Aflevering Déjà Vu

Het was een ontzettend dèja vu. Nieuwssites worden gedomineerd door het verhaal dat John Kelly voormalig-stafchef van Donald Trump, oude baas een fascist noemt en met bewondering sprak over Adolf Hitler. Vervolgens kijk ik naar de peilingen en zie dat Trump in vrijwel iedere swing state een voorsprong heeft. Hetzelfde voorgevoel bekruipt me dat ik had 2016. Bijna hetzelfde. Het zal toch niet, wéér, gebeuren. Wat ik van beide kandidaten vind, doet er niet zoveel toe. De kans dat er een zwevende Amerikaanse kiezer naar dit programma luistert, acht ik verwaarloosbaar. Het liefst zou ik Amerikaanse politiek volgens zoals ik dat doe met die van België: je neemt er kennis van en gaat door met je leven. Helaas, gaat die vlieger niet op voor ons, en met ons bedoel ik de ruim 95 procent van wereldbevolking die geen Amerikaan is. De politiek in de Verenigde Staten is een spektakel waar we wel de gevolgen van voelen, maar geen invloed op hebben. Amerika is de wildwaterbaan en wij zijn het gammele karretje zonder stuur. De Canadese premier Justin Trudeau vergeleek ooit het met slapen naast een olifant: hoe goed zijn humeur ook is, je voelt iedere beweging. Acht jaar geleden beloofde Trump bij zijn inauguratie Amerika op #1 te zetten. Hierop volgde in Europa een reactie, onder leiding van de Franse president Macron. Er werd gesproken over een solide, weerbaar en autonoom Europa. Het klinkt mij eerlijk gezegd als muziek in de oren. Een paar jaar verder Trump lijkt op zijn minst te volharden in zijn overtuigingen. Dus rijst de vraag: is Europa daar klaar voor? Zijn wij meer solide, weerbaarder en autonomer? Ik denk dat ik het antwoord wel weet, maar ik hoop dat het er niet op aankomt.   Dit is een column van Julian Verbeek See omnystudio.com/listener for privacy information.