen dat het financieel klopt, dat iedere maand tienduizenden euro’s salaris beschikbaar zijn en dat er geen financiële sores bestaat, dat is een target. Dat is een moeizaam iets.   Cor Mag ik je een hele persoonlijke vraag stellen, Wim?   Wim Tuurlijk.   Cor Je komt op mij niet over als niet menselijk, maar wat heeft het overlijden van je dochter voor jou als zakenman, als DGA, wat heeft dat voor invloed gehad?   Wim Eva was twaalf jaar en uiteindelijk helemaal verkankerd is ze overleden. Ik zeg het zo grof, omdat het ook zo was. Totaal onmogelijk om verder te leven. Je eigen dochter aan moeten kijken en haar moeten vertellen met al haar verstand en de volwassenheid dat ze in dat jaar van ziek zijn had gekregen, haar aankijken en dan zeggen dat ze gaat sterven. Terwijl je dat een kwartier eerder van haar arts hebt meegekregen, dus je eigen dochter aankijken, samen met je vrouw en haar dan vertellen dat ze niet blijft leven, maar dat ze gaat sterven. En als ze je dan vraagt met tranen in haar ogen: dit jaar nog pap? En we hadden net gehoord nog enkele dagen, ja, wat heeft dan nog waarde? Wat heeft er dan nog waarde, of je dan miljonair bent of honderd machines bezit of driehonderd machines, het werd allemaal waardeloos. Het was ook bijna waardeloos want je had er toch geen aandacht of tijd meer voor. Maar je dochter in haar ogen kijken en, het was mijn dochter die toen ondernemer was en zei: dan wil ik nu naar huis. En de arts zei: dat kan niet, want we moeten nog heel veel regelen. Toen zei ze: we hoeven helemaal niks meer te regelen, want ik ga toch dood. En die arts keek ons aan en die dacht: ja, zo is het. Het was iets wat wij haar als gezin mee hebben kunnen geven, maar als DGA, als bedrijf leert het je dat eigenlijk helemaal niets iets waard is. Dus een auto, iedere keer weer duurder, je laat je toch verleiden door weer een grotere en een duurdere te kopen, ik ben ook rigoureus een auto gaan kopen die in een showroom stond, in plaats van daarna de volgende, ik heb gezien dat sterven, of je nu twaalf bent of tweeëntachtig, dat is iets wat ons allemaal een keer staat te gebeuren, maar waar heel veel mensen en zeker ondernemers niet genoeg bij stilstaan. Als bedrijf denk ik dat ik nonchalanter ben geworden, ik vertrouw op mijn toekomst en ik werk aan mijn toekomst als ondernemer, maar ik werk uiteindelijk aan de toekomst, dus ik zei: nooit meer zal ik mijn dochter zien, nooit meer kan ik met haar knuffelen. Maar ik werk aan ooit weer, omdat ik daarin geloof. Ik geloof dat er een toekomst is na dit werkbare menselijke leven en het leerde mij, dat als klanten mij bedreigden, want zo voelde ik het heel vaak, dat ze wegliepen, dat ze naar een ander gingen, dat ik dacht: ach, er is voor mij een plek, ik sta met een boodschap in deze wereld, wij doen de dingen die we hebben afgesproken, ik ben er ook van overtuigd dat we zeker wel eens iets beloofd hebben wat we niet hebben na kunnen komen, dus probeer dat te voorkomen, zeg daar ook een keer tegen een klant tegen, eerlijk, dat je iets beloofd hebt wat niet kon, of waarvan je dacht, in je enthousiasme van verkoop, maar als DGA, als mens heb ik wel geleerd dat meer geld, of meer rendement, of altijd maar meer, hoeveel procent meer. Hoe vaak spraken bankiers daarover. Ik ben nog meer op mijn moraal en op mijn mentaliteit gaan werken, dus ik had hier een bankier, toen die terug kwam, mijn dochter was overleden en ik had mijn halfjaarcijfers niet ingeleverd en deze bankier die zei tegen mij, ik zei: je weet toch wat er gebeurd is, het was juli en ik had Eva in april begraven. En toen vroeg hij om de halfjaarcijfers. En die had ik niet, daar