Aflevering 16 Naar De Fysio

Regelmatig ga ik naar de fysiotherapeut om mijn nek en schouders los te maken.  Tegenwoordig komen er steeds meer kinderen bij de fysiotherapeut, omdat ze gewoonweg te weinig bewegen. Dat zorgt voor verschillende bewegingsstoornissen. De fysiotherapeut doet dan verschillende testen om te kijken wat er aan de hand is.  Foto: DanaTentis (Pixabay) Volledig transcript; Dit is de podcast 'Evenwicht, je leven', seizoen 2, aflevering 16. Ik ben naar de fysio. “Ik ben naar de fysio”, dat zeg ik vaker. Dat zeg ik ongeveer om de week, om de twee weken. Want dan ga ik naar de fysiotherapeut. En waarom? Het heeft te maken met mijn nek en mijn schouders. Dat gaat geregeld vast zitten en soms weet ik niet eens dat mijn nek vastzit, want ik heb er dan geen pijn aan, maar als de fysiotherapeut dat gaat behandelen, en gaat masseren, dan is het wel degelijk pijnlijk. Dan zitten daar zere plekken in wat ik zelf nog niet eens als pijnlijk ervaar, maar dat het er wel zit. En dat is waarschijnlijk een soort beschermingsreactie van mijn eigen lichaam dat ik mijn hoofd heel vaak stilhoud. Juist om mezelf goed in evenwicht te houden en ook de tinnitus zorgt daarvoor. Kan daar ook voor zorgen, dat continue geluid in mijn hoofd wat een soort stressreactie op roept, wat ook een soort nekspanning, spierspanning dus teweeg kan brengen. Dus ik ben heel blij dat ik dus regelmatig naar de fysio kan, fysiotherapeut bedoel ik dan hè! Maar zo in de volksmond zeggen we: naar de fysio - afkorting. En dan dat het goed los gemasseerd wordt. Want ondanks dat ik drie keer in de week ga sporten krijg ik dat dus niet los. Houd ik dat niet los, ook al ben ik flink aan het bewegen. Ik moet altijd voorzichtig zijn sowieso met mijn nek, maar ook, ik kan het niet zelf zo soepel en ...ehm... lenig houden dat het minder pijnlijk is. Heel soms is het zelfs zo dat mijn hoofd zó zwaar is dat ik hem eigenlijk van mijn hoofd af wil draaien of van mijn lichaam, zodat ik hem even rust kan geven. Dat is wel steeds minder, ik moet zeggen, dat heb ik in het begin van de ziekte van Ménière veel vaker gehad en dat is wel veel minder geworden. Dus op de één of andere manier ga ik er wel anders mee om en waarschijnlijk helpt daar ook zéker daar de fysiotherapeut bij. En waarom kies ik nu eigenlijk voor de fysiotherapeut? Omdat ik even bezig wil gaan ook met het hoofdstuk in mijn boek 'Evenwicht, in uitvoering', waar ik het heb over de verschillende testen die een fysiotherapeut doet bij kinderen. Als kinderen bij de kinderfysiotherapeut komen, omdat er iets stagneert in het bewegen. En helaas gebeurt het steeds vaker dat er kinderen komen bij de kinderfysiotherapeut, omdat kinderen gewoonweg veel minder bewegen. Ze worden afgeleid door de computer, door de iPad, doordat er altijd televisie is, door, ja allerlei dingen die je gewoon stil in huis op een stoel kan doen, in plaats van buiten spelen. Dat buiten spelen zou veel en veel vaker weer mogen of in dit geval, zelfs veel meer moeten! En dan wil ik even een lijstje opnoemen van dingen die kinderen graag doen als ze niet achter de computer zitten. Daar komt ie hoor: Ondersteboven hangen en je voeten in de lucht laten bungelen Drie traptreden tegelijk nemen Ergens vanaf glijden Ronddraaien tot de duizelig bent Op je tenen lopen Touwtjespringen Huppelen Schommelen Hinkelen Wipwappen Tikkertje doen Boompje klimmen Op smalle richeltjes lopen Voetballen Verstoppertje Zo veel en er kan nog heel veel meer bij! En als je dat lijstje zo hoort, het zijn eigenlijk allemaal evenwichtsoefeningen! Buiten spelen, het buiten bewegen, trouwens ook binnen bewegen, de trap af en op. En binnen een hut bouwen en daar dan in kruipen. Het heeft allemaal met evenwicht te maken. In het boek noem ik ook een verhaal wat op school gebeurt. Het is een verhaal van een leerkracht die dus met kinderen werkt, leerkracht van de basisschool. En die heeft het volgende geschreven. Lees ik voor uit het boek: Het is fascinerend om kinderen in mijn klas te observeren, het ene kind is zeer beweeglijk en praat heel weinig. En het volgende kind is stijf en stram en beweegt weinig en heeft praatjes voor tien en alles daartussen in. Een kind kan heel avontuurlijk zijn en alles uitproberen en er zijn kinderen die alleen iets nieuws durven aan te gaan als het is uitgelegd en voor gedaan. Neem Patrick, hij is altijd ergens mee bezig en werkt snel. Soms zo snel dat hij alle extra opdrachten ook maakt. Hij kan niet stil zitten of stil staan. Hij hangt en zit op allerlei manieren op en om zijn stoel en soms ligt hij er gewoon helemaal onder. In de gymzaal heeft hij alle toestellen al uitgeprobeerd voordat de les is begonnen. Ik laat hem regelmatig extra bewegen, ook tijdens het werken in de klas. Dan mag hij even naar buiten een frisse neus halen en rennen en alle kanten op buitelen. Hij heeft energie voor tien. Fred