Aflevering Ons Soort Mensen, Aflevering 11

Verlind en Du Mosch zijn terug! Hoe de een de oude bestuurscultuur omver wil halen en de ander hem als fortuinlijk verdienmodel in stand wil houden. Gast in #11 van ‘Ons Soort Mensen’, de podcast van Frank du Mosch en Ton Verlind is Harry Starren, voormalig directeur van De Baak, een instituut dat managers opleidt. Hij is inmiddels columnist en bekend opinieleider met een groot aantal volgers op Linkedin. Hij bespreekt in deze podcast een typisch Nederlands karaktertrekje, namelijk om alles wat er op maatschappelijk vlak gebeurt tot in detail te willen controleren en beheersen. Dat leidt bijvoorbeeld tot treinkaartjes met prijzen tot decimalen achter de komma, een systeem dat nergens ter wereld op deze manier zo functioneert. ‘Dat kaartjessysteem is de spiegel van onze nationale ziel', zegt Harry Starren. Het overdreven gevoel voor detail en die controlezucht leidt er bijvoorbeeld ook toe dat er in Groningen al meer geld is uitgegeven aan adviseurs om de aardgasproblemen op te lossen dan de totale omvang van de schade. ‘In het buitenland noemen ze dat fraude’, zegt hij. ‘In Nederland zien we dat als organisatiekosten’. We zijn maatschappelijke problemen gaan beschouwen als een verdienmodel en daarom hebben veel adviseurs er belang bij om ze te laten voortbestaan. CDA komt in drie verschillende vormen terug, goed voor 54 zetels In deze geanimeerde podcast gaat het ook over de mogelijke deconfiture van de Partij voor de Dieren en de ‘wederopstanding’ van het CDA. Met de opkomst van NSC van Omtzigt, de BBB van Caroline van der Plas en een restgroepje dat overblijft ontstaat er een conglomeraat van oud-CDA-ers, dat bij elkaar opgeteld goed is voor 54 zetels. ‘Als je met afstand naar veranderingen kijkt, zijn ze vaak minder groot dan je zou denken’, constateert Harry Starren. Wim Bekkers; stop met televisiedebatten als amusement Televisiedebatten beïnvloeden de uitslag van de verkiezingen. De laatste jaren ontwikkelen de grote en beslissende debatten zich tot amusement. Dat schept ongelijke kansen: wie goedgebekt is en ad rem wint de sympathie van het publiek, wie een serieus inhoudelijk verhaal heeft komt in dit stramien vaak niet zo goed uit de verf. Geef verkiezingsuitzendingen weer diepgang: daarvoor pleit niet alleen Pieter Omtzigt maar ook Wim Bekkers, voormalig hoofd van de afdeling kijk en luisteronderzoek van de publieke omroep. Hij schreef er een brief over aan de NPO. Op de redactievloer viel zijn pleidooi niet in goede aarde. Daar willen ze het houden zoals het is. Televisie is nu eenmaal (ook) amusement. Laat niet de behoefte aan spektakel leidend zijn: daarop komt zijn pleidooi neer. Hij doet een beroep op de NPO om de regie naar zich toe te trekken.