Aflevering Gerbert Bakx En Arne Vanhaecke Over Opvoeding, Hechting, Ouders, Ouderen En Intergenerationaliteit

Opvoeding is een verpletterende verantwoordelijkheid, onder meer door het gegeven dat de mens van alle dieren in de minst volgroeide toestand ter wereld komt. Daardoor heeft hij nog heel veel te leren zodat de opvoeding bij de mens een uitzonderlijk belangrijke rol speelt. Volwassenen moeten dan ook uitkijken waar ze lopen, want een kind zal zijn voetjes in hun voetsporen zetten. Kinderen die onvoldoende leren dat ze welkom zijn en dat ze het leven met vertrouwen tegemoet kunnen zien, worden vaak volwassenen die tot op oudere leeftijd de goedkeuring van hun ouders blijven zoeken of gekweld worden door de vraag of ze wel goed genoeg zijn. Een bewustzijn dat door deze vraag gegijzeld wordt, is nauwelijks beschikbaar voor andere taken of bezigheden. Kinderen zijn onvermijdelijk opgesloten en gevangen in een kerngezinnetje bij mensen die ze niet gekozen hebben, op een plaats die ze niet gekozen hebben en krijgen een opvoeding waar ze niet voor gekozen hebben. In onze samenleving worden kinderen vaak samengebracht in voorzieningen waar ze 'opgevangen' worden zodat ouders ervan verlost worden en zich met belangrijker zaken kunnen bezighouden. Daardoor zien kinderen hun ouders soms nog maar enkele uren per dag en blijven gespeend van het contact met volwassenen dat ze nochtans nodig hebben om zelf naar volwassenheid te kunnen opgroeien. Aan het andere uiteinde van het leven worden ook ouderen en bejaarden samengebracht in opvang-, rust- of verzorgingstehuizen met vrijwel geen contact meer met de rest van de samenleving. Daardoor verliezen zij ook elke zin in het leven en vragen zij zich af waartoe ze er nog moeten zijn en of ze niet alleen maar een last zijn. Hun rol zou nochtans duidelijk moeten zijn: het doorgeven van wijsheid, zin en betekenis van het leven. Jongeren zijn beter in technologie maar ouderen zouden beter moeten zijn in levenswijsheid. Vele ouderen hebben in onze samenleving echter zelf niet de kans gehad veel wijsheid op te doen. Daardoor valt het normale intergenerationele verloop van het leven vrijwel stil, met name het in de loop van de jaren opdoen van wijsheid uit eigen ervaring en uit die van anderen, waarna deze wijsheid kan terugstromen naar jongeren. Levenskunst en levenswijsheid zijn daardoor in onze samenleving niet ingebed en maken nagenoeg geen deel uit van het gewone bewustzijn. Het gevolg is dat mensen met normale levensproblemen niet terecht kunnen bij medemensen maar dat vrijwel onmiddellijk gesproken wordt van 'psychische problemen' waarvoor 'gespecialiseerde zorg' noodzakelijk is. Met de gekende wachtlijsten als gevolg.