Aflevering 20 Rouw

Rouw. Je kunt ook rouwen om je kat. Dat heb ik ondervonden. In aflevering 17 heb ik verteld over onze kat Bagheera, de allerliefste kat die bij mij heeft gewoond. Hij was ziek en bleef dus ziek. Wat er allemaal is gebeurd, vertel ik in deze aflevering. Met een niet fijne afloop.  Foto is van Bagheera een week na de operatie. Hij woog nog maar 4400 gram. Volledig transcript Welkom, bij de podcast 'Evenwicht, je leven. 'De podcast over ons evenwicht in de breedste zin van het woord... Dit is seizoen 3, aflevering 20: 'Rouw' Ik ben ja, in de rouw. En dan gaat het maar om een kat. In aflevering 17 heb ik verteld over onze kat Bagheera. En toen wist ik nog niet wat het vervolg zou zijn. Het vervolg is geweest dat wij alsnog weer naar de dierenarts zijn geweest en de dierenarts had zo van: ja dit is een hele gezonde kat! Er is niet zo veel mee aan de hand zo uiterlijk gezien en alles wat er toen gemeten werd. We hebben allerlei medicatie meegekregen zodat ie niet zou gaan braken meer, want dat deed hij gewoon veel te veel. Alles eten wat hij ging eten, dat hij dat dan ook binnen zou houden en dat zijn we gaan geven. Maar eigenlijk, ondanks dat hij die medicatie ook kreeg, ook daar al had gekregen bij de dierenarts, moest ie toch nog braken! En dat mag helemaal niet. Dus wij de volgende dag weer met de kat naar de dierenarts. En daar was een andere dierenarts, want het is een praktijk met meerdere dierenartsen en die had echt zo van: dan ga ik hem toch verder onderzoeken. Dus we hebben hem daar gelaten en zij zijn hem verder gaan onderzoeken en toen had ze echt zoiets van: ik voel toch iets in de buik wat daar niet hoort. En toen hebben we besloten dat hij geopereerd kon worden, mocht worden. Dus ze zijn hem gaan opereren. En de afspraak was ook van tevoren: van als je er iets heel raars vindt en je zegt: dit is ook niet meer oplosbaar, dan hoeft hij ook niet meer wakker te worden uit die narcose. Best een heftig besluit. En die operatie is toen in gang gezet en halverwege -of ik weet niet of het halverwege de operatie was- werd ik gebeld. ‘We hebben ook inderdaad wat gevonden, groot gezwel, we kunnen dat weghalen. Dan kunnen de darmen ook weer aan elkaar gemaakt worden.’ Het was een gezwel in de dunne darm en dan ja, zou het kunnen zijn dat hij wel weer opknapt. Mijn vraag was natuurlijk ook wel: hoe groot is die kans? En ze konden dat moeilijk bepalen, maar ze hadden toch van 'het kan zijn dat hij echt wel weer daardoor beter wordt, want het zit ook écht alleen maar hier zo in deze dunne darm, we hebben het niet op andere plekken gevonden. Nog andere grote gezwellen of zo. Dus oké. Akkoord. Het is weer mooi aan elkaar gemaakt, het is een hele buikwond geworden en we mochten Bagheera de volgende dag ophalen. Hij is daar nog een nachtje voor observatie gebleven. En toen is ie met een rompertje aan mee naar huis gekomen. Knalrode romper, om een zwarte kat heen. We hebben hem ook de hele week toen hier binnen gehouden. Hij mocht niet naar buiten. Nou zouden we hem met het rode hesje wel veel eerder kunnen vinden, maar we wilden hem zelf in de gaten houden om te kijken en wat hij at. Maar ook of hij niet zou gaan braken. Een hele rits aan medicatie meegekregen; om niet te braken, pijnstilling, antibiotica. Nou van alles. Gelukkig ging hij dat ook allemaal wel eten. Ik kon het allemaal door het eten heen doen. Ik kreeg niet de pillen er zelf in, maar wel als ik alles fijnmaalde en dan ging het door het eten heen en dat heeft hij allemaal nog gegeten. En dat vond hij eigenlijk ook wel heel lekker! Hij nam het in één keer, dat hij dat dan ook allemaal opat. En na een week zijn we weer naar de dierenarts gegaan en toen is dat rompertje uit gegaan en je wil niet weten hoe die vacht eruit zag! Écht helemaal, ja allemaal stof en haren die los zaten. Toen zeiden ze al: ja dat is heel normaal dat dat gebeurt. Hij kon zichzelf daar ook niet schoonmaken. Hij kon alleen maar bij zijn poten en z'n koppie en zo, maar zijn hele lijf kon hij niet zelf wassen. En de buikwond is bekeken, zag er keurig uit, echt een nette wond. Draadjes zijn eruit gehaald. En we konden hem ook weer mee naar huis nemen. We hoefden verder ook helemaal geen medicatie meer te geven dus, nou! Ga maar met hem kijken of hij weer zal gaan eten. En zonder dat rompertje aan was die kans ook best wel weer groot dat hij gewoon lekker ging eten en lekker naar buiten. En springen. Alles doen! Alleen ja, dat gebeurde dus niet. Hij ging in tegenstelling tot wat hij daarvoor deed dat hij alles wel at, ging hij nu dus niet meer eten. Sowieso de brokjes al niet meer die hij zijn hele leven al heeft gegeten hier in huis. Ook al het andere lekkere eten wat we aan hem gaven, wilde hij niet. Het enige wat hij nam waren de kattensnoepjes en in de loop van de dagen zag je ook dat hij de kattensnoepjes bijna niet weg kreeg. Hij ging het dan wel kauwen maar dan de helft viel er dan ook weer uit. Het hele