had ik niet eens over nagedacht. En bleek later ook nog iemand van bijzonder beheer bij te zitten, en toen zei ik: je weet toch wat er gebeurd is en toen zei deze bankier tegen mij: laten we het even zakelijk houden. En ik kreeg kippenvel op mijn rug, van zo’n man. En toen zei ik ook nog tegen hem, ik had zeventien jaar altijd alles ingevuld, banktechnisch, nooit hadden ze me moeten vragen, nooit hebben ze mij moeten manen, nooit hadden ze iets moeten zeggen. Ze hebben het over gelden die ze beschikbaar hadden, er was niemand bij de bank, die durfde te tekenen voor de risico’s die wij op dat moment afspiegelden omdat wij eerlijk waren. We lieten zien wie we waren en we deden er geen cent anders bij of aan. We upgraden de voorraad niet, we deden de debiteurenlijsten niet op een andere manier, het klopte wat we lieten zien en dat vonden ze een risicoprofiel. Toen zei ik tegen die bank: er is ook nog zoiets als moraal. Ik heb altijd alles ingevuld. En toen zei deze bankier tegen mij: moraal, moraal moet je vergeten. Dat bestaat niet meer. En toen ben ik ontploft en ik heb hem eruit gedonderd, letterlijk. Hij wilde niet weggaan, hij zei: ik laat me niet wegsturen en ik heb destijds gezegd: eruit, anders duw ik je van de trap. Hij zat in mijn kantoor boven. Iets waar ik nog steeds geen spijt van heb. Het kostte me heel veel energie, ik heb er heel veel zorgen van gehad en een aantal mensen die ik nog steeds dankbaar ben, hebben mij privé overeind gehouden door me gewoon blanco honderd-, tweehonderdduizend euro te lenen en zeiden ze: Wim, komt het goed? Ik zeg: het komt goed! Het geld zat in machines, het geld zat in een business die draaide, ik heb ze kunnen aflossen en ik heb er vijf jaar over gedaan om de bank gedag te kunnen zeggen en ik heb ze toen ook niet uitgescholden bij het gedag zeggen, maar bedankt voor de bewezen diensten, maar in alles in mijn lijf was destijds blij dat ik niet meer afhankelijk was van de bank en tot vandaag de dag hebben wij nog een gezonde schuld op bedrijfspanden, maar leven wij voor de rest met een positief saldo op de bankrekening en dat is rust. Dat is rust en ruimte, dat heeft beperkingen, waardoor ik, ik zie veel meer mogelijkheden en potentieel dan dat mijn portemonnee groot is, ik zou dubbel zo groot kunnen zijn als ik kapitaal bezat wat er voor nodig zou zijn, maar het geeft je de onrust en de onmacht en het onbegrip van mensen die zijn niet te verwoorden. En ik heb gezien toen wij groeiden en groeiden dat bankiers aan alle kanten met mij meedachten, zomaar een ton hier, een ton daar, speciale kredieten, verruimingen, alles klopte, maar ze kwam mij ook vertellen dat ik mee getekend had voor mijn huis dat ik mee getekend had voor dit en voor dat, mijn vrouw werd er ’s nachts wakker van, er waren dreigende woorden, er werd een interim manager voorgesteld van de bank die maar eens mee moest gaan kijken, die niet eens wist wat een machine was, ik ontmoette de vijfde account manager in vier jaar tijd, er was geen loyaliteit er was alleen maar papierwerk.   En wat dat mij als DGA leerde, dat als je in nood komt en dat scenario moet je gewoon als bedrijf klaar hebben liggen, dan moet je gewoon zorgen dat je minder afhankelijk bent van mensen die jou willen dicteren zonder kennis van zaken van je echte business. Andersom, ga voor de spiegel staan en reken voor jezelf eens uit of je inderdaad dat geld wel waard bent wat je van anderen gebruikt en ga er ook zo mee om. Respecteer het ook en wees daar een betrouwbare partner in. En kan er iets niet, informeer ze vooraf, wees duidelijk. Ik ben altijd duidelijk geweest. Ik heb mensen moeten bellen dat ik niet kon