Aflevering 9 Gedachten Zijn Zoveel Sneller

Gedachten zijn zoveel sneller en buitelen om elkaar heen. Zoveel gedachten die er voortdurend zijn. Er is ook zoveel te bedenken.  (foto van eigen tekening) Volledig transcript  Welkom bij de podcast 'Evenwicht, je leven'. De podcast over ons evenwicht in de breedste zin van het woord. Ik vertel graag over het fysieke evenwicht, maar ook over een heleboel andere dingen waar ik nou ja, misschien wel dagelijks mee te maken heb. En dit is zo'n aflevering. Iets wat er dagelijks is bij mij. Je luistert naar Paula Hijne. Dit is seizoen 9, aflevering 9: Gedachten zijn zó veel sneller. Ik neem je even mee naar iets wat ik in 2021 heb geschreven. Dat is al heel wat jaren geleden. Toen heb ik een soort project gedaan van Etty Hillesum waarbij allerlei citaten gebruikt werden -van Etty Hillesum- waar dan over geschreven kon worden. Er zat een beetje een vaste werkwijze aan en die werkwijze was dat je eerst het citaat overnam, dat schreef je op in je schrift en daarna 15 minuten schrijven naar aanleiding van dat citaat. Zo maar wat bij je opkomt. Het is een vorm van creatief schrijven. En dat doe ik graag. Stap 2 was dan het voorlezen van wat je had geschreven. En daarna ging je bepaalde woorden onderstrepen. Zinnen die je raken waarbij je echt zo hebt van: nou, dat vind ik eigenlijk wel heel mooi. Dus die ging je onderstrepen. Stap 3 is de verdieping. Je kiest dan een van die onderstreepte fragmenten of dat woord wat je hebt onderstreept en ook daar ga je dan weer 15 minuten over schrijven. Na dat schrijven ga je weer voorlezen aan jezelf en ook dan ga je weer onderstrepen. En dat doe je een paar keer. En dan is stap 5: alle onderstreepte fragmenten ga je onder elkaar schrijven. En dan krijg je een soort lijstje en dan kun je weer beginnen aan een nieuw citaat. Dan wil ik je meenemen in -niet per se het citaat- maar wel wat daaruit voort is gekomen. En dat gaat met name over allerlei gedachten. Gedachten die er altijd zijn, die ik ook altijd heb. Naar aanleiding van het eerste citaat heb ik toen geschreven, een klein stukje daarvan, en dat gaat als volgt: Ik schrijf niet over alles wat in mijn gedachten rond dwarrelt. Dat is gewoon te veel! Veel te veel! Want gedachten zijn zó veel sneller en buitelen om elkaar heen. En soms is er geen touw aan vast te knopen. Als ik dat allemaal op papier wil zetten, dan is dat gewoon onmogelijk. Dit is een heel klein stukje uit een tekst van 15 minuten. En ik heb daar toen de zin uitgehaald: gedachten zijn zó veel sneller en buitelen om elkaar heen. Toen ben ik daar ook weer 15 minuten over gaan schrijven. En die hele tekst kan ik nu ook met je delen. ‘Gedachten zijn zó veel sneller en buitelen om elkaar heen. Mijn hoofd is heel vaak vol van allerlei gedachten. Van de hak op de tak. Onsamenhangend. Van de ene gedachte associeer ik een andere gedachte. Een herinnering. Een ogenschijnlijk klein voorval dat ineens naar boven komt, als ik compleet aan iets heel anders denk. Een idee dat ik ga uitwerken in mijn hoofd en dat blijf ik dan herhalen. En herhalen. Opdat ik het niet ga vergeten. En vaak is het dan het beste om het te noteren. Zodat ik het mag vergeten en het later weer terug kan lezen. Ja, dan krijg je zinnen van ..ehm.. wat zou ik kunnen doen als....En dat is ook