is het tegenovergestelde van Patrick. Fred kan de hele dag stilzitten. Hij werkt in de klas in een rustig en gestaag tempo. In de gymzaal wacht hij op de uitleg van de gym leraar voordat hij de oefening gaat doen. Waarbij hij rustig op zijn beurt wacht. Fred beweegt zich soepel en hij kan heel hard rennen. Alleen moet je hem daar wel de opdracht voor geven. Eigenlijk zou ik hem met Patrick mee naar buiten kunnen laten gaan om een frisse neus te halen, want dat is voor beiden heel erg goed. Nou, zo'n verhaal, ik zou het zelf geschreven kunnen hebben. Dit maakte ik vroeger natuurlijk ook in mijn klas mee. Al die verschillende kinderen in de klas, die op een andere manier bewegen, maar ook op een andere manier, in hun eigen tempo, allerlei bewegingen zich eigen maakten. Zoals koppeltje duikelen of hoog het klimrek in klimmen. Een kind dat in het begin het klimrek in klimt, en niet zo hoog durft, en in de loop van het jaar steeds een stapje verder komt. En die misschien niet helemaal tot bovenaan komt, waarbij een ander kind van het begin af aan helemaal tot bovenaan durft te klimmen en dat dat dan helemaal oké is. Dat vond ik het fijne zelf aan toen ik zelf nog gymles gaf. Dat is natuurlijk heel wat jaren geleden dat ik zelf gymles gaf, maar ik vond het altijd hele fijne lessen. En juist het open bewegingsonderwijs. Dat je dan allerlei toestellen neerzette en dat je dan kinderen weliswaar in groepjes, in een soort circuitmodel, dat ze daar dan heerlijk konden bewegen en konden spelen, klimmen, klauteren en springen. Allemaal op hun eigen manier, eigen tempo en dat je alleen een paar kinderen écht moest leren van hoe doe je dat dan, als je door het klimrek heen gaat kruipen en dan hangen en dan je laten vallen naar beneden. Hoe doe je dat dan precies? Sommige kinderen moet je het écht uitleggen. Andere kinderen deden dat al van nature. Dan hoef je dat niet meer uit te leggen, dus zo kon je ook elk kind op maat datgene aanbieden wat ze nodig hadden. En als je dat zo liet doen dan gingen kinderen ook nooit hun grens over. Als dat een keer wel gebeurde kon het zo zijn, omdat ze door andere kinderen opgejut werden of zo, maar als je dat op een goede manier doet, dan weet je precies in de klas bij wie je op moet letten en welk kind dat gewoon allemaal makkelijk kan en waarbij het eigenlijk altijd wel goed gaat. En juist als je kinderen niet pusht, van je moet en je zal, gebeuren er eigenlijk heel weinig vervelende dingen in een gymles. Tuurlijk kunnen ze een keer struikelen of een keer hard botsen tegen elkaar aan of toch verkeerd terechtkomen. Dat kan iedereen overkomen, maar op het moment dat ze het op hun eigen manier mogen doen en zonder dat ze zich... dat ze gaan forceren, dan is die kans veel kleiner. En dan leren kinderen op een hele natuurlijke manier hun eigen lichaam kennen, maar ook wat ze daar allemaal mee kunnen doen en ook hun eigen grenzen verleggen. Echt! Ik vond het zóó leuk altijd om gymles te geven dus. En pasgeleden had ik het dus met mijn fysiotherapeut erover hoe dat dan vroeger ging en zij gaf ook aan dat het inderdaad zo is dat tegenwoordig de kinderen steeds minder bewegen en dat zij als kinderfysiotherapeut daar, nou ja in zoverre, baat bij heeft. Zij krijgt dus steeds meer kinderen te zien die bepaalde dingen gewoon nog niet kunnen. Terwijl ze dat op hun leeftijd zouden moeten kunnen. Of dat ze wel iets doen, maar dat op een hele verkeerde manier doen! Dus zij heeft genoeg werk om dat soort kinderen te behandelen om, zodat die leren om weer, ja goed te bewegen. Op de juiste manier, effectief genoeg. Zodat ze zelf ook niet meer bang zijn om ergens in te klimmen of ergens doorheen te kruipen of ...ehm... nou ja ergens vanaf te springen. Heel veel kinderen leren dat al van nature, maar er zijn steeds meer kinderen waarbij dat niet meer van nature gaat, omdat ze het gewoon niet doen! En dan komen ze op een gegeven moment bij de fysiotherapeut en gaan ze dat alsnog leren. En gelukkig is die mogelijkheid er. En wat dan de fysiotherapeut doet, want daar heb ik haar over gevraagd: kan je eens uitleggen: wat voor testen doe je dan en dan blijken dat, zoals zij het zelf noemde: het zijn neurologische testen. En ik heb al die neurologische testen eens mogen lezen en ik heb ook een heel deel daarvan opgenomen in het boek 'Evenwicht in uitvoering'. Want al die testen die gedaan worden, zijn eigenlijk allemaal evenwichtstesten. Het heeft allemaal met het evenwicht te maken. Alle basisvaardigheden. Het omrollen, het kruipen. Het in kniestand gaan staan, ja, in schuttersstand noemen ze dat: één been voor, één been achter je en knieën bewogen alsof je dus gaat schieten. Van, je ligt op je rug en dat je dan gaat staan, hoe je dan ook weer makkelijk terug kan. Nou, al die basisvaardigheden wat een kind van nature al zou... hoort te leren, aan het begin van het leven al, dat wordt...