betalen en dat zijn mensen die me nu nog steeds heel dankbaar waren. En die zeiden: Wim, geen probleem. Wat stoer dat je belt. Dat waren niet eens grote bedragen, vijfduizend, tienduizend, maar ik had veel geld onderweg, veel ontwikkelingen onderweg, we hebben veel af moeten schrijven. Accountant die ons adviseerde om alle verliezen in één keer te nemen, zonder ons het besef bij te brengen dat de bank ineens bij mij kwam en zei: je hebt geen winstwaarschuwing afgegeven. Ik had nog nooit van het woord gehoord, op ons niveau. Ik dacht dat dat voor grote, beursgenoteerde bedrijven was en ineens waren wij niet meer die gevierde jongen waar ze graag op de koffie kwamen, maar waren wij een, zo heb ik het ervaren, een parasiet in de portefeuille van een bankier. En kunnen werken en kunnen leven zonder bankschulden, dat is een luxe en een comfort die ik iedereen toewens, want dan kun je gaan ondernemen.   Cor Dus de beste jaren gaan nog komen, Wim.   Wim Menselijkerwijs denk ik: ja. Ik heb aangegeven, ik heb geen rust, want ik wil nog meer, want ik wil altijd de beste zijn. Ik ontwikkel nog steeds machines en ja, wij zien door service, service-mentaliteit, we hebben denk ik rond de duizend machines in service en onderhoud, daar zit zoveel potentieel en de concurrentie kopieert en probeert na te doen, maar bij heel veel bedrijven ervaar ik niet de echtheid die wij voor de klant willen betekenen. Dat ervaar ik bij fabrikanten, zodra ik machines bestel ben ik de king, gaan ze met me uit eten, zodra ik drie maanden geen machines bestel word ik ook niet meer door ze gebeld. Zijn ze even niet beschikbaar, hebben ze op een beurs geen tijd voor me en zo zie je heel veel zaken. De komende jaren worden denk ik moeizame jaren, dus je hebt, maar dat betekent ook heel veel kansen. Dus, heel veel mensen praten nu over bedreigingen, die zien een economie dalen, maar dat forceert mensen om hun koers bij te stellen en een route te gaan lopen die veranderingen teweeg brengt en je verdienmodel, altijd overeind houden zoals je dat twintig jaar geleden deed, dat kan sowieso niet. Ik denk dat twee jaar vooruit al heel ver is, zorg dat je luistert en in de markt bezig bent, bij de klant, op internet, zorg dat je bij bent en dat je gezien en gehoord wordt. Dat je dus begrepen wordt met je boodschap.   En als laatste denk ik, over jouw vraag rondom het verlies van mijn dochter, dat was niet onze enige tegenslag. Vijf jaar daarna moest ik horen dat mijn zoon ook kanker had, twee jaar geleden hoorden wij dat Sven nog zes maanden zou leven en ook dat hebben we niet geaccepteerd en zijn we aan de slag gegaan en zijn we twee jaar verder en leeft hij nog steeds. Immunotherapie en dat alles naast ondernemen, mijn relatie die stukgelopen is, waarin ik mezelf heel veel verwijt, waarin ik ook vergat sorry te zeggen, er genoeg te zijn, dingen heb gedaan die ik zeker niet had moeten doen en ja, als ondernemer ben je altijd met je bedrijf bezig. Uiteindelijk is een gezin en keuzes niet altijd een keuze. Dus mensen roepen: alles is een keuze. Ik ging naar een psychiater die ons begeleidde, die zag ik acht keer op zijn horloge kijken in dat uur dat ik bij hem was, dat is al niet hoe ik mijn gesprekken voer, ik heb tijd voor de mensen, waar ik tijd aan geef en die tijd wordt niet bepaald door mijn horloge of door mijn agenda. Hoewel tijd natuurlijk altijd wel een definitie zal blijven. Die mensen werken toch uurtje factuurtje. Die gaven mij adviezen. Ik zei: maar werk is een groot probleem binnen deze situatie en dan zeiden ze: ja, dan stop je er toch mee? Dat was een hele goede opmerking, alleen ze vertelden me niet hoe. Hoe zeg