voer om van alles naar boven te laten komen. Want er is zó veel mogelijk! Zo veel keuzes. Hoe. Wat. Waar. Met wie. Wanneer. En wat dan doen? En dat kan ook iets zijn naar aanleiding van een film. Of iets wat ik heb gelezen. Terugdenken. Hoe ging het ook alweer? Verwerkingsgedachten. Om iets te begrijpen. Of te doorgronden. Iets wat ik op een rijtje wil zetten. En ik heb toen een boek gelezen en dat heette: Sterkarm. En in dat boek was een tijdmachine waarmee men van de 21 eeuw naar de 16e eeuw kon reizen en weer terug. Iets wat natuurlijk totaal onmogelijk is en dus regelrechte fantasie is. En dat is zó leuk aan fantaseren. Wat zou ik doen als ik ineens in de 16e eeuw zou belanden? Maar dat vind ik onvoorstelbaar. Ik zou werkelijk niet weten hoe ik me zou gedragen. Ik zou niet weten hoe ik dan mijn leven zou leven. Terwijl juist omdat ik er over kan lezen, en dat er ook allerlei films over zijn gemaakt, dus je kunt het ook met allemaal beelden bekijken, is dat voor ons wel een beetje voor te stellen. We kunnen wel terug in de tijd denken. Andersom, iemand in de 16e eeuw, die heeft totaal geen beeld of voorstelling van hoe wij hier nu, in de 21e eeuw, leven. Zelfs iemand die aan het begin van 20e eeuw is geboren, zo in 1901, 1902, ook die kon zich, denk ik, geen wereld voorstellen met wat wij nu hebben, met internet, met computers. Dat je een mailtje kan schrijven. Een WhatsApp berichtje en dat je degene die aan de andere kant van de wereld is, dat je die ziet typen om een berichtje naar jou te sturen. Die mensen konden zich niet voorstellen dat je overal bereikbaar bent. Bijna op de hele wereld. En ook niet dat je totaal afhankelijk bent van het internet. En elke ontdekking vroeger, nou, denk maar aan elektrisch licht ..ehm.. de telefoon, de trein. Dat waren best hele grote veranderingen. En veranderingen die wij nu meemaken, dat voelt voor mij van: ze gaan heel snel, maar het gebeurt allemaal wel in kleine stappen. We worden daar eigenlijk helemaal in meegenomen. En daardoor is ja, bijna niets meer ons vreemd. Over de toekomst wat er dan mogelijk is, daar is nog zó veel over te schrijven. Ja, wij kunnen dat wel gaan bedenken, maar ook dan denk ik dat wij ook geen voorstelling hebben van hoe dat over een eeuw verder, hoe dan de wereld eruit zal zien.’ Uit deze tekst heb ik toen een regel gehaald: Herhalen, opdat ik het niet ga vergeten. En toen heb ik daar weer 15 minuten over geschreven. ‘Herhalen, opdat ik het niet ga vergeten. Ze hebben het wel over de kracht van herhaling. Dat is wanneer we iets nieuws leren, iets ons eigen willen maken. En soms is het dan écht nodig om veel, heel veel te oefenen. En te herhalen dus. Anders ben je het zo weer kwijt. Wat ik dan bedoel met het herhalen, is dat nieuwe idee. 's Avonds laat of midden in de nacht, in bed, dan komt het nieuwe idee, dat plopt op. Het kan ook onderweg zijn. En ik heb geen pen en papier bij me. Ik heb geen mogelijkheid om iets op te schrijven. Gebeurt ook als ik fiets of wandel. Dan heb ik ook eigenlijk niets bij me. Maar dat nieuwe idee komt wel op. En dat wil ik niet vergeten. En dan ben ik voortdurend aan het herhalen zodat het blijft hangen. En tijdens het herhalen, komen er dan weer allerlei nieuwe puntjes bij, die ik ook wil onthouden. Dus ook weer ga herhalen. En dat kan