Aflevering 221. De Trouwring Van Mijn Opa

Bij mijn ouders in de achtertuin staat een ijzeren melkbus uit vroeger tijden. Daar groeien nu vetplantjes in, maar in de jaren ’50 en ’60 heeft mijn moeder achter een paard en wagen aan gelopen die vol stond met zulke melkbussen. Ze ventte in die naoorlogse jaren samen met mijn opa en mijn oom melk en boter uit aan vaste klanten in de wijken van Rotterdam-Zuid. Mijn opa was melkboer. Een lieve introverte man met dikke eelthanden van het sjouwen met melkbussen, en later van het sjouwen met kratten vol glazen flessen karnemelk, yoghurt en zoetemelk. Zijn vingers waren zo dik dat hij zijn trouwring niet meer afkreeg. Als jongetje vond ik het een eng gezicht hoe zijn ring diep verzonken zat in het vlees van zijn ringvinger. Na de dood van mijn opa en oma heeft mijn moeder van de trouwringen van allebei haar ouders door een goudsmid een nieuwe ring laten maken. De ring van oma was veel breder en dikker dan die van opa, waar door de slijtage weinig meer van over was. Ik heb de ring van mijn opa altijd een goede metafoor gevonden voor waar ik vandaan kom. Want mijn hele familie bestond vroeger aan moeders en vaders kant uit ondernemers. Kleine middenstanders met een eigen winkel, die lange dagen maakten, altijd op de been waren en veel fysieke arbeid leverden. Mijn oom en tante hadden een buurtwinkel in de Rotterdamse volkswijk Charlois (Sjaaloos), mijn ouders hadden een Decorette-winkel in Breda, mijn andere opa had een drogisterij in Capelle aan den IJssel en mijn overgrootvaders waren melkboer en fietsenmaker. In de familiestamboom komen tot ver in de 18e eeuw tientallen ondernemers voor, zoals bakkers en marktkooplui. Als kind moest ik van mijn moeder in ruil voor mijn zakgeld symbolische hand- en spandiensten verrichten. Elke week een keer de winkel stofzuigen, en de schappen aanvullen met flessen terpentine, wasbenzine, lijnolie, brandspiritus en emmers dekwit. Mijn ouders moesten zo hard werken en mijn vader stond zo veel uren in de winkel - die was 56 uur per week geopend en hij was er altijd - dat ik me als kind heb voorgenomen: dat nooit. Ik had geen idee wat ik wilde doen, maar één ding wist ik al: ik word sowieso geen ondernemer want dan moet je veel te hard werken. Mijn moeder plaagt me daar nog steeds mee. En ik heb het geprobeerd: na mijn studie heb ik een blauwe maandag in loondienst gewerkt. Maar ik vond het zo zielverpletterend om elke dag naar een kantoor te moeten, met vaste lunchpauzes, collega’s die ik niet had uitgekozen en een baas die ik moest gehoorzamen, dat ik na 6 maanden de deur achter me dicht gooide en voor mezelf begon. Mijn hele business is het gevolg van het harde werken van mijn voorouders. Van wie ik hou en voor wie ik diep respect heb, maar die ik niet wilde opvolgen. Ik ben al 26 jaar bezig om een bedrijf te vormen waarin ik nooit ’s avonds en in het weekend hoef te werken, niet tientallen jaren op een random vaste plek een winkel hoef te draaien met producten van anderen, waarin ik alleen taken hoef te doen waar ik echt goed in ben en vrij kan nemen wanneer ik wil. In een gratis online training vertel ik volgende week hoe ik die vrijheid heb gecreëerd in mijn business. Hoe ik een ‘winkel’ op internet heb gecreëerd die altijd open is. Ik neem je mee in mijn 7 beste tips om klanten te krijgen onder jouw eigen voorwaarden. Je leert de 7 slimste dingen die ik heb geleerd over mijn vak van copywriting, en hoe je ze gebruikt om een ja te krijgen van je lucratiefste klanten. De link om je gratis aan te melden voor mijn seminar ‘7 copywriting-technieken waardoor websitebezoekers ja zeggen’ is www.seminars.gratis Het is aanstaande dinsdag van 10 tot 12 uur. Kun je niet op dat tijdstip? Meld je dan toch aan, want ik stuur je de tips uit mijn seminar naderhand ook per post toe zodat je ze op papier kan nalezen. Aartjan van Erkel