ik tegen achttien gezinnen dat ze geen werk meer hebben, dat het bedrijf weg moet, of het te verkopen is, of allerlei andere zaken. Mensen hebben heel veel kortetermijnadviezen. En die zijn op zich niet fout, maar de oplossing geven ze er alleen niet bij. Ik heb heel vaak gedacht: oké, waar sta je voor? Wie wil je zijn, wat kan je zijn, dus heel veel ballen omhoog houden betekent: hou het simpel. Doe je ding, neem je rust, neem je tijd, parkeer zaken en vertel mensen dat je van ze houdt. Dat doe ik zelfs tegen mijn personeel. Iedere morgen als ik aan de zaak kom geef ik iedereen een hand, dat heb ik van een Pool geleerd. Nu in coronatijd is het een boks of een elleboog, heel veel mensen vinden dat raar. Ik ben een handenschudder, dus binnen de coronatijd een erg lastig iets voor mij.   Cor Dan kunnen we elkaar een hand geven, maar dat doen we dan maar even niet.   Wim Ik ben persoonlijk tegen iedereen. Degene die dat vervelend vinden, dus de grote, stoere inkoper die met een wensen- en eisenlijst aan mijn bureau zit, als die geen mens wil zijn of worden in het gesprek wat ik met hem voer, dan zit ik daar niet mee, maar dan heb ik er ook geen moeite mee als die bij mij geen klant wordt, want er is speelruimte genoeg in deze markt voor mensen die dat wel waarderen.   Cor Het is iets van alledag, maar, jammer is het inderdaad dat degene die thuis misschien wel vaker service van jou nodig had, dat je voor de hele wereld wel klaarstaat, maar misschien voor het allerbelangrijkste, ook daarin kunnen we elkaar de hand geven, dat je het dan niet ziet?   Wim Bij mij is het zeker niet alleen service, ik ben wel eens niet eerlijk geweest naar mijn vrouw. Dat is lastig, als mens lastig, als ondernemer lastig, je bent onderweg, je hebt reizen, je hebt los van, het gaat niet eens over vreemdgaan of andere verhalen, maar gewoon geen tijd voor elkaar, keuzes maken die niet op je gezin van toepassing zijn en is het leven wat het je leert, maar bij ons, ondenkbare werkelijkheid van nog een keer tegen een kind moeten zeggen dat hij niet blijft leven, ja dat betekende dat je, ik heb het wel eens gezegd: kom eens thuis en ga eens met een verdrietige vrouw naar bed. Verdriet wat je niet begrijpt en het gaat niet om de seks, of om allerlei andere zaken, maar gewoon niet begrepen worden. Ik voel mij in deze wereld vaak niet begrepen. Als ik boos ben, als ik emotioneel ben dan zijn er mensen die niet begrijpen wat er in mijn leven allemaal speelt, maar mensen beoordelen mij wel. Mensen zijn boos als je niet terug hebt gebeld, mensen weten hoe het werkt. En nu zei een Duitser iets heel moois, die was zo boos dat hij mij niet kon bereiken en dan ging ik toch een keer langs en toen ik hem vertelde waarom ik niet bereikbaar was toen werd hij heel stil en toen zei hij: als we ooit op de laatste dag van ons leven iets tegen elkaar konden zeggen, dan zou er niemand zeggen: Cor, weet je waar ik spijt van heb? Ik heb eigenlijk te weinig gewerkt. Niemand, al ben je nog zo lui geweest, niemand zal zeggen: ik heb eigenlijk te weinig gewerkt. Ik had meer willen werken. Dus wat betekent dat: dat werken is eigenlijk helemaal niet belangrijk. Maar het moet wel. Het moet wel. Dus het moeten was voor mij ook een houdgreep, een houvast, een bezigheid. Als ik die niet had gehad, dan weet ik niet, dus, je kent mensen die gaan boomknuffelen, mensen kennen God niet, gaan boomknuffelen, gaan met psychiaters praten en daar is op zich niks verkeerds mee, maar hoe inhoudelijk of hoe echt zijn die gesprekken? Of zijn het formaliteiten die je invult omdat alle mensen het doen, omdat het iets is geworden wat hoort bij de problematiek van je situatie. Ik denk dat het echt moet zijn en als je je echtheid prijsgeeft, als je daar vanaf gaat wijken en of dat DGA of werknemer is, maar als je je echtheid loslaat, dan ben je geen mens meer.   