behoorlijk vermoeiend zijn. En zo heb ik al héle verhalen voor een podcast-aflevering gemaakt in mijn hoofd. En dan zijn dat best goede afleveringen, vind ik dan zelf. Alleen, het is dan niet opgenomen, het is niet echt, het staat nergens. Ik kan het niet opslaan, behalve in mijn eigen gedachten. En die ben ik dan weer aan het herhalen. En soms wel 4 of 5 keer. En dan heb ik écht van: tjonge wat een woordvondsten, oh wat een geweldige verhaallijn! Wat een mooie start! Wat een leuk plot ook! En dan kan het me enorm frustreren dat ik een deel ervan weer kwijt ben 's ochtends vroeg als ik weer wakker ben. Of als ik onderweg ben geweest, als ik dan weer eenmaal thuis ben. Heb ik het dan voor niets uitgedacht en herhaald!? Kan ik ook zonder al die gedachten, al die ideeën, fietsen of wandelen of slapen? Ja. Het liefst zou ik goed willen kunnen slapen. Het slapen lukt niet elke nacht even goed. Maar wat houdt mij dan wakker? Zijn dat die ideeën? Die continue stroom van ideeën? Of is het de tinnitus, het oorsuizen. Dat voortdurende geluid wat me wakker houdt? En soms ontdek ik dat het piekergedachten zijn. Maar het is gek dat ik minder piekergedachten heb, het zijn echt ..ehm.. veel meer creatie-gedachten. Dan bedenk ik ook van ..ehm.. welke gasten ga ik uitnodigen voor mijn radioprogramma? Waar kan ik nog meer boeken gaan verkopen? Of zal ik toch maar LinkedIn-berichten gaan maken? Maar welke thema's pak ik dan op? Waar ga ik dan over posten? En ook bijvoorbeeld dan bij de podcast: welk plaatje kan ik daarbij doen? Hoe kom ik daaraan? Moet ik die nog bewerken? Dus voortdurend zijn er allerlei gedachten die mij verder kunnen brengen. En stel dat ik al die gedachten daadwerkelijk had uitgevoerd? Als ik dat écht allemaal had uitgevoerd, dan had ik ontzettend veel acties ondernomen. Ik had hele boeken al geschreven. Ik had dan ontzettend veel ontmoetingen al gehad. Wat ik net al noemde, heel veel podcast-afleveringen al gemaakt. Al die programma's, al die ideeën, als die allemaal werkelijkheid waren geworden!’ Dit is naar aanleiding dus van een citaat van Etty Hillesum, waar ik elke keer weer op door-associeer op bepaalde zinnen. Zo heb ik ook nog een citaat en in dat citaat gaat het over muziek. En volgens mij heb ik dit kleine stukje over muziek al een keer verteld, maar juist in dat stukje staat weer een regel, die ik daarna weer oppak om verder over te schrijven. Dus dat deel ik dan, en misschien deel ik dat nu voor de tweede keer. ‘Muziek. Ik luister nauwelijks zelf naar muziek. Ik heb daar ook weinig behoefte aan. En het maken van het radioprogramma, dat, ja, dwingt mij, tussen aanhalingstekens, om passende muziek te vinden, bij het thema, bij de gast, bij het seizoen. En dat is wel heel goed, want dan luister ik tenminste af en toe wel naar muziek. En dan ook heel gericht, want ik luister naar de tekst, naar de tekstbeleving, naar de melodie, naar het ritme, de stijl van de muziek. Wat past er bij het radioprogramma en bij de gast? En ik zal dus nooit heftige, hardrock muziek kiezen en dat is gewoon omdat ik er zelf niet zo van hou. Maar ook bijvoorbeeld zware operamuziek of zware klassieke muziek, die zal ik niet zo gauw kiezen. Juist de lichtheid wil ik in het programma houden. Het programma wordt 's avonds uitgezonden en daarom kies ik ook h...