slikken ging niet goed. Hij ging dus wel naar buiten en kwam ook elke keer wel weer terug. Maar we hadden zelf zo van: dit gaat niet goed. Alweer niet! En toen had ik ook gelezen dat een kat die sowieso zo weinig eet of helemaal niet meer eet, daar kunnen katten niet goed tegen. Dan is er meteen al dat er iets met de nieren gebeurt en met de lever. Dus opnieuw de dierenarts gebeld. En die zeiden al: ja, je mag wel komen, we hebben het wel heel druk, maar dan nemen we hem wel op en op het moment dat er even tussendoor tijd is, gaan we hem even onderzoeken. Maar ja, wat wil je dan? We konden meneer natuurlijk nergens vinden. Die was dus weer buiten ergens en we hebben geen idee welke plekjes hij altijd opzocht om dus zich te verstoppen, maar hij was dus nergens te zien en pas eind van de dag kwam hij aanlopen! Hij was er dus toch nog! Hij leefde nog! En toen was het te laat natuurlijk om naar de dierenarts te gaan. Toen hadden ze al aangegeven van dan moet je 's avonds maar naar de dienstdoende arts gaan. Dat zou dan helemaal in Harderwijk zijn, dus vanaf Zeewolde moet je écht met de auto helemaal naar Harderwijk. Maar ja, meneer was ook 's avonds weer verdwenen, dus ook die konden we toen weer niet vinden! Want ja, het is warm en af en toe gaan de deuren open en hij vlucht gewoon naar buiten. Hij ging er gewoon vanzelf vandoor. Gelukkig kwam hij eind van de avond toch weer aanlopen, hebben we hem naar binnen gezet en toen ook echt gezegd: morgen doen we hem niet naar buiten. Morgen blijft hij écht binnen. En dat hebben we dan ook gedaan en de volgende dag heb ik 's ochtends weer de dierenarts gebeld en een afspraak gemaakt. En de hele dag heb ik gekeken wat hij deed en hij lag alleen maar. Hij lag te slapen, hij zat te kijken, allemaal op hetzelfde plekje. Ik ging water bij hem brengen, mocht hij drinken, nou dan nam hij een paar slokjes, maar dan zag je al hoeveel moeite het hem kostte om dus te drinken. Je zag een beetje die ingevallen ogen, ook dat oogcontact dat hij dat niet meer maakte. Dat hadden we ook al eerder voor de operatie, hadden we dat ook al meerdere keren meegemaakt. Dus zo van: dit gaat niet goed. Dit is écht, nee.... hij... hij is ziek. Dat lichaam wil niet meer. Dus zo zijn we ook naar de dierenarts gegaan en gelukkig kon mijn man ook mee. Want we hadden zelf natuurlijk al van: grote kans dat we hem moeten laten inslapen. En we komen daar bij de dierenarts en het was dezelfde arts die hem ook geopereerd heeft en ze zei ook... ze ging hem ook voelen en even luisteren. En toen, ze zag ook wel hoe mager ie was, opnieuw ook gewogen. Hij was in één week tijd 400 gram afgevallen. Ja, dus er zat bijna niets meer aan vlees aan. Dat kon je ook wel zien, je kon het voelen. Dus ze zei ook al: ja ik weet ook niet wat ik verder nu zou kunnen doen. Eigenlijk is er ook niets meer te doen. Dus toen hebben we ook samen de beslissing genomen van: we laten hem inslapen. Dus, ja, in mijn armen, ik heb hem vastgehouden. Eerst een slaapmiddel, zodat hij eerst in slaap viel. Zoals hij normaal ook bij een narcose zou krijgen. En toen hij echt helemaal zo diep in slaap was dat hij eigenlijk nauwelijks meer bewoog, heeft hij dus een spuitje gekregen waardoor ook de ademhaling stopte en uiteindelijk ook zijn hart. En toen hebben we hem meegenomen weer daarna naar huis, en we hebben hem begraven bij ons in de tuin. Daar hebben we ooit Panter ook begraven. We hebben nooit de resten meer gevonden van Panter. Want we hebben jaren later -dat de tuin aangepakt werd- nog gezocht, zo van: op die plek is hij begraven, maar we hebben nooit meer iets van hem teruggevonden. We weten dat bij Bagheera natuurlijk nu ook niet. Het duurt ongeveer zo'n drie jaar of zo dat een dier vergaan is, in de grond. We weten in ieder geval wel precies waar hij ligt en ja, dat was gisteren dus wel even heftig! En dan zie je ook weer, dat, ja... ik raak niet in zoverre uit evenwicht dat ik daar draaierig door ben geworden gisteren. Maar het grijpt je wel natuurlijk aan, dus ik was écht volledig in tranen. En later met de buurvrouw ook die het even kwam vragen, heel lief, ook weer in tranen! En later op de avond zelfs ook, de kinderen, vooral Kasper natuurlijk. Die moest dat weten. Ook ingelicht en nou die was gelukkig al wat op afstand en die wist ook dat ie ziek was, dus hij had ook niet anders verwacht dan dat dit moest gaan gebeuren. Maar ook hij vond het natuurlijk wel moeilijk! Ja! Want het laatste wat ik ook tegen Bagheera heb gezegd: je bent de allerliefste poes die wij hebben gehad. Dus we laten je gaan met heel veel liefs en.... en het is moeilijk..... ja... dus... Seizoen 3, aflevering 20: het is de laatste aflevering van dit seizoen. Hierna begin ik met seizoen 4, aflevering 1 weer. En als je ja, tot nu toe steeds geluisterd hebt, hoop ik dat je ook seizoen 4 weer gaat luisteren en dan hoop ik ook dat het een wat vrolijker onderwerp wordt. Vermoed ik wel. En dat ik dan ook we...