Cor Ik zie, we zijn al dik over het uur heen, dat maakt me niks uit, maar ik heb nog één of twee vragen die ik echt nog even aan je wil stellen, Wim. Misschien heel kort, welke leverancier zou je vandaag een pluim willen geven? Dat is een goede leverancier, daar ben ik blij dat ik daar klant van ben?   Wim Ik heb een Italiaanse leverancier, dat is de IMER Group, recentelijk toegevoegd aan onze organisatie, bijzondere mensen, maar het valt of staat uiteindelijk met de account manager. Het is een Pool die met Italianen zaken kan doen, dat is heel knap, hij woont ook in Polen, bijzonder mens, volgt zijn dingen op, persoonlijk, dus die persoonlijkheid kom ik weer, de menselijkheid achter zo’n man, die jou terugbelt, die durft te zeggen: ik had geen tijd voor je. Dat kun je van zo’n man ook accepteren. Maar die mensen hebben een drive om het bij jou goed te laten gaan en een leverancier die dat kan, die heeft toekomst, binnen iedere organisatie.   Cor Je zegt: je hebt zo’n dertig dingen waar je de service nu voor doet, hoogwerkers.   Wim Dertig?   Cor Nee, sorry, duizend. Tuurlijk, alle klanten zijn goed, maar heb je een klant van het afgelopen half jaar waarvan je zegt, dat vind ik leuk, die vind ik bijzonder. Dat vind ik een mooie fijne klant?   Wim Ja, voor mij is een klant, ik vind het lastig een naam te noemen, ik heb er veel, wat voor mij altijd prachtig is, is als iemand bij ons een offerte opvraagt na tien, vijftien jaar aan service te hebben genoten en gewoon een nieuwe machine bestelt. En zegt: dat valt me mee, wat ik bij moet betalen. En de klant die ook zegt: ik heb het niet aan een ander gevraagd, het is goed zo. De klant die jou waardeert. En dat heeft een groot contrast, er zijn ook mensen die alles op internet afzoeken, waarbij je de goedkoopste moet zijn, daar is mijn motto heel simpel, ik heb er een heel mooi verkoopverhaal bij: de goedkoopste camping van Frankrijk is niet de beste camping, daar is geen zwembad, of schoon toilet of warme douches. Het goedkoopste hotel in Turkije, even los van Corona, dat is niet het hotel aan zee met een goed strand en een shuttle bus die jou op het strand brengt. De goedkoopste auto is niet de fijnst rijdende auto als je veel onderweg bent. Waarom moet ik dan wel de goedkoopste leverancier voor jou zijn? Het is een trend, zeker bij overheden, bij heel veel mensen, dus als dat de term moet zijn, dus de klant die mij waardeert en accepteert wat ik daarom kost, dat vind ik een echte klant. En die krijgt liefde terug die ongekend is.   Cor Dan de allerlaatste. Welke ultieme tip zou jij geven aan andere DGA’s?   Wim Leer luisteren naar andere ondernemers, maar daarnaast is denk ik: kijk buiten je branche. Kijk en luister buiten je branche, waarom andere mensen dingen ontwikkelen. Of het nu automatisering is, financieren is, of in technologie zoals in ons bedrijf, kijk in totaal andere branches. Ga er desnoods stage lopen. Ik zou zo graag een week in het jaar in een ander bedrijf de beste werknemer willen zijn, omdat je daaruit leert hoe mensen dingen doen, waarvan jij nog nooit hebt kunnen bedenken hoe dat zou kunnen werken. Dus kijk naar een ander en vraag een ander hoe hij dat zou doen zonder dat je daar heel veel tijd aan kwijt bent. Kun je lezen, kun je vinden, kun je op internet vaak iets over teruglezen, maar belangrijk is ook: wees dan zelf ook zo open en oprecht om anderen ook van die informatie te voorzien als ze er bij jou om vragen.